ΜεταίχμιοΚι η φωτιά πριν σβήσειαξίζειμια τελευταία αναλαμπή.–Δημήτρης Γλυφός: Αντιχρονισμός [1] «Πως πεθαίνει ένας ποιητής;». Πού πεθαίνει ένας ποιητής; Σε εκείνο το μέρος όπου έζησε; Σε μια διάσταση ενδιάμεση, σε ένα μεταίχμιο ονείρου—πραγματικότητας, όπου η διάκριση των δύο αυτών όρων καθίσταται δυσχερής; Ό,τι συμβαίνει και ό,τι θα μ π ο ρ ο ύ σ ε να
Η πρωτοτυπία, η ευφυΐα, η γοητεία, η φαεινή ιδέα της ερωτικής διαδρομής από το στομάχι στον εγκέφαλο, από το τραπέζι στο κρεβάτι, οι λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων, όπως οργή, λαχτάρα, έλξη, απελπισία, φιληδονία στον ουρανίσκο και ορμές στο υπογάστριο, αλλά και οι οσμές από ένα τραπέζι στρωμένο με επιτηδευμένες γαστριμαργικές συνθέσεις, συναντώνται σ’ ένα εκπληκτικό
Η γνωστή θεατρική ομάδα Κοπέρνικος επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με ένα έργο του Άγγελου Αγγέλου γεμάτο χιούμορ και μουσική! Μετά από επιτυχημένες παραστάσεις στην Αθήνα στο Μέγαρο Μουσικής έρχεται στη Θεσσαλονίκη με άλλο καστ. Να θυμίσουμε ότι η ομάδα Κοπέρνικος ξεκίνησε το 2005 από τους Άγγελο Αγγέλου και Έμη Σίνη και στοχεύει στη σύνδεση παιδιού και
Στο θέατρο Μπεσουνσάν Χαν ο νεαρός σκηνοθέτης Στέλιος Βραχνής, γνωστός από τη σκηνοθεσία του στο έργο της Δήμητρας Μήττα, υπέρ Κλυταιμνήστρας, και δημιουργός του θεάτρου Πρόταση, έδρεψε δάφνες, αποδίδοντας και σκηνοθετώντας το έργο του φραντς Κάφκα, γράμμα στον πατέρα. Με κάκιστη υγεία ο Κάφκα στα είκοσι έξη του, το έτος 1919, γράφει ένα γράμμα στον
ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΟΥ: πρόλογος-εισαγωγή με τα λόγια της Μερσέ Ροδορέδα (1982). Επίμετρο με το άρθρο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην El Pais (1983). «…αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά που μίλησα με μία λογοτεχνική δημιουργό που αποτελούσε ζωντανό αντίγραφο των χαρακτήρων της». Σελ. 236 Μελαγχολικά τρυφερό μυθιστόρημα, εστιάζει στον αθώο πυρήνα των νεανικών ονείρων, των
Η μεγάλη ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη, ενέπνευσε τη καλή ηθοποιό Δήμητρα Παπαδήμα να γράψει, να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει το έργο ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ, ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ, γνωρίζοντάς μας άγνωστες πτυχές της προσωπικής ζωής της εξαιρετικής πρωταγωνίστριας, την αγάπη της για το θέατρο, τη λατρεία της για τον Ίωνα Δραγούμη, τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις, την εξάρτησή της από
Η κοινωνία ως μητέρα της ψυχασθένειας Μία όχι και τόσο αισιόδοξη εικόνα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας παρουσιάζεται με έντονες ρεαλιστικές αποχρώσεις στην ταινία «Τζόκερ» που φαίνεται να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες όλων. Πρόκειται για μία άρτια ταινία ως προς τα τεχνικά της χαρακτηριστικά και με εξαιρετικό βάθος ως προς το θέμα, τους χαρακτήρες,
