Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Ο απόηχος των παρελάσεων

Written by

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Η πόλη μας είχε μέρες δόξης λαμπρές αυτές τις ημέρες. Οι εορταστικές εκδηλώσεις της επετείου του ΟΧΙ και οι ηχηρές αφίξεις από τας Αθήνας, δημιούργησαν σωρεία σχολίων, δηλώσεων, αντιπαραθέσεων. Δρόμοι που έκλειναν, κάγκελα και κιγκλιδώματα, που επέτειναν το κυκλοφοριακό κομφούζιο, που τον τελευταίο καιρό έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις στη Θεσσαλονίκη.

Η παρέλαση της 28ης στη Θεσσαλονίκη, μετά τις γνωστές ταραχές που έγιναν πρόπερσι, και οδήγησαν στην ματαίωσή της και στις εξοργισμένες αντιδράσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, έχει λάβει έναν άλλο χαρακτήρα. Αστυνομοκρατούμενο.

Η πόλη έγινε και πάλι ως φρούριο με τους αστυνομικούς να περιζώνουν το χρυσό κλουβί με την εξέδρα. Και είναι τόσο μεγάλη πλέον η φρούρηση που ουσιαστικά η παρέλαση γίνεται in vitro. Μόνο στην αρχή και στο τέλος του δρόμου οι πληβείοι μπορούν να  καμαρώσουν τα παιδιά τους.  Κάγκελα παντού, αποκλεισμένοι όλοι οι δρόμοι, αστυνομικοί, ματ, κλούβες. Σιγά παιδιά  επέτειο, εθνική εορτή γιορτάζουμε, δεν ξαναγίνεται πόλεμος.

Τα ίδια έγιναν και στη ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο, με την άφιξη του Πρωθυπουργού. Κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει τον χώρο. Μια πόλη έρημη ήταν εκείνες τις ώρες η Θεσσαλονίκη. Τα ίδια και τώρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όπου εκινείτο ο Πρόεδρος η πόλη ερήμωνε. Στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, δεν μπορούσες να πλησιάσεις. Στην πρεμιέρα της παράστασης στο Βασιλικό Θέατρο του ΚΘΒΕ, στην οποία παρέστη ο Πρόεδρος, έκλεισε και πάλι όλη η πόλη. Για να μπορέσεις να πλησιάσεις, έπρεπε να πεις μονορούφι όλο το γενεαλογικό σου δέντρο στους υπευθύνους των ΜΑΤ και της ασφάλειας, για να σε αφήσουν να περάσεις (να σημειωθεί ότι κανένας δεν χειροκρότησε την άφιξη στο θέατρο του Προέδρου. Ο κόσμος ήταν παγερά αδιάφορος ή μάλλον επιδεικτικά αμέτοχος. Αντίθετα ξέσπασαν σε χειροκροτήματα αμέσως μετά, μόλις προβλήθηκε το…διαφημιστικό σποτ του ΚΘΒΕ. Τόσο μα τόσο επιδεικτικά ηχηρά. Καμιά φορά η σιωπή τα λέει όλα…).

Το σίγουρο είναι ότι με όλα αυτά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, δεν νιώθεις πλέον ότι εδώ υπάρχει μια γιορτή και μια επέτειος που κάποτε ένωσε όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες μπροστά σε έναν ιερό σκοπό.  Τώρα ίσα ίσα μάλλον οδηγεί κάθε φορά σε στείρες αντιπαραθέσεις που οξύνουν τα πνεύματα, σε άστοχες ενέργειες που επιτείνουν την ήδη κακή διάθεση όλων και τελικά ακυρώνουν τον σκοπό των παρελάσεων.

Γιατί οι παρελάσεις είναι ή πρέπει να είναι για τον κόσμο. Στόχος τους είναι να συμβάλουν στη ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας καθώς, από όλες τις ταυτότητες που έχει ένα άτομο, η εθνική ταυτότητα θεωρείται από τις πιο σημαντικές. Το έθνος τείνει να θεωρείται ως η σημαντικότερη αξία και το γεγονός αυτό ενισχύεται με ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς.

Οι εθνικοί πανηγυρισμοί και οι παρελάσεις λειτουργούν  μέσα σε ένα συγκινησιακό φορτίο που δημιουργείται και επιτείνεται από το συγχρονισμό των οπτικών, ηχητικών και κινητικών συμβολισμών που τις συνοδεύουν. Το εθνικό δράμα ζωντανεύει, και η δόξα του παρελθόντος ενώνεται με το μέλλον. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την ανάκρουση των εθνικών ύμνων και των εμβατηρίων που συνδυάζεται με τις παρελάσεις.

Η  χρήση των εθνικών μας συμβόλων: οι εθνικές επέτειοι, η σημαία, τα ηρώα, οι καταθέσεις στεφάνων, η ανάκρουση του εθνικού ύμνου ή των εμβατηρίων, συνεπικουρούν στη δημιουργία ενός “κοινού ανήκειν” και τονώνουν τη συλλογική μας μνήμη.

Θυμηθείτε όλη αυτή την προϊστορία που δημιουργήθηκε με το αν θα παρελάσουν ή όχι και μηχανοκίνητα ή αν θα ίπτανται μαχητικά αεροπλάνα. Στον ίδιο στόχο αποβλέπουν όλα αυτά. Την τόνωση του πατριωτικού και εθνικού φρονήματος γαργαλώντας το συνειδητό και ασυνείδητο των μελών του έθνους και τη συλλογική μας μνήμη. Και όπως δήλωσε και ο κύριος large Αβραμόπουλος δεν θέλουμε μιζέριες σε αυτούς τους εορτασμούς (ειδικά όταν δεν βάζουμε το χέρι στη δική μας τσέπη).

Για τον κόσμο, λοιπόν είναι η παρέλαση. Στο κάτω κάτω τα δικά τους παιδιά είναι αυτά που παρελαύνουν και χρέος της ιθυνόντων είναι να τους διευκολύνουν να τα καμαρώσουν.  Για τα παιδιά είναι οι παρελάσεις, για να νιώσουν με όλο αυτό το συγκινησιακό τελετουργικό, τι είναι η πατρίδα μας,  να σηκώσουν τα σημαιάκια τους, να νιώσουν περηφάνια  και καμάρι.

Ο τρόπος λοιπόν με τον οποίο κατάντησαν να γίνονται κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί τους αρχικούς στόχους. Και όλες αυτές οι φασαρίες προ της παρέλασης κάνουν ακόμα περισσότερο κακό. Τελικά ο χαμός για τα μηχανοκίνητα και τα αεροπλάνα μια τρύπα στο νερό. Καθώς τα μηχανοκίνητα τα χάρηκαν μόνο οι επίσημοι που μπορούσαν να τα δουν ενώ τα αεροπλάνα χάθηκαν υπό τα νέφη της ομίχλης (η Θεσσαλονίκη πήρε την εκδίκησή της). Τα ελικόπτερα διασώθηκαν.

Ειλικρινά του χρόνου ας την κάνουν χωρίς καθόλου θεατές για να είναι και πιο ήσυχοι ότι δεν θα ταραχθεί η ηρεμία κάποιων ακούγοντας ίσως αντιδράσεις. Η συνείδησή τους ούτως ή άλλως αποκλείεται να ταραχθεί και να ξεβολευτεί. Καλά βολεμένοι σε ρόλους, θέσεις, θώκους που δίνουν, όχι μόνο τώρα καλούς μισθούς αλλά και αργότερα παχυλότατες συντάξεις, οχυρώνονται πίσω από τα θεσμικά πλαίσια και κρύβονται κυριολεκτικά από τον κόσμο.

Εγώ ξέρω ότι όσες περισσότερες προφυλάξεις και μέτρα παίρνονται, τόσο περισσότερο βρωμάει το πράγμα και τόσο αυτοί που προστατεύονται είναι ή νιώθουν ένοχοι.

Και τώρα χωρίς παρελάσεις τι θα απογίνωμεν; Ήταν και αυτές μια κάποια λύση να ξεχνάμε τα προβλήματά μας.

Σημ. : Ως συνήθως μετά τις παρελάσεις, όταν τα άλλα τα πιο σοβαρά ξεχνιούνται, το άλλο θέμα που παίζει είναι η αμφίεση των μαθητριών με τις κοντές φούστες. Ευτυχώς τώρα βρήκαν την αμφίεση της ξανθιάς εκπαιδευτικού.

Όχι ότι επικροτώ μια τέτοια αμφίεση, αλλά ας θυμηθούν οι λάβροι επικριτές ποιες βάζουν μέσα στα σπίτια τους και τι βλέπουν τα  παιδιά τους καθημερινά μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες που τα παιδαγωγούν και να είναι και εκεί το ίδιο σθεναρά αρνητικοί.

Άντε και του χρόνου βρε παιδιά!!!