7 splatter ταινίες – Κινηματογραφική βία που… πιτσιλάει

Written by

Είναι το splatter σοβαρό κινηματογραφικό είδος; Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης στο pre-opening event του Taratsa International Film Festival ενώ για να μας απαντήσει μας πήρε από το χέρι σε μία κινηματογραφική αναδρομή που παρακαλούσαμε να μην τελειώσει  όπου συνέδεσε το splatter σαν κινηματογραφικό είδος με τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Ο ίδιος άλλωστε ερευνά αυτή τη σχέση κάτι περισσότερο από μία δεκαετία και αν και είναι ο πλέον κατάλληλος να μας απαντήσει στο αν το splatter είναι σοβαρό είδος δεν το έκανε ποτέ αλλά μας άφησε να το καταλάβουμε μόνοι μας μέσα από σκηνές splatter ταινιών και απαγγελία στίχων από δημοτικά τραγούδια που μία ανατριχίλα σου την προκαλούσαν το ομολογώ.

Και επειδή είτε αντιμετωπίζουμε το splatter σοβαρά είτε αποτελεί για εμάς μία ανώδυνη επιλογή ταινίας ένα χειμωνιάτικο βράδυ που θέλουμε να διασκεδάσουμε με την παρέα μας εντός σπιτιού, η αλήθεια είναι πως το θέαμα του πόνου μας εξιτάρει. Ίσως γιατί υποσυνείδητα αναγνωρίζουμε τα καταπιεσμένα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, το φροϋδικό Id που όταν ελευθερωθεί επιλέγει την ακραία βία η οποία όπως και να το κάνουμε φιλτραρισμένη από την κινηματογραφική κάμερα είναι μεν πιο εντυπωσιακή μιας και «πιτσιλάει» περισσότερο αλλά είναι και πιο ακίνδυνη. Για το θεατή τουλάχιστον… Αρκετές από τις ταινίες που ακολουθούν τις χρησιμοποίησε ο κ. Ανδρεαδάκης στην ομιλία του και τις συσχέτισε με χτισμένες γυναίκες πρωτομαστόρων, Κωσταντίδες και μάνες φόνισσες, ο τίτλος μάλιστα της ομιλίας ήταν «Η μάνα η φόνισσα και τα splatter παιδιά της».

Αν σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον, λοιπόν, και τύχει ποτέ να δείτε ή να ξαναδείτε με διαφορετική οπτική αυτή τη φορά κάποια ταινία splatter, ρίξτε μία ματιά σε ένα σκονισμένο σχολικό Ανθολόγιο, βρείτε ένα από τα δημοτικά τραγούδια του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου που μας έβαζαν διαγώνισμα και λογιστείτε αν κανένας από τους ήρωες της λαϊκής ελληνικής λογοτεχνίας μεταπήδησε μερικούς αιώνες αργότερα σε κάποια ταινία του George Romero. Όταν συνειδητοποιήσετε ότι ναι το έκανε τα splatter θα είναι για πάντα πιο ανατριχιαστικά και ευχαριστώ προσωπικά τον κ. Ανδρεαδάκη  γι’ αυτή τη φρέσκια οπτική σε ένα παρεξηγημένο από μερικούς είδος αλλά και για τη φρέσκια ματιά στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια που δεν σταματάνε ποτέ να κρύβουν εκπλήξεις.

Για την κινηματογραφικής σας splatterοάνοιξη προτείνουμε λοιπόν (σε τυχαία σειρά γιατί δεν είναι να παρεξηγούνται αυτοί όλοι) τα εξής:

1.A Nightmare on Elm Street (1984). Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες ελληνιστί, του Wes Craven. Ένας κατά συρροή δολοφόνος σκοτώνει τα θύματά του μέσα στα όνειρά τους. Βλέπεται καλύτερα όταν πρέπει μετά να γυρίσετε σπίτι περνώντας από έναν σκοτεινό δρόμο γεμάτο δέντρα. Χειμώνας και πάντα με παρέα! Ποτέ ταινία δεν μπέρδεψε το φανταστικό με το αληθινό καλύτερα και ποτέ κάτι δεν ταίριαξε οπτικά καλύτερα με τα πιτσιλωτά πολύχρωμα 80s από τη σκηνή του Johnny Depp στο κρεβάτι. Δεν περιγράφω άλλο…

2.Blood Feast (1963) του Herschell Gordon Lewis. Ένας επίσης κατά συρροή δολοφόνος σκοτώνει και τεμαχίζει γυναίκες για να χρησιμοποιήσει τα σωματικά τους μέλη σα θυσία με στόχο να αφυπνίσει μία Αιγυπτιακή θεότητα. Σκηνοθετημένο από τον επονομαζόμενο «Νονό της αιματοχυσίας» θεωρείται το πρώτο των splatter. Βλέπεται καλύτερα περιμένοντας τον ντελιβερά για την πίτσα που μετά και θα πρέπει να φάτε. Δείτε το και θα με θυμηθείτε…

