Επειδή συνεχώς τον τελευταίο καιρό έρχεται στα αφτιά μου από διάφορες πηγές ότι οι Έλληνες , λόγω των οικονομικών προβλημάτων αλλά και της γενικής αδιέξοδης κατάστασης της χώρας έχουν περιέλθει σε κατάθλιψη, θεώρησα σκόπιμο, ύστερα από σχετική έρευνα στο διαδίκτυο (αλλά και από προσωπική εμπειρία) να παραθέσω τον ορισμό της κατάθλιψης. Έτσι λοιπόν, ο Χόρχε Μπουκάι, διάσημος Αργεντινός ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας, στο βιβλίο του «Ο Δρόμος της απώλειας» ερμηνεύει την κατάθλιψη ως εξής: “Η απουσία ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται με έλλειψη επιθυμίας, απουσία πρωτοβουλίας ή διάθεσης να ασχοληθεί κανείς με δραστηριότητες και γενικά να κάνει πράγματα που πρώτα του ήταν ευχάριστα, όπως να πάει στη δουλειά του, να συμμετέχει σε κοινωνικές ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, κλπ. Στο συναισθηματικό επίπεδο εκφράζεται ως θλίψη, υπαρξιακό κενό, ενοχή, αίσθηση μοναξιάς κλπ. Στο διανοητικό-πνευματικό επίπεδο δημιουργείται μεγάλη απαισιοδοξία, αρνητικές σκέψεις που πολλαπλασιάζονται και γίνονται όλο και πιο έντονες, ανασφάλεια κλπ.” Επίσης πολλοί άλλοι μεγάλοι ψυχίατροι και ψυχοθεραπευτές έχουν ασχοληθεί με την κατάθλιψη και κάποιοι από αυτούς αναφέρουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα παραπάνω.
Από τότε που έχω αρχίσει τις κοινωνικές συναναστροφές της ενήλικης ζωής μου, δεν θυμάμαι κανέναν άνθρωπο που να του ήταν ευχάριστο να πηγαίνει στη δουλειά του (μήπως είχαμε από πάντα κατάθλιψη;). Η απουσία πρωτοβουλίας από την άλλη δεν προέκυψε τώρα που οι Έλληνες είναι σ’ αυτή την κατάσταση, άλλα μάλλον είναι μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτήν. Το υπαρξιακό κενό και η αίσθηση μοναξιάς μαστίζει τις ανεπτυγμένες κοινωνίες και μάλιστα είναι αποτέλεσμα του υλισμού και της ευημερίας (αυτής τουλάχιστον που εννοεί ο περισσότερος κόσμος και που συνήθως συνάδει με την καλή οικονομική κατάσταση) . Για την ενοχή θα αναφέρω τα λιγότερα γιατί πραγματικά, για να νιώσει κάποιος ενοχές, προϋποθέτει να έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και να έχει κάνει μια υποτυπώδη ενδοσκόπηση. Ξέρετε πολλούς; Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι. Σίγουρα, επίσης υπάρχουν και κάποιοι που έχουν περιέλθει πράγματι σε κατάθλιψη, επειδή η ζωή τους έχει έρθει τα πάνω κάτω και το θεωρούν άδικο, επειδή δεν βλέπουν το παραμικρό μέλλον σ’ αυτή τη χώρα, ούτε για τους ίδιους , ούτε και για τα παιδιά τους. Όμως αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους, και ξέρουν ότι μετά το «έγκλημα» έρχεται και η «τιμωρία». Δεν περίμεναν την κρίση για να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον. Το τυχόν υπαρξιακό τους κενό και την αίσθηση μοναξιάς , δεν την είδαν τώρα μέσα από το πρίσμα της κρίσης, αλλά αν το ένιωσαν, κατάλαβαν πολύ νωρίτερα, ότι πρέπει να δουν μέσα τους και να κατανοήσουν ότι κάτι δεν κάνουν καλά με τις ζωές τους. Ας προσέχουμε, όμως, τους όρους που χρησιμοποιούμε (ίσως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συναναστραφεί με πραγματικά καταθλιπτικούς και γιατί άλλωστε), και ας προσπαθήσουμε έστω και στο χείλος της καταστροφής να είμαστε επιτέλους ειλικρινείς.