Σταμάτης Γαργαλιάνος

Website URL: http://bit.ly/1fpEo6Q

Διαφορές ελληνικών και τούρκικων κρατικών Θεάτρων

    Η  Τουρκία, παρ’ ό, τι υπερπολλαπλάσια σε πληθυσμό από την Ελλάδα διαθέτει μόνο ένα Κρατικό (ή Εθνικό, αν θέλετε) Θέατρο το οποίο προσφέρει πάρα πολλές παραστάσεις κάθε βράδυ σε πολλές πόλεις της χώρας αυτής, ενώ η κεντρική διεύθυνση όλων βρίσκεται στην πρωτεύουσα, την ΄Αγκυρα. Κάθε πόλη από τις μεγάλες, λοιπόν, διαθέτει τουλάχιστον δυο

«Παιδικά Τραύματα» με τον Παναγιώτη Κούδα *κριτική

Το είδος του stand-up έχει κάνει σταθερά αλλά και αξιόλογα βήματα στην Ελλάδα, τα τελευταία 20 χρόνια. Οι αντίστοιχοι performers έχουν πολλαπλασιαστεί με γεωμετρική αύξουσα πρόοδο, ίσως διότι το αντικείμενο αυτό είναι κατά πολύ πιο εύκολο, αλλά και «ελεύθερο» από άλλα θεατρικά είδη, ενώ είναι και σχετικά ανέξοδο, αν σκεφτεί κανείς πως μόνο ένας καλλιτέχνης

«Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου: Ούτε Μια Αναπνοή Χαμένη» *κριτική

Όταν σε ενημερώνουν για μια παράσταση σε Νοσοκομείο, ακόμη κι αν αυτή είναι δουλεμένη από ερασιτέχνες, οφείλεις να πας. ΄Εστω και από περιέργεια! Ακόμη και αν αυτό το Νοσοκομείο είναι πολύ ψηλά και μακριά! Βαρεθήκαμε τους κλασικούς θεατρικούς χώρους που περιορίζουν την φαντασία και σε κάνουν να λες «πάλι τα ίδια ;».  Πήγαμε λοιπόν στο

Θέατρο στην Κωνσταντινούπολη – Μέρος Γ΄

Το τρίτο μέρος μιας σειράς κριτικών σημειωμάτων από την Πόλη θα κλείσει με άλλες τρεις παραστάσεις που ο υπογράφων είδε εκεί και που αξίζουν τον κόπο να αναφερθούν και σχολιαστούν. Όταν λέμε θα «κλείσει» εννοούμε πως δεν πρόκειται να γραφτεί από τον ίδιο άλλη κριτική για φέτος, διότι στην πόλη αυτή, και δυστυχώς, όλες οι

Θέατρο στην Κωνσταντινούπολη Μέρος Β΄

Πριν λίγους μήνες ο υπογράφων μετέβη στην Πόλη και παρακολούθησε δυο θεατρικές παραστάσεις («Λυσιστράτη» και «Στην ζωή του Ναζίμ Χικμέτ») για τις οποίες έγραψε κριτική  -αναρτήθηκαν στο thessaloniki-portal.gr. Αυτή τη φορά επέστρεψε από άλλο ένα ταξίδι εκεί και έχοντας δει 6 (έξι) άλλες,  θέλησε να τις περιγράψει και κριτικάρει, κυρίως σαν μια προσπάθεια να μεταφέρει

To Θέατρο στην Κωνσταντινούπολη το Φθινόπωρο

   Το θέατρο στην Πόλη δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και ευνοημένο, ειδικά τους μήνες του καλοκαιριού και τους πρώτους του φθινοπώρου. Αυτό οφείλεται στην λανθασμένη πολιτιστική πολιτική της κυβέρνησης, που θεωρεί πως 20.000.000 (είκοσι εκατομμύρια, ναι !) άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη αυτής της μορφής της διασκέδασης για το διάστημα από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο. Ο υπογράφων

Σουλεϊμάρκ ο Μεγαλοπρεπής με τον Μάρκο Σεφερλή στο Ράδιο Σίτυ – κριτική θεάτρου

Στο επιβλητικό Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης κατέφθασε ο θίασος του ταλαντούχου Μάρκου Σεφερλή για μια σειρά παραστάσεων της μουσικής κωμωδίας ΣΟΥΛΕΪΜΑΡΚ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ, μετά από ένα άκρως πετυχημένο καλοκαίρι στο Δελφινάριο του Πειραιά και στην Κύπρο (παραγωγή της The art of comedy). Πρόκειται για μια τετράωρη (!!!…) διασκεδαστική μουσική κωμωδία, βασισμένη σε κείμενα (συμπράττει ο