Ο Επιτάφιος λόγος του Περικλή, γραμμένος από τον Θουκυδίδη, μεταφράστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με προσωπική επιλογή των συντελεστών της παράστασης, του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη και της ηθοποιού Ιωάννας Σπανού, που προτίμησαν μετάφραση από ένα πολιτικό κύρους, παρά από ένα φιλόλογο. Το έργο αποτέλεσε σταθμό για τη πολιτική και πολιτιστική παγκόσμια κληρονομιά, αλλά ταυτόχρονα καθιερώθηκε
Μία απολαυστική παράσταση, γραμμένη από τον Βαγγέλη Δουκουτσέλη και σκηνοθετημένη από τον Βασίλη Τσικάρα, απολαύσαμε στο θέατρο ‘Αρατος της Θςσσαλονίκης. Ένα νεαρό ζευγάρι, μετά από τη παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης-ένα ελεύθερο ζευγάρι του Ντάριο Φο- και με αφορμή το έργο, αρχίζουν τις αντιπαραθέσεις σε οξύτατο ύφος, τις δριμύτατες αναφορές στις πεθερές, ο καθένας του άλλου,
Διασκευασμένο με πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, η θεατρική παράσταση «Έλμερ ο Παρδαλός Ελέφαντας», που βασίζεται στα παιδικά βιβλία του Ντέιβιντ Μακ Κι, ήρθε στο Κινηματοθέατρο Φαργκάνη και μιλάει με κείμενα, μουσική και στίχους για όλες τις αξίες και τα νοήματα της ζωής. Σε μια αγέλη ελεφάντων όλοι είναι διαφορετικοί. Άλλος είναι ψηλός κι άλλος πιο κοντός. Άλλος είναι
Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος είναι ψυχίατρος. Βιοπορίζεται ως επιστήμων ψυχίατρος στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά σπούδασε και στο θεατρικό τμήμα του Α.Π.Θ. Για δεύτερη φορά (η πρώτη απόπειρα συγγραφικής γραφής ήταν στο πλαίσιο της “Πρώτης Γραφής’’ του ΚΘΒΕ), γράφει ένα πυκνό κείμενο με δαιδαλώδη πλοκή, το σκηνοθετεί, το ανεβάζει στη μικρή σκηνή
Με αφορμή μια πειραματική μελέτη του ψυχιάτρου ΟΛΙΒΕΡ ΣΑΚΣ, ο ΜΠΡΑΪΑΝ ΦΡΙΕΛ έγραψε το έργο ΜΟΛΛΥ ΣΟΥΗΝΗ, που παρακολουθήσαμε στο ΚΘΒΕ. Ο ΜΠΡΑΪΑΝ ΦΡΙΕΛ -1927/2015- υπήρξε ένας από τους διασημότερους θεατρικούς συγγραφείς και μεταξύ των έργων του συγκαταλέγεται το ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΛΟΥΝΑΣΑ, για το οποίο βραβεύθηκε και ο θαυματοποιός. Η ΜΟΛΛΥ ΣΟΥΗΝΗ πρωτοπαίχθηκε από το
Σε έναν κήπο με λουλούδια, σε αγροτικό περιβάλλον, σε μια αντανάκλαση νερού, ένας ιριδισμός φωτός πόσες εικόνες ζωής μπορεί να γεννήσει για την τυφλή ηρωίδα του θεατρικού έργου Μόλλυ Σουήνυ… Τρία τα πρόσωπα του θεατρικού έργου, συνδέονται μεταξύ τους με κοινωνικούς και συναισθηματικούς δεσμούς. Γύρω από αυτά περιπλέκονται και άλλοι άνθρωποι και άλλες ιστορίες σημαντικές
Πολυφωνικό χορικό αναλόγιο με τα μαγικά υλικά της θεατρικής απεικόνισης, το παραστατικό σχεδιάγραμμα της λογοτεχνικής συνθήκης της Φόνισσας. Μοντέρνα η ανάγνωση του έργου με σκηνοθετικές γραμμές που βασίστηκαν στο κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στο ζωηρό αποτύπωμα- διήγηση των εικόνων του. Οι φωνές των γυναικών που πλαισίωσαν ιριδοσκοπικά την μορφή της Φραγκογιαννούς, ιδωμένης στο δαιδαλικό
«Ένα κορίτσι κρατά ένα ίσως ως ιδανικό κι ένα πάντα με φόβο. Κι ένα αγόρι που θα ήθελε όλες να ήταν εκείνη.»Δημήτρης Γλυφός: Εφηβεία [1] Η άνοιξη ένα από τα κύρια σύμβολα της μετάβασης. Σε αντιδιαστολή όμως με το φθινόπωρο -το οποίο αποτελεί επίσης ένα πέρασμα- δεν εμπεριέχει τη φθορά, αλλά την δύναμη της ζωτικής
