Στίγματα, οι πληγές του Ιησού
Τα στίγματα είναι τα σημάδια από τα πάθη του Χριστού κατά την διάρκεια της πορείας του προς το Γολγοθά αλλά και τη σταύρωσή του κατά τις ημέρες του Πάσχα.
Είναι από τα πιο σπάνια και ανεξήγητα φαινόμενα που διαρκούν εδώ και αιώνες, ενω υποτίθεται ότι εμφανίζονται σε λίγους ανθρώπους μετά από θερμή προσευχή. Οι πληγές του Χριστού από τη Σταύρωση, τα σημάδια του μαρτυρίου, υπενθυμίζουν τα πάθη του Χριστού και τον πόνο που ο ίδιος βίωσε πάνω στο σταυρό.
Κανείς δεν γνωρίζει τι προκαλεί τα στίγματα. Η συζήτηση για το αν πρόκειται για θαύμα εξ ουρανού ή πνευματική κατάσταση συνεχίζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις στιγμάτων, ο πάσχων παρουσιάζει πληγές στα χέρια και στα πόδια, αντίστοιχες με εκείνες που προκάλεσαν τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια του Εσταυρωμένου Χριστού και μια ανοιχτή πληγή στα πλευρά, αντίστοιχη με αυτήν που προκλήθηκε στον Σωτήρα. Μερικοί παρουσιάζουν επίσης αιμορραγία στο μέτωπο, σαν να τους έχει τοποθετηθεί ένα αόρατο στεφάνι από αγκάθια, ενώ σε άλλους εμφανίζονται σημάδια από σχοινιά στους καρπούς και από ραβδισμούς στην πλάτη.
Κάποιοι λίγοι παρουσιάζουν επίσης και το λεγόμενο στιγματικό δαχτυλίδι, μια κυκλική διόγκωση ή εγκοπή στο μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού, που συμβολίζει, όπως λέγεται, τον γάμο με τον Χριστό. Έχουν υπάρξει και περιπτώσεις με επώδυνες διογκώσεις στους ώμους, ανάλογες με αυτές που θα υπέφερε ο Χριστός όταν υποχρεώθηκε να μεταφέρει τον Σταυρό στο Γολγοθά. Περιστασιακά, στις πληγές αναπτύσσονται εξογκώματα που μοιάζουν με καρφιά.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι βιώνουν έναν δυσβάστακτο πόνο στα χέρια και τα πόδια, δηλαδή στα σημεία εκείνα όπου ο Χριστός είχε τα καρφιά κατά τη Σταύρωσή Του.
Άλλοι πάλι, εκτός από τον πόνο φέρουν και ουλές στο σώμα τους, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις αιμορραγούν, στα ίδια σημεία όπου ο Ιησούς είχε τα σημάδια από τα καρφιά.
Κατά καιρούς δίνονται διάφορες ερμηνείες για το φαινόμενο των στιγμάτων. Άλλοι μιλούν για θαύμα που προκύπτει από μία υπερβάλλουσα θρησκευτικότητα, άλλοι για καλοστημένη απάτη και άλλοι για ψυχαναγκαστικά φαινόμενα του μυαλού.
Στο μυστήριο υπάρχει και μια άλλη αξιοπερίεργη πλευρά. Όσοι πάσχουν από στιγματισμό, παρουσιάζουν πληγές στις παλάμες των χεριών τους, όπως στις εικόνες του Εσταυρωμένου Χριστού. Γνωρίζουμε όμως ότι όσοι καταδικάζονταν σε σταύρωση, τους κάρφωναν στον σταυρό από τους καρπούς, επειδή τα χέρια δεν ήταν αρκετά δυνατά για να συγκρατήσουν όλο το βάρος του σώματος. Αν υπήρχε κάποια υπερφυσική σύνδεση των στιγματικών με τον Εσταυρωμένο Χριστό, θα περίμενε κανείς να εμφανιστούν οι πληγές στους καρπούς και όχι στις παλάμες. Γι αυτόν τον
λόγο μοιάζει πολύ πιθανό ότι ο σημαντικός παράγοντας σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η χριστιανική εικονογραφία της Σταύρωσης και όχι το ίδιο το γεγονός….
Ο πρώτος στιγματικός της ιστορίας υπήρξε ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης.
Σύμφωνα με τον Βίο του, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1224, αφού γονάτισε να
προσευχηθεί στο όρος Αλβέρνια, για να αναλογιστεί τα πάθη του Ιησού στον Σταυρό και να του επιτρέψει να συμμεριστεί τον πόνο Του, κοιτάζοντας τον ουρανό, είδε να κατεβαίνει ένας άγγελος με τη μορφή του Σωτήρα. Μετά από μακρά συνομιλία με τον Άγιο Φραγκίσκο, το όραμα ξεθώριασε και ο Άγιος παρατήρησε ότι τα χέρια, τα πόδια και τα πλευρά του αιμορραγούσαν- σε πληγές αντίστοιχες με τις πληγές του Ιησού κατά τη Σταύρωση.
Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις και για εσωτερικά στίγματα. Για παράδειγμα, η αδελφή Maria Villani, μια δομινικανή καλόγρια στη Νάπολη, τον 17ο αιώνα, ισχυρίστηκε ότι η καρδιά της είχε διαπεραστεί από το πυρωμένο δόρυ της αγάπης που κρατούσε ένας άγγελος. Όταν πέθανε, μετά από πολλά χρόνια, έγινε νεκροψία στη σορό της και όταν άνοιξαν τον θώρακά της, υποτίθεται ότι ανάβλυζε από την καρδιά της ένας πίδακας ζεστού καπνού. Όταν ο χειρουργός αφαίρεσε την καρδιά, διαπίστωσε ότι είχε μια παλιά πληγή η οποία έμοιαζε να έχει γίνει από κάτι αιχμηρό.
Το ίδιο συνέβη και στην Αγία Θηρεσία της Άβιλας και η καρδιά της, με την περίεργη πληγή, φυλάσσεται σήμερα ως ιερό λείψανο στην Άλμπα ντε Τορμές, στην Ισπανία.
Ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, έργο του Ελ Γκρέκο, 1580–85
Ο ιταλός στιγματικός που έλεγε ότι έχανε μία κούπα αίμα τη μέρα
Ο ιταλός Πατέρας Πιος, υπήρξε από τους πιο γνωστούς στιγματικούς. Το όνομά του ήταν Francesco Forgione και σε ηλικία 15 ετών αποφάσισε να γίνει καπουτσίνος μοναχός. Έζησε τον 20ο αιώνα και έφερε για δεκαετίες στο σώμα του τις πληγές του Χριστού. Από την ηλικία των πέντε ετών είχε παραισθήσεις. Ισχυριζόταν πως έβλεπε τον Ιησού και την Παρθένο Μαρία ενώ πίστευε πως όλοι μπορούσαν να τους δουν.
Για πενήντα χρόνια, ο ίδιος υποστήριζε ότι έφερε στίγματα στα χέρια, στα πόδια και στα πλευρά τα οποία αιμορραγούσαν από το 1931 μέχρι και το θάνατό του το 1968 σε ηλικία 81 ετών. Μάλιστα ο ίδιος έλεγε ότι έχανε τόσο αίμα που αντιστοιχούσε σε μία κούπα τη μέρα. Ο ιστορικός Sergio Luzzatto τον αμφισβήτησε υποστηρίζοντας ότι δεν επρόκειτο για κάποιο θαύμα αλλά για πληγές που δημιουργούσε ο ίδιος ο Πατέρας Πίος στον εαυτό του με οξύ. Η πεποίθησή του περί απάτης στηριζόταν στο ότι είχε βρει έγγραφα στο Βατικανό ανάμεσα στα οποία ήταν και η παραγγελία μεγάλης ποσότητας από συγκεκριμένο οξύ. Ο Πατέρας Πιος προσευχόταν κάθε μέρα για να εξαφανιστούν τα σημάδια, όχι όμως και ο πόνος. Ωστόσο, τα σημάδια δεν
εξαφανίστηκαν, αντιθέτως υπήρχαν στο σώμα του μέχρι και την ημέρα που πέθανε το 1968. Το 2002 ανακηρύχτηκε άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς στον αχυρώνα του θείου της, την άφησε σχεδόν παράλυτη. Από εκείνη τη μέρα η Therese Neumann είχε διάφορες αναποδιές ενώ έχασε και το φως της. Έτσι αποφάσισε να στραφεί στο Θεό. Εκείνος, όπως υποστήριζε η ίδια, εισάκουσε τις προσευχές της κι έτσι μία ωραία πρωία μπορούσε και πάλι να βλέπει ενώ είδε ένα όραμα ότι θα περπατήσει ξανά.
Το 1926 ήταν η πρώτη φορά που έκαναν την εμφάνισή τους και τα στίγματα αλλά αρχικά δεν μίλησε σε κανέναν για αυτά από φόβο. Τα επόμενα χρόνια οι πληγές χειροτέρευαν και τα οράματα γίνονταν πιο έντονα. Μάλιστα λέγεται πως δεν έτρωγε τίποτα άλλο παρά μόνο τη Θεία Κοινωνία για 40 χρόνια από το 1922 μέχρι και το 1962 όπου και πέθανε. Λέγεται, επίσης, πως δεν ήπιε νερό για μία μεγάλη χρονική περίοδο, ενώ περιέργως δεν εμφάνισε καμία ασθένεια.
