Λίγα λόγια και πολύ πόνος για δύο 9χρονα δίδυμα κοριτσάκια

Written by

Νεκρά είναι τελικά τα δύο 9χρονα δίδυμα κοριτσάκια και οι παπούδες τους.
Ταυτοποιήθηκαν οι σοροί των δίδυμων 9χρονων κοριτσιών, Σοφίας και Βασιλικής Φιλιπποπούλου, από την πυρκαγιά στο Μάτι.

Για δύο 9χρονα δίδυμα κοριτσάκια

Δεν θέλω να πω πολλά. Ίσως δεν θα έπρεπε να πω και τίποτα.
Δεν θέλω πια να ακούω. Δεν θέλω πια να διαβάζω. Δε θέλω πια να αισθάνομαι. Θέλω μόνο να ακούσω. Όχι τη κραυγή των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Δε θέλω να φανταστώ τον πόνο τους. Δε θέλω. Θέλω να ακούσω κάποιον, που δε θα ειρωνεύεται. Κάποιον που δε θα παίζει μαζί μας. Εγώ, που είμαι απλά θεατής, και κάθομαι σε μια γωνια, και σφίγγεται το στομάχι μου, και τρέχουν τα δάκρυα. Και όλα αυτά, αφού βάλω τα μικρά μου για ύπνο. Είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν.

Εχθές, νομίζω, ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ίσως μετά από όλο αυτόν το θρήνο, όλη αυτή τη δυστυχία, παρόλο που όσο περνούσαν οι μέρες είχαν σωθεί οι ελπίδες, ήθελα βαθιά μέσα μου να βρεθούν οι δίδυμες. Οι δίδυμες. Που ξαφνικά έγιναν και δικές μας. Που ξαφνικά, γίνεσαι μάνα όλων των παιδιών. Που ξαφνικά νιώθεις τη Σοφία και τη Βασιλική παιδιά σου. Που χωρίς να τις έχεις γνωρίσει ποτέ, δεν κρατάς το λυγμό. Που δε θα στερέψει το δάκρυ. Που πέρα από τις 23 Ιουλίου, ξέρεις ότι 27 Ιουλίου θα είναι η μέρα που άκουσες τη καρδιά σου, και τις καρδιές των περισσότερων να ραγίζουν. Που το φεγγάρι θαρρείς και βάφτηκε κόκκινο, για να σφραγίσει τον πόνο, και τη ματωμένη καρδιά.

Μήπως και δώσει σε κάποιους να καταλάβουν. Μήπως και δουν το αίμα που χάθηκε όχι μόνο από τα δίδυμα κοριτσάκια… Όλοι αυτοί, που αντιστέκονται σθεναρά στην καταστροφή. Δε τη βλέπεις; Ολόγιωμη, κατά κόκκινη. Που μόνο, οι μη φέροντες ευθύνη τη συγκρίνουν με τον πόνο που ζούμε. Που η ίδια η πλάση, θαρρείς και μάτωσε από τον πόνο, και μας το δείχνει. Που κλαιει και αυτή βουβά. Αλλά τι λέω. Θα θαυμάζουν τη σελήνη, πίνοντας το ποτό τους. Άλλωστε, είναι ένα φαινόμενο που θα αργήσει να εμφανιστεί πάλι. Σα τη τσίπα τους. Σα την ευθύνη. Κόκκινη σελήνη, μα γαλήνη πουθενά. Μόνο στα τρικυμισμενα κεφάλια τους.

Πάλι λέμε πολλά μετά.

Πάλι λέμε πολλά μετά. Μετά την καταστροφή. Μετά το θρήνο. Μετά τον πόνο. Θρήνος, θλίψη, πόνος, οργή. Οργή. Οργή για την αποφυγή ευθυνών. Οργή για το μπαλάκι που πετάνε. Ο ένας στον άλλο. Οργή που ασχολούμαστε μαζί τους, ενώ μανάδες λυγίζουν. Ενώ μπαμπάδες λυγιζουν. Οργή, που γέμισαμε στάχτη. Στάχτη, που μυρίζει θάνατο. Στάχτη, που ακόμα δεν καταλάγιασε, παρά πλανιέται ακόμα. Στάχτη. Στάχτη στα μάτια, που θα ήθελαν τόσο πολύ να ρίξουν. Όχι, κυρίες και κύριοι. Όχι. Αυτή η Στάχτη δεν είναι για τα χέρια σας. Δεν είναι μαριονέτα σας. Δεν θα τη χρησιμοποιήσετε για πολιτική σκοπιμότητα. Η Στάχτη αυτή έχει χρώμα κόκκινο. Έχει όνομα. Έχει ονόματα. Εβίτα, Αντώνης, Βασιλική, Σοφία. Έχει μια λίστα ατελείωτη.

Πάλι γίναμε ένα, πάλι ενωθήκαμε, στην καταστροφή.

Τα βράδια δεν κοιμάται η Ελλάδα. Κλαίει. Σφίγγεται η καρδιά της, και της κόβεται η ανάσα. Καρδιοχτυπά. Περιμένει να βρεθούν οι αγνοούμενοι. Ναι, οι αγνοούμενοι. Λέξη, που αγνοούν κάποιοι. Ξημερώνεται η Ελλάδα, με καρδιοχτύπι θρήνου. Μπας και δώσει ρυθμό στις καρδιές των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Μπας και δώσει ρυθμό στις ζωές των συγγενων. Μπας και δώσει ρυθμό. Να συνεχίσει το αίμα να κυλά, και να περπατούν σα ζωντανοί – νεκροί. Μέχρι να βρουν το κουράγιο και τη δύναμη. Ποιο κουράγιο, και ποια δύναμη; Ε, ο, τι καταφέρουν να βρουν.

Και το μυαλό πετάει σε εκείνη τη τραγική φιγούρα. Τη μάνα. Ναι, ξέρεις ποια μάνα εννοώ. Εκείνη τη μάνα. Και θέλω να πάω. Δε θέλω να της πω τίποτα. Δεν μπορώ να της πω τίποτα. Τι να της πεις αυτής της γυναίκας; Άσε που δεν είμαι καλή στα λόγια. Πότε δεν ήμουν καλή στα λόγια. Αλλά θέλω να πάω να της δώσω μια αγκαλιά. Μια. Από αυτές τις δυνατες. Που σου κόβουν την ανάσα. Μήπως και της δώσω λίγη από τη δικιά μου. Μια κόρη που έχασε τη μάνα της, προς μια μάνα που έχασε τα παιδιά της. Μια αγκαλιά που κρατάς και θέλεις να δώσεις, 33 χρόνια τώρα. Που ξέρεις, ότι δεν θα μπορέσει να καταλάβει πολλά. Μουδιασμένη είναι, μουδιασμένη θα παραμείνει. Αλλά, αν νιώσει, έστω και κάτι;

Ξημέρωσε. Και πρέπει να σκουπίσω τα δάκρυα. Γιατί τα μικρά μου, είναι ακόμα μικρά. Δε θα καταλάβουν. Αλλά κάποια στιγμή, θα μάθουν γιατί στις 27 Ιουλίου θα μελαγχολεί η χώρα ολόκληρη…

cityculture.gr/ Λίγα λόγια και πολύ πόνος για δύο 9χρονα δίδυμα κοριτσάκια / Κατερίνα Μπιτλόγλου