Στατικό, με καταιγιστικές σκέψεις ειρωνικού και φιλοσοφικού χαρακτήρα, έργο αφηγηματικών, θραυσματικών συναντήσεων, με γρήγορες, σκοτεινές οπτικές αποκάλυψης της ανθρώπινης δράσης, ως θεωρία και πράξη αλληλοακύρωσης, ένα παιχνίδι διερεύνησης ορίων και επιβολής, σε αμφίσημους λεκτικούς προσδιορισμούς, ως θέατρο καταστροφής και τραγωδία δίχως κάθαρση.
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία, η σκηνοθετική σκέψη-κ. Ν. Σακαλίδης, προσπάθησε να συστήσει επί σκηνής την αναπαράσταση της σκοτεινής- με μια διαβολική λάμψη- σκέψης, του ποιητικού πυρήνα του έργου, το οποίο ακολουθεί, στο ίχνος των μεγάλων δραματουργών της χρυσής εποχής, την ανθρώπινη περιπέτεια ως ταξίδι μύησης-επιβολής ζωής και θανάτου. Το αποτέλεσμα υπολείπονταν της πρόθεσης, ωστόσο πολλές φορές σημασία έχει και το «τείνειν» στην τέχνη, ως πρόταση, υπόδειξη, κατεύθυνση και απόπειρα. Αυτό προέκυπτε ως εμφανές σημείο, στο συνολικό αποτέλεσμα της παράστασης. Παράστασης, με αναλαμπές ταυτοχρονίας στον θεατρικό ρυθμό και την λεκτική αναμέτρηση-επικοινωνία των ρόλων, που της χρειάζεται χρόνος ωρίμανσης για να πυκνώσει στο αισθητικό πεδίο το νόημα αναφοράς της. Το φτωχό σκηνικό, στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία, έδειξε το γυμνό τοπίο της δράσης, μιας δράσης ελάχιστα θεατρικής και περισσότερο διανοητικής, που δεν αξιοποιήθηκε το ίδιο και στο ίδιο επίπεδο από όλους τους ηθοποιούς της παράστασης. Άνισες ερμηνείες, στο βάθος ενός δύσκαμπτου κειμένου, που κατόρθωσαν να δαμάσουν- με τον τρόπο του ο καθένας, ως σύνολο και σε επί μέρους σκηνές- οι ηθοποιοί, υποδυόμενοι τους αρχετυπικούς ρόλους της συμβολικής διαπαιδαγώγησης του δωδεκάχρονου Κίστερ. Η μουσική του έργου, ως αναφορική επιλογή εποχής, ακούστηκε πολύ δυνατά σε κάποια σημεία σύνδεσης των σκηνών συνάντησης και αποδυνάμωσε κάπως το σύγχρονο νόημα. Τα κοστούμια του έργου, καθρέφτισαν χωρίς τη φαντασία μιας ιδιαίτερης αισθητικής, πτυχές των ρόλων, επικεντρωμένων σε ένα πεδίο λεκτικών κυρίως αντιπαραθέσεων και μιας τολμηρής σωματικής πάλης εκφρασμένης με κάποια διστακτικότητα τρόπου προσέγγισης, από τους ηθοποιούς της παράστασης.
12 Αναμετρήσεις με μια ιδιοφυΐα, έργο διανοητικών-ναρκισσιστικών δεξιοτήτων και αισθητικής, αποκαλυπτικής και αντιφατικής διαπαιδαγώγησης, κυνικής ειρωνείας και καταναγκαστικής επιβολής μιας διαβολικής νεανικότητας, στη διαστροφική εκδοχή των ανθρωπίνων σχέσεων. Στο θέατρο παράσταση χωρίς ιδιαίτερη ενέργεια, που άφηνε μετέωρη αίσθηση στους θεατές και δεν ταίριαζε πολύ στο ύφος της τόσο καλλιτεχνικής και ξεχωριστής ομάδας του θεάτρου Εταιρότητα.
«12 αναμετρήσεις με μια ιδιοφυΐα» του Howard Barker στο Θέατρο Αυλαία.
Συντελεστές
Μετάφραση: Έλση Σακελλαρίδου
Σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης
Κοστούμια: Μένη Τριανταφυλλίδου
Σκηνικό: Νίκος Σακαλίδης, Γιώργος Γεροντίδης, Δημοσθένης Μπογιατζής
Μουσική επιμέλεια: Ευτυχία Καβαλίκα
Φωτισμοί: Νίκος Σακαλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη – Οργάνωση παραγωγής: Τατιάνα Νικολαΐδου
Φωτογραφίες: Τατιάνα Νικολαΐδου, Δημοσθένης Μπογιατζής
Παίζουν:
Θωμάς Βελισσάρης, Αλέξανδρος Βοζινίδης, Μελίνα Γαρμπή, Βιολέττα Θεοδωρίδου,
Μαρίνα Καζόλη, Τζίμης Κούρτης, Δημήτρης Κουστολίδης, Ιόλη Ραγκούση, Ελένη Σαμαντζή,
Κωνσταντίνος Χατζηκυπραίος.
• Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση, που έγινε ειδικά για την παράσταση, της Έλσης Σακελλαρίδου.(Από το πρόγραμμα του έργου).