Ποιήματα που αγαπήσαμε

Ποιήματα που αγαπήσαμε γραμμένα από γνωστούς αλλά και άγνωστους ποιητές. Λέξεις που μιλάνε μέσα στη ψυχή μας για έρωτα, αγάπη, πόνο, χωρισμό

Ποιήματα  για τον ερωτα, ποιηματα για την αγαπη, ποιηματα για την ζωη. Ποιηματα χωρισμου, ποιηματα ελυτη, ποιηματα ερωτευμενων, ποιηματα αγαπης ελληνων ποιητων, ποιηματα αγαπης ξενων ποιητων

Ποιήματα για τον έρωτα, ποιήματα για την αγάπη, ποιήματα για την ζωή. Ποιήματα χωρισμού, ποιήματα Ελύτη, ποιήματα ερωτευμένων, ποιήματα αγάπης ελλήνων ποιητών, ποιήματα αγάπης ξένων ποιητών.

Ποιήματα που αγαπήσαμε …

ποιηματα για την αγάπη

ποιηματα αγαπης μικρα

ποιηματα για την ζωη

ποιηματα χωρισμού

ποιηματα πονου

ποιηματα ερωτευμενων

ποιηματα για παιδια

ποιηματα για την Ανοιξη

ποιηματα για το Καλοκαιρι

ποιηματα για το φθινοπωρο

ποιηματα για τον χειμωνα

Ποιηματα που αγαπησαμε γιατί …

μιλάνε για το Ελληνικο καλοκαιρι, μιλάνε για τη Θάλασσα, είναι γραμμένα για τη νησιά μας, έχουν άρωμα Ελλάδας,

Ποιήματα Ελλήνων ποιητών

ποιήματα Ελύτη

ποιήματα Καβάφη

ποιήματα Σεφέρη

Μανόλης Αναγνωστάκης – Ποιήματα

Ποίηση – Εγγονόπουλος

Διονύσιος Σολωμός: Ποιήματα

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ποιήματα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη

Κρυμμένα Κωνσταντίνος Καβάφης ποιήματα

Κρυμμένα (Κωνσταντίνος Καβάφης) Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με πολλές φορές που πήγαινα να  πω. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα — από εκεί

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου…

Αδερφέ μου, σκοπέ αδερφέ μου, σκοπέ σ’ ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι σ’ ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι σ’ ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά σε γνωρίζω, αδερφέ μου και με γνωρίζεις. Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην τσέπη σου. Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου, πως έχεις μια καρδιά. Θυμάσαι; Είχες

Για τους φίλους μας… Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Για τους φίλους μας…. Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι

Μαθαίνεις πως αγάπη δεν σημαίνει ασφάλεια (Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή…Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια. Και αρχίζεις να μαθαίνεις Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

Στην ψυχή σου δεν φτάνει κανείς, ούτε δια ξηράς, ούτε δια θαλάσσης!

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα. Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν ἔτσι σὲ βρίσκει: πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία. Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες σπάνια συμπίπτουν. Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς, ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει. Χορεύουν φύκια

Στ’ αστεία παίζαμε! – Αναγνωστάκης Μανόλης

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη

Νίκος Εγγονόπουλος «Τραμ και Ακρόπολις»

le soleil me brûle et me rend lumineux μεσ’ στη μονότονη βροχή τις λάσπες την τεφρήν ατμόσφαιρα τα τραμ περνούνε και μέσ’ από την έρημη αγορά —που νέκρωσε η βροχή— πηγαίνουν προς τα τέρματα η σκέψη μου γιομάτη συγκίνηση τ’ ακολουθεί στοργικά ώσπου να φθάσουν εκεί π’ αρχίζουν τα χωράφια που πνίγει η βροχή στα

Τάσος Λειβαδίτης: Καθημερινές σκέψεις ενός μεγάλου ποιητή

  Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε… Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί. Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω

«Ω ΒΕΝΕΤΙΑ…» Κώστας Καρυωτάκης (1896- 1928) – Ποιήματα για πόλεις

Ω Βενετία, πόλις από χρυσάφι κι από σμάλτο, κορόνα στη λαμπρότητα της Αδριατικής, Μέγα Κανάλι, Γέφυρα των Στεναγμών, Ριάλτο, ω θύμηση ανεξάλειπτη μιας εκθαμβωτικής νύχτας, που περιπάτησα στη μυθική πλατεία του Αγίου Μάρκου, μπρος εις το παλάτι των Δουκών, ακούοντας να σφυρηλατούν τις ώρες μία-μία τα χάλκινα ομοιώματα των δύο στρατιωτών- πόσο πλάγι σου φαίνονται

Μανόλης Ἀναγνωστάκης – Ὁ Οὐρανός

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή. Τὸ δικό μας τὸ δάσος

Ένας λύκος αισθηματίας ~ Αργύρης Χιόνης

Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη… Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη… αλλά.. Είμαι o λύκος, o κακός λύκος… Και δεν γίνεται… Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα να έχω… Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα… Θα πέσουνε να με σπαράξουν…

Γιάννης Ρίτσος «Εαρινή Συμφωνία» ένας ύμνος στην Άνοιξη της ψυχής, τον Έρωτα *κριτική

Η Εαρινή Συμφωνία (1938) είναι σύμφωνα με μελετητές το πρώτο από τα έργα του Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου στο οποίο εμφανίζεται η μεταφορά ως γλωσσικό σχήμα αλλά και το ερωτικό στοιχείο στη θεματική του. Οι κομμουνιστικές πεποιθήσεις του Ρίτσου έγιναν αιτία μομφής προς το έργο του, το οποίο εσφαλμένα θεωρήθηκε ότι απευθυνόταν σε ένα περιορισμένο-πολιτικοποιημένο

