Ο Έρικ Ποπ, σκηνοθέτης των Άγριων Νερών και του “Χαβάη, Όσλο” πραγματεύεται το θέμα γύρω από την προσαρμογή του ανθρώπου έπειτα από μία τραυματική εμπειρία. Και το τραύμα στην περίπτωση μας προκαλείται στην Ρεμπέκα (Τζουλιέτ Μπινός) όταν η γυναίκα που καλείται να φωτογραφήσει σε μία της αποστολή στην Καμπούλ προκαλεί μία βομβιστική επίθεση. Αποφασίζει να γυρίσει στην ομαλότητα της δυτικής καθημερινότητας και να αφοσιωθεί στην οικογένεια της με κέντρο τον απογοητευμένο της άντρα (Μάρκους). Μάταια όμως. Η δικιά της ομαλότητα είναι η ένταση, το ακραίο του ανθρώπινου “είναι”, εκφρασμένο με ο,τιδήποτε δεν παραπέμπει στην εικόνα καναπές-καφές-σύζυγος.
Και τούτο της βγαίνει ξανά όταν η κόρη της επιμένει να πάνε μαζί για ένα πρότζεκτ στην Κένυα. Εκεί είναι που θα ισορροπήσει τον ψυχικό της κόσμο και θα σβήσει τις ενοχές της αντιλαμβανόμενη την ουσία της αγάπης και την ειλικρίνεια της.
Η Τζιλιέτ Μπινός αντιμετωπίζει τον ρόλο της ψύχραιμα, με συναισθηματική διαφάνεια, με μία φρεσκάδα που ίσως της δίνει ο αγγλικός λόγος. Ο Έρικ Ποπ, όντας και ο ίδιος παλαιότερα φωτογράφος σε εμπόλεμες ζώνες, αναπτύσσει την διαλεκτική γύρω από το ζήτημα της αποτύπωσης και της δράσης μπροστά στο γενόμενο. Η κάμερα έρχεται ως εργαλείο ή ως προκάλυμμα αδράνειας; Η τελευταία σκηνή είναι ένα μικρό διαμαντάκι κινηματογραφικής οικονομίας που λέει όσα χρειάζεται μόνο με εικόνες. Η εικόνα ως μέσο, η ζωή ως παζλ εικόνων και τα frames per second σε μία δημιουργική αντικατάσταση των παλλόμενων κοινωνικών status quo.