3.Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ (2007) του σκηνοθέτη που σου δίνει την εντύπωση του πιο splatterικού ψυχισμού που μπορείς να συναντήσεις. Tim Burton και Johnny Depp στην πολλοστή συνεργασία τους και στη δεύτερη συμμετοχή του κατά τ’ άλλα αντιπαθέστατου Depp στην splatteroλίστα μου. Ο Benjamin Barker επιστρέφει στην οδό Φλιτ ορκισμένος για εκδίκηση και με την πεποίθηση ότι δεν έχει τίποτα να χάσει. Η πληγωμένη ανθρώπινη φύση στα πιο επικίνδυνά της δηλαδή. Το προσωπικό μου αγαπημένο γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο απολαυστικά creepy από το να τραγουδάς για κρεατόπιτες φτιαγμένες από ανθρώπινα μέλη. Βλέπεται καλύτερα με βρετανική προφορά.

4.The Silence of the Lambs (1991). Η βραβευμένη με 5 Oscar ταινία του Jonathan Demme που έκανε το “Hannibal Lecter” household name παγκοσμίως. Η νεαρή Jodie Foster αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον πιο επικίνδυνο, ιδιοφυή και απολύτως σαγηνευτικό δολοφόνο ώστε να τη βοηθήσει να οδηγηθεί στα ίχνη ενός άλλου κατά συρροή δολοφόνου που γδέρνει τα θύματά του. Επιτυχία του κλίματος που θέτει η ταινία είναι η ανατριχίλα που σε πιάνει σε σκηνές διαλόγου χωρίς την παραμικρή πιτσίλα αίματος, με τις ψυχαναλυτικές ανησυχίες του θεάματος του πόνου, όμως, να καραδοκούν. Βλέπεται καλύτερα έχοντας δει την «χανιμπαλική» είσοδο του Billy Crystal στα Oscar του 1992.

5.Sleepy Hollow (1999) η τρίτη και τελευταία εμφάνιση του Depp στη λίστα. Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη του Tim Burton είναι ίσως η ταινία με τον πιο έκδηλο μεταφυσικό ρομαντισμό που ούτως ή άλλως ελλοχεύει στο είδος. Το έτος είναι 1799 και ο Ichabod Crane αναλαμβάνει να διερευνήσει τις βάρβαρες σφαγές του Sleepy Hollow όπου τα θύματα βρίσκονται αποκεφαλισμένα. Σύντομα ο μύθος θα γίνει πραγματικότητα με την επανεμφάνιση του θρυλικού Ακέφαλου Καβαλάρη. Η ταινία αυτή βλέπεται καλύτερα ακούγοντας το Heads Will Roll των Yeah Yeah Yeahs!

6.Night of the Living Dead (1968). Φτάσαμε στο Romero που θα μπορούσε μεταξύ μας να μονοπωλεί οποιαδήποτε λίστα splatter. Ο «νονός των νεκρών» και πατέρας των ζομποταινιών πατάει στη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών στον πανικό ενός ολόκληρου έθνους όταν οι νεκροί επιστρέφουν στη ζωή. Το κινηματογραφικό θέαμα του γροτέσκου αντικατοπτρίζει τις ανησυχίες των φρικαλεοτήτων στο Βιετνάμ και εδραιώνει τον Romero των splatter ως σκηνοθέτη πολιτικής σάτιρας. Βλέπεται καλύτερα σε μαραθώνιο με τις πέντε ταινίες sequel που την ακολούθησαν!

7.The Texas Chain Saw Massacre (1974). Ο ελληνικός τίτλος του Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι του Tobe Hooper ακολούθει αρχικά το ημιμαθές κινηματογραφικό στίγμα της σχιζοφρένιας. Τελοσπάντων το ξεπερνάω. Δύο αδέρφια επισκέπτονται τον τάφο του παππού τους στο εξωτικό Τέξας και πέφτουν επάνω σε μία οικογένεια ψυχοπαθών κανίβαλων. Ο Hooper χρησιμοποιεί πολύ λιγότερο αίμα και πολύ περισσότερη «μαστοριά» για ένα αποτέλεσμα που είναι στην καλύτερη αποκρουστικό. Η ταινία βλέπεται καλύτερα αν γνωρίζεις ότι στηρίζεται ελαφρώς στην ιστορία του Ed Gein που κατηγορήθηκε για πολλαπλές δολοφονίες στο Wisconsin μεταξύ του 1954 και 1957. O Gein φορούσε όντως το πρόσωπο γυναίκας που έγδαρε αλλά αντίθετα με τον Leatherface του Hooper, το έκανε για να ικανοποιήσει την επιθυμία του να γίνει γυναίκα.

cityculture.gr / γράφει η η Άντα Λειβαδά

ΥΓ. Το pre-opening event του Taratsa International Film Festival έκλεισε με την προβολή της ταινίας Babadook (2014) της Jennifer Kent η οποία Kentησε! Splatter-horror filmmaking στα καλύτερα του και σκηνοθετικό φορμάρισμα που χωρίς πλάνα εντυπωσιασμού μετατρέπει το τίποτα σε μία απειλητική σκιά. Δείτε το!