Συναντιέστε τυχαία στο δρόμο. Πιθανότατα, μόνο ο ένας από τους δυο το καταλαβαίνει, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είναι το αίσθημα του «σε ξέρω από κάπου», είναι η αμυδρή οικειότητα, όταν ενώνονται φευγαλέα οι ματιές σας, είναι η ανυπομονησία να την πετύχεις ξανά. Όλη η πόλη συνωμοτεί για να βρίσκεστε σε ανύποπτο χρόνο. Στο λεωφορείο, σε καφενεία, σε μπαρ και μαγαζιά, σε πορείες και διαδηλώσεις -παντού. Δεν είσαι ακριβώς σίγουρος αν το προκαλείς ή αν απλά το παρατηρείς. Ίσως συμβαίνει και με πολλά ακόμη άτομα, η Θεσσαλονίκη είναι μικρή. Με αυτό το άτομο είναι διαφορετικό. Νιώθεις πως δεν είναι απλή τύχη.
Μετά από λίγες πλατωνικές συνευρέσεις, απομνημόνευσες τι φορούσε, πως είχε πιασμένα τα μαλλιά της, πως γελούσε με τα αστεία της φίλης της, τι ποδήλατο είχε και πως έκανε ένα χαρακτηριστικό ήχο με το λαιμό της, τη στιγμή που δεν κοιτούσε κανείς. Δε σε ενδιαφέρει να τη γνωρίσεις -καλύτερα έτσι. Η πραγματικότητα τείνει να διαστρεβλώνει τις φαντασιώσεις μας, και την έχεις πλάσει τόσο ιδανικά. Οι κουβέντες που ανταλλάζεις με τις πραγματικές κοπέλες γύρω σου, κοινότυπες. Πως θα ήταν, άραγε, η κουβέντα μαζί της; Όχι, όχι, δεν το ρισκάρεις.
Όταν τη ξαναβλέπεις έχει περάσει ένας μήνας. Περπατάει κοντά σου. Τη στιγμή που περνάει ξυστά από εσένα είσαι, πλέον, σίγουρος ότι γνωρίζει την ύπαρξη σου. Σου είναι αρκετό. Η ανταμοιβή σου για σήμερα.
Όταν κάνεις να τη δεις καιρό ξεχνάς το πρόσωπο της. Η μνήμη της ξεθωριάζει. Την επόμενη φορά που θα την πετύχω, σκέφτεσαι, θα της μιλήσω. Κι όμως δεν το κάνεις.
Παράλληλα, η πραγματικότητα σου καταρρέει. Εφήμερες σχέσεις με κοπέλες, που δε σου είναι αρκετές. Τουλάχιστον, όχι πια. Δε νιώθεις ζωντανός μαζί τους. Καμιά φορά όταν είσαι με κοπέλες σκέφτεσαι αυτήν -όχι μια συγκεκριμένη εικόνα- μόνο την ιδέα της. Και έτσι περνάνε χρόνια.
Ένα απόγευμα μετά τη δουλειά, βρίσκεσαι στο λεωφορείο. Άλλη μια εξοντωτική ημέρα στο γραφείο, σχεδόν σου ρουφάει τη ζωτική ενέργεια. Στο λεωφορείο φοράς πάντα ακουστικά. Για να πνίγεις τον άρρωστο ρυθμό της πόλης, τη βαβούρα του λεωφορείου και την ύπαρξη των γύρω σου. Κάποια στιγμή νιώθεις ένα σμπρώξιμο, αδιαφορείς.
Πέντε στάσεις μετά ετοιμάζεσαι να κατέβεις. Σηκώνεσαι, γυρνάς και τη βλέπεις. Τόσην ώρα καθόταν δίπλα σου, ήταν αυτή που σε ακούμπησε. Μπορείς να τη μυρίσεις. Σχεδόν σας ακούς να μιλάτε. Οι λέξεις βράζουν μέσα σου. Πρέπει να πεις κάτι. Θέλεις να πεις κάτι!
Η στιγμή σε προσπερνάει για άλλη μια φορά. Μένεις σιωπηρός και σκέφτσαι πως σου αξίζει. Αυτό είναι το μάθημα σου.
Σε σκέφτομαι συνέχεια, ήθελες να της πεις. Είσαι στα όνειρα μου, ήθελες να της πεις. Όμως φοβήθηκες. Θεατής στη ζωή σου.