Αφήγηση Παραμυθιών στο Kontakt Art Club (κριτική)

Η αφήγηση παραμυθιών έχει  πολλές «όψεις»: από την περίπτωση ζωντανής επαφής με παιδιά μέχρι και ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές μεταδόσεις χωρίς κοινό στο στούντιο. Ανάμεσα σε αυτά τα άκρα υπάρχουν αρκετές άλλες περιπτώσεις, διαφόρων διαβαθμίσεων και συσχετισμών όσον αφορά ηλικίες, αριθμό συμμετεχόντων, χρήση μέσου, χώρο, περιεχόμενο παραμυθιού κ.ά. Η πόλη μας, βέβαια,  σπάνια έχει την τύχη

Συναυλία Μαρίας Φαραντούρη – Μανώλη Μητσιά (κριτική)

Μια εξαιρετική συναυλία των Μαρία Φαραντούρη και Μανώλη Μητσιά είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε στην τεράστια αυλή των Συμμαχικών Κοιμητηρίων της οδού Λαγκαδά. Σε έναν επιβλητικό  χώρο έγινε ταυτόχρονα η έναρξη των φετινών εκδηλώσεων της Βαλκανικής Πλατείας του δήμου Νεάπολης-Συκεών. Εδώ επρόκειτο παράλληλα για μια εκδήλωση φόρο τιμής στους 20.000  νεαρούς πολεμιστές που «κοιμούνται» στον

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (κριτική)

Είναι ίσως μια από τις σπάνιες φορές που ο υπογράφων, στα περίπου 30 χρόνια που γράφει, δεν θα κάνει κριτική για μια παράσταση, αλλά, κατά ένα μεγάλο ποσοστό του παρακάτω κειμένου, για τους θεατές που την παρακολούθησαν! Συγκεκριμένα, αυτό που συμβαίνει με τις αντιδράσεις των θεατών στη διάρκεια των παραστάσεων «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα

«Πειρασμός» του Γρ. Ξενόπουλου (κριτική)

Η ιδιομορφία της παράστασης που παρακολουθήσαμε στο φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου έγκειται όχι μόνο στην επιλογή του χώρου, αλλά και στο ιδιότυπο τρόπο απόδοσης των ρόλων από τους ηθοποιούς. Θαρρεί κανείς πως το ένα (χώρος) επηρεάζει διαδοχικά και εναλλάξ το άλλο (τρόπος υπόδυσης) καταλήγοντας σε μια παράσταση εξόχως ενδιαφέρουσα, όχι μόνο για τα θετικά σημεία,

Συνέντευξη ενός Ναυαγοσώστη

Το επάγγελμα (θα λέγαμε λειτούργημα) του ναυαγοσώστη είναι ένα από το πιο χρήσιμα αλλά και ριψοκίνδυνα στην χώρα μας. Συναντήσαμε έναν από αυτούς σε μια ακτή της Χαλκιδικής και θελήσαμε να μάθουμε μερικά από τα μυστικά του λειτουργήματός του. Ο ίδιος θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία τους, για ευνόητους λόγους. Τι σπούδασες ; Α: ΄Οσον

Fake Time – Μια απολογιστική, τελευταία, κριτική Μέρος 2ο : Ηθοποιοί-Σκηνογραφία-Ενδυματολογία

΄Ενα δυναμικό στοιχείο του Fake Time ήταν η σχέση κοινού-ηθοποιών-σκηνογραφίας/ενδυματολογίας. Οι θεατές έμπαιναν σε 42 δωμάτια 7 ορόφων, και έβλεπαν εντός αυτών performers ντυμένους με ρούχα εποχής ή σύγχρονα, να κινούνται μπροστά τους. Αυτή και μόνο η τετραπλή συνύπαρξη (κοινό-σκηνικά-ρούχα-ηθοποιοί) ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα  και ένας απλός, μέσος, θεατής ήταν ήδη ικανοποιημένος (χωρίς δηλαδή οι performers

Fake Time – Μια απολογιστική, τελευταία, κριτική Μέρος 1ο : Συνθήκες Παραγωγής-Κεντρικός Μύθος

