Αισχύλου Ορέστεια – Αγαμέμνων, 5ο Φεστιβάλ Δάσους – 2η κριτική παράστασης

Written by

Την τραγωδία «Αγαμέμνων»- πρώτο μέρος της τριλογίας «Ορέστεια»- του ποιητή Αισχύλου,   παρακολουθήσαμε στο θέατρο Δάσους, παράσταση του Εθνικού θεάτρου ενταγμένη στο πρόγραμμα του 5ου φεστιβάλ Δάσους του ΚΘΒΕ.

Στον κύκλο των Ατρειδών τοποθετείται ο μύθος της τραγωδίας «Αγαμέμνων».  Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε αυτός ο μύθος της επιστροφής του βασιλιά, στην πόλη, στο ανάκτορο-εστία και στην  βασίλισσα Κλυταιμνήστρα, είχε μια διάφανη σκοτεινότητα ενοχικών διακυμάνσεων.

Η πρώτη σκηνή με τον φύλακα φρουρό  στην στέγη του ανακτόρου είχε μια αμήχανη θέση ποδός και η φωνή ακούστηκε με μια αβέβαιη ένταση, προτού να γίνει βεβαιότητα γεγονότος της εικασίας και δώσει το στίγμα του ρυθμού της παράστασης με την είσοδο στη σκηνή και των άλλων προσώπων. Αυτό  το σταδιακό κύμα ενέργειας ενίσχυσε την συνολική αίσθηση στιβαρότητας. Μελετημένη κίνηση με αξιωματική- θρησκευτική-λαϊκή απήχηση, εκφορές με αίσθηση του ρόλου στις ρωγμές και τις αντιφάσεις των χαρακτήρων, αφηγηματικές τροπές με πολύστροφες αντηχήσεις, έδωσαν σχήμα στο σώμα της παράστασης στα δυνατά και αδύναμα σημεία.

Οι ηθοποιοί της παράστασης ξετύλιξαν με  τρόπο  αβίαστο το κουκούλι του μύθου, της σύγκρουσης, της ύβρεως και της τιμωρίας  των ανθρώπων με την συνεπικουρία των θεών –προστατών  των πόλεων-κρατών του αρχαίου κόσμου.

Ο εντυπωσιακός Χορός των ανδρών  και η δυναμική Βασίλισσα, ο Αγαμέμνων ηγεμών νικητής και ηττημένος και η ευάλωτη Κασσάνδρα στην αργή καθοδική τους πορεία, ο Αίγισθος, ο Κήρυκας, ο Φρουρός, έπλασαν εικόνες του μύθου και των προσώπων,  φωτίζοντας τον ποιητικό λόγο στην  διαχρονική νοηματοδότηση συστημάτων σκέψης που αποτύπωσαν εύστοχα και τα σύγχρονα λόγια της μετάφρασης.

Η διάτρητη κάθετη κατασκευή του σκηνικού, έφερνε στον νου το δίχτυ ως πλέγμα-παγίδα θανάτου. Η  μάσκα προσώπου με  τις χαραγματιές-λαβωματιές στην είσοδο ως οικόσημο-εικών της  σκοτεινής  προσωπίδας, έδινε μια αποτρόπαιη όψη στο επικείμενο: τέλος και αρχή  της εξιστόρησης του μύθου.

Η μουσική ακούστηκε καθαρά στα απλά της μοτίβα που άφηναν χώρο στον ψίθυρο και στα θροΐσματα, στον παλμό της καρδιάς, στην μαντική αίσθηση του επίμονου χτύπου του χρόνου, τονίζοντας  διακριτικά τα λόγια του Χορού και των πρωταγωνιστών. Αυτήν τη  ρυθμική  ενίσχυσαν και οι φωτισμοί που έπεσαν  στον χώρο του σκηνικού και του θεάτρου αλλά και στα πρόσωπα και στα ρούχα των μελών του θιάσου, μαύρα  ρούχα και άλλα με τις θαμπές αναλαμπές του χρυσού, του λευκού και κόκκινου, ολοκληρώνοντας έκδηλα το σκηνοθετικό διάγραμμα μοναξιάς.  

Η  τραγωδία «Αγαμέμνων» έκλεισε τον ταυτόχρονο στις διαστάσεις κύκλο της, με τα τελευταία λόγια της Κλυταιμνήστρας προς τον Αίγισθο εραστή, αφήνοντας στο νήμα της εξιστόρησης των δεινών των Ατρειδών την υπονόηση της συνέχειας.

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση : Κ. Χ. Μύρης

Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Κίνηση: Μαρία Σμαγιέβιτς (Maria Smaevich)

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εφη Χριστοδουλοπούλου

Βοηθός κινησιολόγου: Ειρήνη Κλέπκου

Διανομή (αλφαβητικά)

Κήρυκας: Δημήτρης Γεωργιάδης

Στέλιος Ιακωβίδης: Φρουρός

Δέσποινα Κούρτη: Κασσάνδρα

Αλέξανδρος Λογοθέτης: Αίγισθος

Αργύρης Ξάφης: Αγαμέμνων

Εύη Σαουλίδου: Κλυταιμνήστρα

Χορός ανδρών (αλφαβητικά) : Θανάσης Βλαβιανός, Πάρις Θωμόπουλος, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Νίκος Καρδώνης, Κωστής Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Νταλιάνης, Θέμης Πάνου, Στρατής Πανούριος