Στο θέατρο Σοφούλη παρακολουθήσαμε το θεατρικό έργο «Η καθαρίστρια» του συγγραφέα Αντώνη Τσιπιανίτη -η πόρνη από πάνω, η μητέρα του αγίου-, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου- το ελεύθερο ζευγάρι- και ερμηνεία από την Μαρίνα Γεωργόπουλου. Η Πελαγία, καθαρίστρια στο επάγγελμα, αφηγείται με τρόπο συγκινητικό και ειλικρινή τα όνειρά της, τη ζωή της, τους έρωτές της,
Στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας-17-7-1936/ 1-4-1939 – οι Ισπανοί εθνικιστές με επικεφαλής τον στρατηγό Φράνκο πολέμησαν εναντίον των δημοκρατικών δυνάμεων που είχαν δυνάμεις αποτελούμενες από αριστερούς, σοσιαλιστές, αναρχικούς και κομμουνιστές, καθοδηγούμενες από τον Μανουέλ Αθάνια. Οι εθνικιστές, βοηθούμενοι από τους Ιταλούς φασίστες και τους γερμανούς ναζιστές, κατήγαγαν νίκη, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον Ισπανικό λαό
Μία γυναίκα, δυο άνδρες. Ανάμεσά τους η αναπηρία. Σε ποια μορφή; Και ποιος είναι ο ανάπηρος; Τρεις μονόλογοι, τρεις διαδρομές, τρεις χαρακτήρες. Ποιος είναι ο πιο περίπλοκος; Απαντήσεις ξεκάθαρες στην παράσταση της «Μόλλυ Σουήνυ», που έκανε πρεμιέρα αγκαλιά μ’ ένα γράφημα: «βλέπω δε σημαίνει κατανοώ». Ο Βrian Friel, ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας
Ο Michel Foucault δημιούργησε τον όρο «ετεροτοπία» [1], δίνοντας ονομασία στον τόπο που δεν ανήκει πουθενά και ορίζοντας έτσι μια ενεργοποιημένη ουτοπία. Χώροι-μεταίχμια μεταξύ του «εδώ» και του «αλλού», χώροι παρενθέσεις που δημιουργούν ρωγμές στις ροές της καθημερινότητας. Το καράβι αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα ετεροτοπίας, ως ένας μη τόπος, μην ανήκοντας ούτε στον τόπο προέλευσης,
Ένα ψυχογράφημα χαρακτήρων, μια επίμονη και επίπονη, καθώς και εξαντλητική περιήγηση στους εσωτερικούς κόσμους μιας γυναίκας και ενός άντρα είναι το έργο του Αλεξάντερ Γκέλμα, το παγκάκι, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ της Θεσσαλονίκης. Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Κιμούλη, που ερμηνεύει ο ίδιος μαζί με την φωτεινή Μπαξεβάνη. Σε μια τραγική
Σε ένα προσεγμένο χώρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το μπουτίκ-θέατρο «Ταξίδι ονείρου» παρουσίασε τη παράσταση «Φρανκεστάιν για κλάματα», διασκευάζοντας το πρωτότυπο “Φρανκεστάιν τζούνιορ” του Μελ Μπρουκς. Τόσο η διασκευή και μετάφραση του Φώτη Σπύρου, όσο και η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Ηλιάδη ,που εντυπωσίασε και στην ερμηνεία του ρόλου του καμπούρη-βοηθού του δόκτορα Βίκτορ Φρανκεστάιν Ιγκόρ
«Το παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμα έγινε ψυχαναλυτικό ανάκλιντρο στο θέατρο «Αμαλία»….. ….και «φιλοξένησε» πάθη της ανθρώπινης ψυχής . Τα ανομολόγητα πάθη, τις εσωτερικές ανάγκες, τις επιδερμικές αναζητήσεις, το βάσανο της μοναξιάς, την πίκρα της εγκατάλειψης, τον καημό του ανεκπλήρωτου, τον πόνο της προδοσίας, τα απατηλά όνειρα, το κόστος της απιστίας, την ελπίδα που τσακίζεται, γδέρνεται,