Τα χέρια της Ethel Chapman άρχισαν ξαφνικά να αιμορραγούν την Μεγάλη
Παρασκευή και όσοι έγιναν μάρτυρες του φαινομένου είπαν ότι δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να τα έχει προκαλέσει η ίδια. Η Chapman ήταν παράλυτη από τη μέση και κάτω ενώ λόγω ενός προβλήματος υγείας ήταν ανήμπορη να κρατήσει τίποτα με τα χέρια της. Η ίδια μίλησε για τα οράματά της σε μια συνέντευξή της στο BBC το 1973
«Θυμάμαι μία μέρα να λέω «Θεέ μου δείξε μου με κάποιο τρόπο ότι υπάρχεις». Τότε αισθάνθηκα σαν να ανεβαίνω στο σταυρό. Αισθάνθηκα πόνο στα χέρια και στα πόδια. Ένιωσα όλη την αγωνία και όλο τον πόνο που βίωσε ο Χριστός κατά τη Σταύρωση». Μετά από αυτό το περιστατικό η Chapman αφιέρωσε τη ζωή της σε όσους ζητούσαν τη βοήθειά της.
H Natuzza Evolo δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει και να γράφει. Αναγκάστηκε σε πολύ μικρή ηλικία να αναλάβει την φροντίδα των μικρότερων αδερφών της κι έτσι δεν πήγε ποτέ σχολείο. Το όνομά της έγινε γνωστό όταν άρχισαν να εμφανίζονται στο σώμα της εικόνες και λέξεις κατά τις ημέρες του Πάσχα ενώ η εμφάνισή τους συνοδευόταν και από αφόρητο πόνο. Μάλιστα κάποιες από τις λέξεις ήταν στα εβραϊκά ή στα αραμαϊκά.
Το γεγονός ότι η ίδια δεν ήξερε ούτε να γράφει ούτε να διαβάζει ούτε καν στα ιταλικά που ήταν η μητρική της γλώσσα, ενίσχυε την πεποίθηση ότι δεν θα μπορούσε να τις χάραζε εκείνη στο σώμα της. Τις επόμενες δεκαετίες πολλοί καθολικοί πήγαιναν σε εκείνη και της ζητούσαν συμβουλές ή ακόμα και να προσευχηθεί για τις ψυχές των συγγενών τους. Πέθανε το 2009.
Η Marie Rose Ferron έφερε όλες τις πληγές του Χριστού μαζί. Είχε οράματα από μικρή και σε ηλικία 6 ετών υποστήριξε ότι είδε το Χριστό πάνω στο σταυρό να την κοιτάει με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια του. Στην εφηβεία της, η Rose έμεινε ξαφνικά παράλυτη. Επίσης δεν μπορούσε να φάει τίποτα γιατί δεν μπορούσε να χωνέψει. Το 1927 εμφανίζονταν στα χέρια της πληγές σε εβδομαδιαία βάση. Η ίδια υποστήριζε ότι έφερε τα σημάδια του Χριστού στα χέρια, στα πόδια και στα πλευρά της ενώ στο κεφάλι της είχε το περίγραμμα από το στεφάνι με αγκάθια του Ιησού.
Τα στίγματα δεν έφυγαν ποτέ και έπινε μόνο υγρά εξαιτίας της δυσπεψίας της. Μία οικογενειακή της φίλη είχε πει: «Εφτά χρόνια πριν πεθάνει, η Rose ρωτούσε κλαίγοντας τον Ιησού πότε θα πεθάνει και εκείνος της είπε σε εφτά χρόνια. Σε εφτά χρόνια ακριβώς σε ηλικία 33 ετών εκείνη πέθανε ακριβώς στην ίδια ηλικία με Εκείνον».
H Cora Evans από την Καλιφόρνια έφερε τα πρώτα της στίγματα το 1947. Η ίδια είχε πει: «Ξαφνικά αισθάνθηκα την αφοσίωση του Θεού για τα δημιουργήματά του μες την ψυχή μυ και ένιωσα έναν πόνο. Τότε είδα την τρομερή πληγή στο χέρι μου».
Έχοντας οράματα από την ηλικία των τριών ετών, η Cora μιλούσε για τις επισκέψεις του Χριστού σε εκείνη. Μάλιστα, η ίδια έχει αναφέρει, ότι κάποια στιγμή έπεσε σε μία κατάσταση έκστασης και τότε ο Ιησούς της έδωσε της έδωσε τη δυνατότητα επιλογής: να «έρθει σπίτι μαζί Του» εξασφαλίζοντάς της την αιωνιότητα ή να συνεχίζει να ζει στη Γη για το καλό του κόσμου. Η Evans επέλεξε το δεύτερο.
Σύντομα, τα στίγματα έκαναν την εμφάνισή τους και στις δύο παλάμες της και ένα στεφάνι από αγκάθια εμφανίστηκε στο κεφάλι της. Πενήντα έξι χρόνια μετά το θάνατό της, η Εκκλησία την ανέδειξε «Υπηρέτη του Θεού».
Τα στίγματα παραμένουν ένα από τα πιο περίεργα και πιο τρομακτικά φαινόμενα που έχουν σημειωθεί ποτέ στα χρονικά των παραφυσικών φαινομένων.
cityculture.gr / Στίγματα, οι πληγές του Ιησού / Παναγιώτης Καμπάνης*
* Ο Παναγιώτης Καμπάνης είναι Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης