Έχοντας επιστρέψει απ’ το πιο μακρινό ταξίδι
Την άλλη μέρα κιόλας καταλαβαίνω
Πως δεν σκαμπάζω γρυ
Από ταξίδια. Κλεισμένος στο αεροπλάνο
Ώρες ολόκληρες
Ακίνητος, κάτω τα σύννεφα που μοιάζουν
Με ερήμους,
Έρημοι που μοιάζουνε με θάλασσες, θάλασσες
Όπως το χιόνι που σκορπίζει ο αέρας,
Περνάς ανάμεσά του
Την ώρα που ξυπνάς από τη νάρκωση κι είναι
Τότε που εννοώ
Τι σημαίνει να πλανιέσαι πάνω στης γης
Τα μήκη και τα πλάτη.
Απ’ το κορμί υπεξαιρέθηκε χρόνος, απ’ τα μάτια
Η ησυχία. Ο καίριος λόγος δεν βρίσκεται πια
Στη θέση του. Ο ίλιγγος έρχεται ξαφνικά
Ανταλλάσσοντας
Το Εδώ με το Εκεί σε διάφορες θρησκείες
Και γλώσσες πολλές.
Οι διάδρομοι απογείωσης και προσγείωσης
Έχουν παντού το ίδιο
Γκρίζο χρώμα και τα δωμάτια των νοσοκομείων
Το ίδιο φως παντού.
Αλλά στο τράνζιτο, εκεί που ο άδειος χρόνος
Σε κρατά χωρίς λόγο σε εγρήγορση,
Επαληθεύεται μια παροιμία απ’ τα μπαρ
Της Ατλαντίδας.
Μια πρόγευση της κόλασης είναι τα ταξίδια.
ΝΤΟΥΡΣ ΓΚΡΥΝΜΠΑΪΝ(ΔΡΕΣΔΗ 1962-)
Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ
ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