Νύχτα φύγαμε από το Gori, νύχτα φτάσαμε και στην Αθήνα. Τα ενδιάμεσο διάστημα είναι λίγο θολό, ίσως να έχω αποβάλλει από τη μνήμη μου αυτά που έζησα. Εγώ και η μάνα μου μαζί με άλλους εκατό ανθρώπους παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, ταξιδεύαμε προς το άγνωστο. Έχοντας χάσει το διακριτικό γνώρισμα, που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο, εκείνες τις μέρες το κρεβάτι μας έγινε η τουαλέτα μας και η κουζίνα μας, και αυτό το σιχαμερό φορτηγό η κόλαση μας.
Ο πατέρας μου έμεινε πίσω, πολιτικός κρατούμενος στη φυλακή Gdlan στο Tbilisi. Δεν είχε κι άλλη επιλογή. Όσο για τους δυο μας, ούτε εμείς είχαμε .
Όταν πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα ήμουν με το ζόρι δέκα χρονών. Το βράδυ που μπήκαμε στην Αθήνα μας πήραν όλους και μας πέταξαν σε κάτι αποθήκες απόμερες και παγωμένες. Και μείναμε εκεί για μέρες. Τρεις φορές τη βδομάδα ερχόταν ένας τύπος και μας πετούσε κάτι ψίχουλα. Όσο έπρεπε για να μένουμε ζωντανοί.
Όλον αυτόν τον καιρό τα λόγια ήταν περιττά και σπάνια κάναμε κουβέντες. Παρά το μικρό της ηλικίας μου είχα βιώσει τον πόνο του αποχωρισμού, τον τρόμο του αγνώστου, τη θλίψη και τη σκληρή πλευρά των ανθρώπων σε ανεξήγητα μεγάλο μέγεθος.
Ένα πρωϊνό πριν ακόμη ξυπνήσουμε όλοι, εμφανίστηκαν καινούρια πρόσωπα. Φαίνονταν πιο ευγενικοί και καλοπροαίρετοι από τους άλλους που μας έφεραν. Φυσικά, η συνεννόηση με κάθε έναν από εμάς ήταν ανέφικτη. Μας μιλούσαν αλλά κανείς μας δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Μπόρεσα μόνο να πιάσω μια λέξη.
Μας πήραν από εκεί, μας φρόντισαν και μας παρείχαν τα αναγκαία για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι που μπορέσαμε να δουλέψουμε. Ήταν η σανίδα σωτηρίας μας.
Αργότερα, όταν όλα μπήκαν σε μια σειρά ξεκίνησα να μαθαίνω και ελληνικά. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν εκείνη η λέξη. Εκείνη η λέξη που φαινόταν να είναι υπαίτια για την αλλαγή στις ζωές μας. Ρώτησα τη δασκάλα και μου απάντησε «εθελοντές είναι η λέξη που ζητάς, εθελοντές».
Εθελοντής είναι αυτός που προσφέρει ανιδιοτελώς το χρόνο και έργο του προς όφελος άλλων, δίχως να περιμένει αντάλλαγμα, πέραν της ηθικής ικανοποίησης του. Και τι είναι πραγματικά μεγαλύτερο από αυτό;
*To συγκεκριμένο κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Εθελοντισμού (5/12) στο έντυπο
“ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ και ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ” του thess-diktyo.
*H φωτογραφία είναι της Δήμητρας Χατζηπαύλου.