Γράφει Κωνσταντίνος Χρήστος
Γυρνώντας τις σελίδες του ημερολογίου, συνειδητοποιώ πως είμαστε στο 2016. Κρίνοντας από τις κιτρινισμένες πια σελίδες των λατινικών βιβλίων μου, μάλλον απέχω έτη φωτός μακριά από το σχολείο. Το πιο δυσάρεστο πως μάλλον όντως απέχουμε έτη φωτός μακριά από το 1990 ή τα πρώτα χρόνια του 2000. Η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά σε σημείο να μην αναγνωρίζουμε πως είχαμε ζωή πριν την έλευση των smartphones, των tabletsή των τόσο λεπτών φορητών υπολογιστών (που ακόμη και οι σημειώσεις πρωτοετών φοιτητών για την πρώτη διάλεξη είναι παχύτερες). Ή ακόμη και να αναγνωρίζουμε πως είχαμε και παρελθόν που δεν έμπαινε σε facebookή istagram, αλλά σε φωτογραφικά άλμπουμ, κασέτες βιντεοκάμερας και κορνίζες (οι οποίες πλέον είναι κενές και αγοράζονται μόνο για υλικό και όχι για το περιεχόμενο) το φανταζόμαστε επίσης τόσο μακρινό που επισύρει ζητήματα ταυτότητας («Εγώ ήμουν αυτός που τα έζησε;»).
Πρωτού όμως προχωρήσουμε σε μια νέα εικονομαχία που θα αποσχίσει τους μοντέρνους και αναχρονιστικούς (και εντέλει να πρέπει αναγκαστικά να διαλέξουμε ανάμεσα στο κόκκινο ή το μπλε χάπι), μήπως να αναθεωρήσουμε την κατάσταση; Να εντρυφήσουμε στις βαθύτερες έννοιες που διέπουν το κόσμο μας; Και όχι ξεκινώντας την αναθεώρησή του ως προϊόν του 21ου (ή ακόμη και του 20ου) αιώνα, αλλά ως ένα συνεχές όπου απλά επηρεάστηκε περισσότερο από τις τελευταίες εξελίξεις (ή αυτές οι συνέπειες φαντάζουν πιο έντονες σε μας που ζούμε παράλληλα ή στον αμέσως επόμενο αιώνα) παρά από το Μεσαίωνα. Σκεφτείτε μόνο: πόλλες χιλιετίες δεν υπήρχε εκμεταλλεύσιμο ηλεκτρικό ρεύμα (ή τηλέφωνο). Και μέσα σε 100 χρόνια από την Αγγλίδα γιαγιά που φώναζε στο ακουστικό και προσπαθούσε να ακούσει από το μικρόφωνο, βιντεοκαλούμε τη μακρινή μας αγάπη από την Αμερική και της κάνουμε παράπονα για το σπυράκι που έβγαλε στο σβέρκο. Ίσως ένας εγκέφαλος να είναι ανίκανος να αποκωδικοποιήσει τόσα πολυποίκιλλα ερεθίσματα στο σωστό τους πλαίσιο με τα σωστά κριτήρια.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δε διαφεύγουν φυσικά από αυτό το μουσώνα που βρέχει ασταμάτητα εξέλιξη και γίνονται ένας από τους πρώτους τους στόχους. Ο ρομαντισμός χάθηκε, ακούω μερικούς να λένε. Τι είναι όμως ρομαντισμός; Γιατί αν πρέπει να πάρουμε την ιστορική του έννοια βασισμένη σε κείμενα του Σαίξπηρ για το Ρωμαίο και την Ιουλιέττα της, ακόμη και αυτοί που ανάβουν κεράκια και κάνουν αμέτρητες αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, δεν είναι καθόλου ρομαντικοί. Απλά έχουν δει πολύ Χόλλυγουντ. Και το Χόλλυγουντ βασίζεται στην τεχνολογία. Και η τεχνολογία γεννά αναθεωρήσεις διάφορων εννοιών. Όπως πχ. οι μεταφορές. Τρεις αιώνες πριν ισοδυναμούσε με άλογα, γαιδούρια ή άμαξες. Πλέον με αεροπλάνα, πλοία, αμάξια. Και σε άλλους τρεις αιώνες θα ισοδυναμεί με κάτι άλλο. Είναι αναπόφευκτη η εξέλιξη. Όπως αναπόφευκτα, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Γιατί πιστεύετε πως ενώ έχουμε αποδεκτεί σχετικά εύκολα τα υπόλοιπα, είμαστε τόσο εναντίον των αλλαγών που παρατηρούνται και στις ανθρώπινες σχέσεις;