Οι γραμμές που ακολουθούν -κριτική αλλά και απολογισμός «εκ των έσω»- έχουν δυο ιδιαιτερότητες : α. γράφονται από έναν ηθοποιό της συγκεκριμένης παράστασης και β. η συγγραφή τους ξεκίνησε παράλληλα με τις τελευταίες παραστάσεις για φέτος, και ολοκληρώνεται λίγες μέρες μετά το φινάλε της, που πραγματοποιήθηκε την 22α Μαϊου 2013. Πιστεύουμε πως οι κατωτέρω σκέψεις 

Απατεώνες και Τζέντλεμεν (Κριτική)

Το θεατρικό κείμενο στο οποίο βασίζεται η παράσταση «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» που παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (μια συμπαραγωγή του Μεγάρου με την «Ελληνική Θεαμάτων») είναι μια ευφάνταστη διασκευή της κινηματογραφικής επιτυχίας του 1988 Dirty Rotten Scoundrels, με τους Στιβ Μάρτιν και Μάικλ Κέιν στους τότε βασικούς ρόλους. Στη συνέχεια έγινε και μιούζικαλ, με την

Mistero Buffo του Ντάριο Φο (Κριτική)

  Ένα ιδιαίτερης κατασκευής δημιούργημα του Ιταλού σκηνοθέτη, συγγραφέα και ηθοποιού Ντάριο Φο, το «Mistero Buffo», γραμμένο μετά από πολυετή έρευνα -κάτι που του χάρισε το Νόμπελ- παρουσιάζεται στο Θέατρο Αυλαία από τις 8 Μαΐου 2013 και για λίγες παραστάσεις. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή της ομάδας «Επτάρχεια» (έξυπνος ο τίτλος) με την Εταιρία «Λυκόφως» του

«Το βρακί» του Καρλ Στέρνχαϊμ (κριτική)

Στον πολύ συμπαθητικό χώρο του Θεάτρου «΄Εξω από τα Τείχη» (απέναντι από την Ευαγγελίστρια) η ομώνυμη ομάδα παρουσιάζει μια παράσταση που μας ώθησε να σκεφθούμε πολύ (αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους του θεάτρου;) και συγκεκριμένα το «Βρακί» του Γερμανού δραματουργού Καρλ Στέρνχαϊμ (1878-1942) σε μετάφραση Σπύρου Γαρούνα. Πρόκειται για μια φάρσα ηθών που

Διογένης Δασκάλου στη Μαύρη Τρύπα (κριτική)

Αχ βρε Διογένη, γιατί χαραμίζεις το μεγάλο ταλέντο σου σε Μαύρες Τρύπες, κάποια άραχνα Παρασκευατόβραδα; Εσύ, ο μοναδικός Δασκάλου (Δ.Δ.) ανώτερος από Λαζόπουλο, Πανούση, Ιεροκλή και άλλους λαϊκούς διασκεδαστές σε πολλά επίπεδα, αφήνεις την φοβερή ενεργητικότητά σου να πηγαίνει χαμένη σε μουσικά τρίωρα που δεν διαθέτουν σκηνοθετική ματιά, αλλά και μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μονότονα σε

«Γιοί και κόρες» στο Θ. Αυλαία (κριτική)

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θ. Αυλαία της Θεσσαλονίκης (μια συμπαραγωγή της Εταιρίας Θεάτρου Sforaris και του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου) μας δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σχολιάσουμε την περίεργη σχέση των διαφημιστικών μέσων (δελτία τύπου, τρέιλερς στο διαδίκτυο) με αυτά που τελικά βλέπουμε επί σκηνής. Η παράσταση, σε πρώτο επίπεδο, είναι ένας δραματοποιημένος συνδυασμός μερικών

«Alexander Rock Opera» (κριτική)

Σπάνια στην πόλη μας -αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα- έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το μουσικο-θεατρικό είδος που ονομάζεται «ροκ όπερα», κάτι που άλλωστε δεν μετρά πολλές δεκαετίες ζωής παγκοσμίως. Ό, τι έχει παρουσιαστεί εδώ ως τώρα είναι εισαγόμενο και πανάκριβο, μια και τα έξοδα παραγωγής και μεταφοράς είναι τεράστια. Στο είδος συγκαταλέγονται παραστάσεις όπως