Το λογοτεχνικό έργο η Μεγάλη πλατεία, σε θεατρική διασκευή, παρακολουθήσαμε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών από το ΚθβΕ.
Σκηνοθετικά πολύ ενδιαφέρουσα σύλληψη. Ξετυλίχτηκε ως χρονικό φωνών των ανθρώπων και της πόλης και ως ψηφίδες ιστοριών και γεγονότων εγγεγραμμένων στο έπος των επικαίρων της Ιστορίας των νέων χρόνων, ένας στοχασμός ανάμνησης και συλλογικής μνήμης.
Αυτήν την εικόνα του πλήθους και του ατόμου κατέδειξε η ανάγνωση του έργου, στην καλειδοσκοπική αναπαράσταση των σκηνών του σε διάφορα σημεία της σκηνής ταυτόχρονα, δίνοντας ψευδαισθητικές εντυπώσεις ενός μετατοπιστικού βάθους, απτού και ταυτόχρονα φευγαλέου, σε έναν καταιγισμό βλεμμάτων-εικόνων. Άθροισμα σκηνών που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις άμεσα και έμμεσα, ως βίωμα και φήμη πολλαπλασιαστικής αναδιήγησης, σε μια προβολή του πλήθους των πρωταγωνιστών και των σκέψεων του συγγραφέα.
Το συνολικό αποτέλεσμα, αν και κουραστικό λόγω ροής και μεγάλης διάρκειας, ήταν σύνθετο καλλιτεχνικά, προτάσσοντας την συνδυαστική καταγραφή φωνών και προσώπων, υπονοώντας την ανάγνωση και την γραφή, προβάλλοντας τον συλλογισμό και την κινηματογραφική αποτύπωση της εστίασης ανθρώπων εντός του πλήθους, στο παραστατικό θεατρικό χορικό σχήμα του ενός κορυφαίου-πρωταγωνιστή και των πολλών. Θεατρική εργασία που ανέδειξε και την φιλοσοφική προέκταση του ποιητικού στοχασμού και της αγωνίας του συγγραφέα πάνω στο ανθρώπινο δράμα.
Υποκριτικά οι μεμονωμένες αντιπαραθέσεις αποδόθηκαν με διαφορετικές ταχύτητες και τεχνικές. Εκφραστικά πιο δυνατές ήταν οι ερμηνείες των ηθοποιών στις ομαδικές σκηνές, σχηματοποιώντας το στίγμα του έργου σε συλλογικές φωνές που ξεχώριζαν στις λεπτές αποχρώσεις της αντίδρασης του πλήθους, σε ένα αποτέλεσμα ομοθυμικού αγωνίσματος. Απαιτητική κίνηση καταγραφής χειρονομιών σε μια τοιχογραφία χωρο-χρονικού πλαισίου, στην οπτική επώνυμων και ανώνυμων πρωταγωνιστών της Ιστορίας. Σκέψεις απαισιόδοξες στο βάθος τους, με μικρές αναλαμπές χιούμορ στους διαλόγους των προσώπων, όπως τα υποδύθηκαν οι ηθοποιοί με τα κοστούμια των ρόλων τους σε έκδηλες πόζες.
Το σκηνικό πεδίο φωτισμένο σκοτεινά ανέδειξε τα διαφορετικά σημεία των συναντήσεων και της δράσης σ’ έναν διαχωρισμό που υπονοήθηκε από ελάχιστα αντικείμενα. Η μουσική πλαισίωσε τις φωνές των πρωταγωνιστών δίνοντας την αύρα της εποχής των χρόνων εκείνων πριν και μετά το γεγονός του πολέμου και όλων όσων ακολούθησαν ως αντίχτυπος βιώματος στη συλλογική μνήμη.
Η μεγάλη πλατεία. Χρονικό ανθρώπων και πόλης στο σκηνικό μιας πλατείας όπου το πλήθος πρωταγωνιστεί στα γεγονότα που το σημαδεύουν και αντιδρά με τις φωνές του διεκδικώντας την ανάμνηση μνήμης στον ταυτόχρονο χρόνο καταγραφής της επίσημης και ανεπίσημης Ιστορίας.
«Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΤΕΙΑ» του Νίκου Μπακόλα
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Θεατρική διασκευή: Άκης Δήμου
Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Σχεδιασμός βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας
Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιώτα Κουϊτζόγλου, Γιάννης Βαρβαρέσος
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έλλη Ναλμπάντη
Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιάννης Μαστρογιάννης (Φώτης), Nίκος Καπέλιος (Χρίστος), Κατερίνα Σισίννι (Αγγέλα), Χρήστος Παπαδημητρίου (Γιάννης), Χρήστος Παπαδόπουλος (Στρατής), Νίκος Μήλιας (Άγγελος), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Μυρσίνη), Ελένη Θυμιοπούλου (Αμαλία), Νίκος Κουσούλης (Δημήτρης), Μελίνα Κοτσέλου (Αλκμήνη), Χριστίνα Σωτηριάδου (Αντιγόνη), Θεόδωρος Σκούρτας (Ευγένιος), Φωτεινή Τιμοθέου (Δόμνα), Μάρα Τσικάρα (Ευθαλία), Δημήτρης Σακατζής (Παυλάκης), Βικτώρια Φώτα (Μπετίνη), Εύη Σαρμή (Ελένη), Δημήτρης Μορφακίδης (Ηλίας), Βασίλης Τρυφουλτσάνης (Χάρης), Γιάννης Καραμφίλης (Ευριπίδης)