Αγαπημένη μου (Τάσος Λειβαδίτης)

(απόσπασμα από το «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας») Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου ά- πλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή

Κ. Π. Καβάφης, «Επέστρεφε»

«Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με – όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….» …και καταντά

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφαγίδα του βάνει. Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από

Το «Μονόγραμμα» του Οδ. Ελύτη, μια διαρκής ερωτική εξομολόγηση

Το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1971 στις Βρυξέλλες κι έπειτα ένα χρόνο μετά, το 1972, πρωτοεκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ίκαρος. Πρόκειται για ένα ποιητικό έργο-εξομολόγηση. Το έργο αποτελείται από επτά μέρη με λατινική αρίθμηση. Χαρακτηριστική είναι η μη συχνή χρήση σημείων στίξης και κυρίως της τελείας, φανερό στοιχείο

Ο μικρός ναυτίλος του Οδυσσέα Ελύτη, μια ανάγνωση

Ο μικρός ναυτίλος (1985) του Οδυσσέα Ελύτη είναι ένα έργο που δεν είχε την ίδια απήχηση με άλλα έργα του νομπελίστα ποιητή. Θυμίζει άλλοτε πεζό και άλλοτε ποιητικό λόγο και κινείται χωροχρονικά μια στο ποιητικό παρόν του ποιητή και μια στο παρελθόν του. Διαβάζοντας κανείς τον μικρό ναυτίλο ευθύς εξαρχής αντιλαμβάνεται πως ο τόπος αναφοράς

Η ωραία σιωπή – Λουδοβίκος των Ανωγείων

-Εμένα μου αρέσει η αμυγδαλιά. Γιατί βγάζει πρώτα τα άνθη και μετά τα φύλλα. Είναι η πρώτη σημαία διαμαρτυρίας στο χειμώνα. Έχει λεπτό άρωμα και τη λάμψη του χαμόγελου, είπε η μέλισσα. -Εμένα το σεβάσμιο κυπαρίσι η ωραία σιωπή του. Μέσα του αποσύρεται η νύχτα να ξεκουραστεί, στα πόδια του κοιμούνται οι ψυχές και με

Αργύρης Χιόνης (1943 -2011)- Εσωτικά Τοπία

Ο ΕΡΗΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝ’ ΕΡΗΜΗ ΑΚΤΗ, παραδομένη στα γυρίσματα των εποχών, στην αέναη του πελάγους παλινδρόμηση, έρημη ακόμα κι όταν τη διασχίζουν ρόδινα πέλματα ή ανάλαφρα κορμιά ξαπλώνουν πάνω της. τα κύματα, τα αλλεπάλληλα του χρόνου κύματα, σύντομα σβήνουνε τα ίχνη τους. Ο έρημος άνθρωπος είν’ έρημη ακτή, χωρίς καμία πρόσχωση από τα μέσα, εκτεθειμένη

Γυναίκα (Καββαδίας)

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα. Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία. Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.   Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου. Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει. Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου, για

ΝΑΟΙ στο σχήμα τ’ ουρανού (Οδυσσέας Ελύτης)

ΙΔ΄ ΝΑΟΙ  στο σχήμα τ’ ουρανού και κορίτσια ωραία με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε! Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε! Φύγανε φύγανε ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά. Φύγανε και  στα μάτια μέσα των

Τριαντάφυλλα στό παράθυρο (Ανδρέας Εμπειρίκος)

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι ἡ χαμέρπεια. Ὑπάρχουν ἀπειράκις ὡραιότερα πράγματα καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀγαλματώδη παρουσία τοῦ περασμένου ἔπους. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀγάπη. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀτελεύτητη μᾶζα μας. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ λυσιτελὴς παραδοχὴ τῆς ζωῆς μας καὶ τῆς κάθε μας εὐχῆς ἐν παντὶ

Πατριωτισμός (Τάσος Δενέγρης)

Πατριωτισμός Είναι λοιπόν παρήγορο Που το σκυλί ο Σιρκούφ Εμένα προτιμάει Από τον Ολλανδό.   Γιατί παρόλο που του δώσαν ξένο επωνύμι Χορτάρι ελληνικό μυρίζει Γάτες του τόπου πολεμάει Και ξεχωρίζει δίχως δυσκολία Τον ντόπιο φίλο από το ξένο αφεντικό.   Παρήγορο λοιπόν Που τα σκυλιά Δεμένα με τις μυρωδιές του τόπου Παραμένουν Πατριώτες μ’

Άγε ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων (Κ.Π. Καβάφης)

Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή. Τίποτε δεν απόδειχνε η ατάραχη μορφή της απ’ τον καϋμό και τα τυράννια της. Μα όσο και να ‘ναι μια στιγμή δεν βάσταξε και πριν στο άθλιο πλοίο μπει να πάει στην Αλεξάνδρεια, πήρε τον υιό

Πράγματα ασήμαντα ορίζουν τη ζωή (Νίκος Χουλιαράς)

 

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο

Πράγματ’ ασήμαντα ορίζουν τη ζωή.

Μπορεί και να ‘ναι ακόμη

Εκείνα τα μικρά κομμάτια ζάχαρης

Που πέσαν κάποτε

Από το παιδικό μας το παλτό.

 

Από το βιβλίο «Ο Χρόνος είναι πάντα με το μέρος του»

Ποιήματα και εικόνες

εκδόσεις Νεφέλη

συλλέγει η Άγγελα Μάντζιου