ΑΡΓΥΡΗΣ Π. ΚΑΓΙΑΦΑΣΘυμήσου κι εμένα, κι εμένα…Ημερολόγιο Ελληνοϊταλικού πολέμου ’40- ‘41Και άλλες αναμνήσειςΕκδόσεις «Καγιάφας»Κυπαρισσία 2019 «Θυμήσου κι εμένα, κι εμένα…». Βιβλίο ανάμνησης και βιωματικών εμπειριών χωρισμένο σε τρία μέρη ( Α: Ημερολόγιο Ελληνοϊταλικού πολέμου 1940- 1941, Β: Ο ηρωικός μάρτυρας, Γ: Κειμήλια και αναμνήσεις). Η έκδοσή του προκύπτει ως χρέος μνήμης των παιδιών προς τον
Η «Ελένη» του Ρίτσου ήρθε στο «Αντιγόνη Βαλάκου» στην Καβάλα. Η «Ελένη» απ’ την «τέταρτη διάσταση» του ποιητή , ως φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής από τον Δήμο Αβδελιώδη, έτσι όπως τον επεξεργάστηκε και τον παρουσίασε στο κοινό. Η «Ελένη», ένας από τους πιο συγκλονιστικούς γυναικείους μονολόγους, έκανε πρεμιέρα
Οι τρεις συντελεστές της παράστασης «το αρχοντικό στην άνω τούμπα» -ο συγγραφέας Παναγιώτης Μέντης, η σκηνοθέτιδα Αγγελική Ξένου και η ηθοποιός Ελένη Γερασιμίδου- δεν ήταν σε καλή φόρμα, με αποτέλεσμα το σαρανταπεντάλεπτο θέαμα να μην ανταποκρίνεται ούτε στις προσδοκίες των θεατών, ούτε στην ακριβή τιμή του εισιτηρίου. Ο συγγραφέας μας έχει συνηθίσει σε μια πολύ
Το μιούζικαλ της Dreamworks “Μαδαγασκάρη”, βασισμένο στην ομότιτλη ταινία, ήρθε και στη Θεσσαλονίκη. Ο Βασιλιάς Τζούλιαν, ο Άλεξ και όλη η παρέα της Μαδαγασκάρης μας περιμένουν για να μας μυήσουν στη μαγεία της ζούγκλας με πολλή μουσική, πολύ χορό και πολύ τραγούδι! Θα μας τραγουδήσουν για τη φιλία, την ελευθερία, το θάρρος, τα όνειρα και
Μια συναρπαστική τοιχογραφία της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης σε μια συγκλονιστική παράσταση στη Μονή Λαζαριστών, από το Κ.Θ.Β.Ε. Πρόλογος Η Ιστορία είναι ο κώδικάς μας, το στίγμα κι ολόκληρη η ύπαρξή μας. Και μέσα απ’ αυτήν ξανασυζητάμε το «τώρα» σε βάσεις βαθιές και ουσιαστικές. Γινόμαστε, δηλαδή, εμβριθέστεροι και δυνατότεροι. Θαρρώ, πως μεγαλύτερη επανάσταση είναι αυτή που συμβαίνει
Στο κινηματοθέατρο Αριστοτέλειο απολαύσαμε μία διασκεδαστική παράσταση, τον Βαπτιστικό της κυρίας, σε κείμενο των Μορίς Ένεκεν, Πιερ Βέμπερ, Χένρι ντε Γκορς, σκηνοθεσία και διασκευή του Χάρη Ρώμα, μια παράσταση που κρατήθηκε η βασική φόρμα, αλλά εξελληνίσθηκε και προσαρμόσθηκε στην εποχή, τα ήθη και έθιμα της εποχής, την υποκρισία της κοινωνίας και τους χαρακτήρες των ηρώων.
Το λογοτεχνικό έργο η Μεγάλη πλατεία, σε θεατρική διασκευή, παρακολουθήσαμε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών από το ΚθβΕ. Σκηνοθετικά πολύ ενδιαφέρουσα σύλληψη. Ξετυλίχτηκε ως χρονικό φωνών των ανθρώπων και της πόλης και ως ψηφίδες ιστοριών και γεγονότων εγγεγραμμένων στο έπος των επικαίρων της Ιστορίας των νέων χρόνων, ένας στοχασμός ανάμνησης και συλλογικής μνήμης. Αυτήν την
Η γαλλική φάρσα των Ενεκέν, Βεμπέρ και ντε Γκορς, σε μετάφραση και ελεύθερη διασκευή του Χάρη Ρώμα, από 11 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Πήγα πρεμιέρα. Και πέρασα πολύ καλά. Όχι επειδή γνώριζα το έργο ή επειδή οι συντελεστές της παράστασης έκαναν ό,τι υπερβολικό τούς ήρθε μελετημένα ή αυθόρμητα και έπαιξαν με κέφι, αλλά επειδή η πλατεία