@ Θα έρθει η ώρα που το έργο του θα εκτιμηθεί. Τουλάχιστον αυτή η ελπίδα ξαναγεννιέται κάθε φορά που ακούγονται οι στίχοι του. Δεν παρέμεινε σταθερός. Όσο συγκατελεγόταν ως ένα μέλος από τις θρυλικές για το ελληνικό ροκ Τρύπες κινήθηκε κοντά στο punk με σαφής επιρροές σε στίχο και μουσική από τους Gang of Four. Στην σόλο καριέρα που ακολούθησε δεν δίστασε να δοκιμάσει τις ικανότητες και την κλίση του προς το ρεμπέτικο. Ένας και μοναδικός Γιάννης Αγγελάκας.
@ Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. 1996. Ένας από τους δίσκους σταθμό για το ελληνικό ροκ αλλά και το ίδιο το συγκρότημα. Μελοποιημένο ποίημα συνήθιζε να μου λέει η μάνα μου. Δεν καταλάβαινα και καλά. Για να είμαι ειλικρινής δεν έδινε την πρέπουσα σημασία. Νόμιζα ότι τα πάντα είναι εναντίον μου, κανείς δεν καταλαβαίνει, κανείς δεν πέρασε από αυτό το εφηβικό στάδιο. Είναι σαν αυτά τα μυθιστορήματα που μισούσαμε να διαβάζουμε, που από την ασφάλεια μιας μεγάλης σχετικά χρονικής απόστασης ο αφηγητής διηγείται. Αλλά όσο και αν το προσπαθεί αντικειμενικός δεν μπορεί να γίνει και δεν καταφέρνει να αποδώσει πιστά αυτά που ένιωθε, έζησε και έκανε.
Χ.Π.
Τρύπες – Καινούργια ζάλη
Στίχοι
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
γράφει ο Φάνης Τσοκανάς