Ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ (Rabîndranâth Tagore, 1861-1941), ήταν Ινδός συνθέτης, συγγραφέας και φιλόσοφος, του οποίου το έργο είχε σημαντική επίδραση στη λογοτεχνία και τη μουσική, όχι μόνο της Ινδίας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Το 1913 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, «για τον βαθειά ευαίσθητο, φρέσκο και όμορφο στίχο του, με τον οποίο, με μεγάλη ικανότητα, έχει καταστήσει την ποιητική του σκέψη, εκφρασμένη με τις δικές του αγγλικές λέξεις, μέρος της λογοτεχνίας της Δύσης».
Ήρθα μόνος στο δρόμο της πίστης μου
Αλλά ποιος είναι αυτός ο εαυτός μου μέσα στο σκοτάδι;
Παραμέρισα για ν’ αποφύγω την παρουσία του
αλλά δεν του ξέφυγα.
Κάνει την σκόνη να σηκώνεται από την γη
με το σίγουρο βάδισμα του.
Προσθέτει τη δυνατή του φωνή σε κάθε λέξη που προφέρω
Είναι ο μικρός μου εαυτός,
ο αφέντης μου που δεν γνωρίζει ντροπή.
Αλλά εγώ ντρέπομαι να περάσω
την πόρτα σου με την συντροφιά του.
Μέσα από τη θλίψη όλων των πραγμάτων
ακούω το σιγαλό τραγούδι της αιώνιας μητέρας
Εσύ είσαι η μεγάλη σταλαγματιά της δροσιάς
κάτω από το φύλλο του λωτού
Εγώ είμαι η πιο μικρή στο απάνω μέρος του φύλλου
Ο καλλιτέχνης είναι ο εραστής της ζωής
Γι’ αυτό και είναι ο σκλάβος της,
μαζί και ο αφέντης της
Τούτη η λαχτάρα είναι για κάτι
που το αισθάνεται κάποιος στο σκοτάδι
μα δεν το βλέπει στο φως της ημέρας
Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη
Τα κλαδιά είναι ρίζες μες στον αέρα
Οι ανώνυμες ημέρες έχουν αφήσει
το άγγιγμά τους απάνω στην καρδιά μου
σαν το μούσκλο στον κορμό του γέρικου δέντρου
Οι άνθρωποι πάνε μέσα στο πολυτάραχο πλήθος
για να πλήξουν την κραυγή της δικής τους σιωπής
Κουβαλώ στον ανθισμένο κόσμο μου
όλους τους κόσμους που δεν υπάρχουν πια
Το φύλλο γίνεται λουλούδι όταν αγαπά
Το λουλούδι γίνεται καρπός
όταν η αγάπη του φτάνει στη λατρεία
Κοιτάζω τα δέντρα που σαλεύουν
και στοχάζομαι πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος
Η μεγάλη δύναμη του Θεού
βρίσκεται μέσα στο απαλό αεράκι που φυσάει
κι όχι μέσα στην ανεμοζάλη
Ο μεγάλος περπατάει με τον μικρό χωρίς κανένα φόβο
ο μέτριος κρατιέται μακριά Αγάπη, όταν έρχεσαι
κρατώντας στο χέρι σου το αναμμένο λυχνάρι της οδύνης
μπορώ να ξεχωρίσω το πρόσωπό σου
και να δω πόσο είσαι ευλογημένη από το Θεό
Το χαμόγελό σου ήταν τα λουλούδια από το δικό σου κήπο
τα λόγια σου ήταν το ψιθύρισμα του δικού σου δάσους
μα η καρδιά σου ήταν η γυναίκα που ξέραμε όλοι.
Ο Θεός αγαπά τα λυχνάρια των ανθρώπων
περισσότερο από τα μεγάλα του αστέρια
Ότι είναι πολύ καλό δεν έρχεται μόνο του
Στον ερχομό του το συνοδεύει το σύνολο
Η καρδιά μου σήμερα νοσταλγεί
να φτάσει στη μοναδική ευτυχισμένη ώρα
μέσα από τη θάλασσα των καιρών
Φοβισμένοι στοχασμοί, μη με φοβάστε εμένα
εγώ είμαι Ποιητής.
πηγή cityculture.gr / Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, «Ο μικρός μου εαυτός» / Παναγιώτης Καμπάνης*
* Ο Παναγιώτης Καμπάνης είναι Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης