Μια κάποια τεμπελιά

Written by

Σεπτέμβριος ξημέρωσε σήμερα. Η εξεταστική είναι δύο βδομάδες μακριά και η λίστα των χρωστούμενων μαθημάτων είναι σχεδόν ίδια με πάντα, μετά βίας έχουν μειωθεί τα μαθήματα. Έκατσα λοιπόν να διαβάσω και να κάνω κάτι εργασίες στον υπολογιστή. Μάντεψε πως πήγε η κατάσταση εδώ. Άκουσα πρώτα για καμιά ώρα τραγούδια, χάζεψα στο φατσοβιβλίο άλλη μια, θυμήθηκα ότι έχω καιρό να παίξω candy crush και λέω “κάτσε, ευκαιρία, τι κακό μπορεί να πάθω για 5-10 λεπτάκια παιχνίδι;” Αλλά έλα που το σκασμένο από την χαρά του που ξαναμπήκα μετά από κάτι μήνες μου έδωσε unlimited ζωές για 2 ώρες. Καλά λένε μωρέ ότι αυτές οι διαβολομηχανές θα είναι η καταδίκη μας.
Μάνι μάνι είμαστε στις 4 ώρες, τις οποίες θα έπρεπε να είχα επενδύσει στο διάβασμα.

Πάνω λοιπόν που λέω στον εαυτό μου, που κατά τα άλλα σέβομαι, “μαζέψου μωρή μουλάρα και διάβασε κάνα γράμμα μπας και πάρεις πτυχίο ποτέ, ” με χτυπάει η έμπνευση έτσι απροσδόκητα, σαν περιστέρι που προσπαθεί να πετάξει φοβισμένο και πέφτει πάνω στα μούτρα σου. Λέω από μέσα μου “συγγνώμη πατέρα θα το εκμεταλλευτώ, καιρό είχε να μου συμβεί,” ανοίγω Word και αρχίζω την, κατά γενική ομολογία, εντυπωσιακή συγγραφή μου.(Κάπου εδώ γελάνε και οι πέτρες και ο πατέρας μου ξεφυσάει, γιατί έχει πάρει χαμπάρι ότι εγώ θα τον στείλω κι όχι η καρδιά του.)

Στην αρχή αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο να γράψω αυτό που είχα στο κεφάλι μου στο ημερολόγιο μου (ναι έχω ημερολόγιο και ναι είμαι στα 27 και ναι δεν ντρέπομαι για αυτό) ή στο Word για να το ανεβάσω στο blog. Η ματαιοδοξία και το ψώνιο ξύπνησαν μέσα μου και αποφάσισα με δυσκολία (not!) το δεύτερο. Έτσι, εν κατακλείδι, φτάνουμε στο τώρα της συγγραφής αυτού του ανορθόδοξου κειμένου.

Για να στήσω λίγο περισσότερο την εικόνα, να ξέρεις και εσύ περί τίνος πρόκειται, να έχεις ρε παιδί μου το πλήρες μέγεθος της οκνηρίας που με βαράει αλύπητα, στην καρέκλα της τραπεζαρίας είναι μια στοίβα ύψους μισού μέτρου περίπου από τα βιβλία των μαθημάτων της εξεταστικής του Σεπτεμβρίου. Στον νεροχύτη δε, στοιβαγμένα με τέχνη, όχι αστεία, άπλυτα πιάτα που περιμένουν εμένα. Και μετά απορούν οι φίλοι μου γιατί τρώνε την σκόνη μου στο jenga. Γατάκια! Η τεμπελιά αναπτύσσει καινούριες ικανότητες. Στο τραπέζι του σαλονιού είναι ακόμα το πιάτο στο οποίο έφαγα πρωινό. Και όλα αυτά σε ένα σπίτι στο οποίο είμαι φιλοξενούμενη. (κορίτσι για σπίτι καλέ σε λέω!)

Βλέποντας αυτήν την κατάσταση γύρω μου με πιάνει ένα παράπονο τεράστιο και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Πως γίνεται να έχει προχωρήσει η τεχνολογία σε σημείο απίστευτο, μέχρι και τα ψυγεία ελέγχουμε από το κινητό, μας λένε και καλημέρα, αλλά ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δεν σκέφτηκε να φτιάξει κάτι για τις δουλειές του νοικοκυριού. Πως γίνεται ρε παιδί μου; Γιατί εν έτει 2019 πρέπει ακόμα εγώ να τρίβω τα καμένα λίπη του φούρνου; Βγάλτε ρε παιδιά έναν αυτοκαθαριζόμενο να έχουμε να γουστάρουμε. Φτιάξτε ένα ρομπότ να πλένει κάνα πιάτο. Και για εσένα που θα μου πεις για το πλυντήριο πιάτων, ΟΧΙ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ, γιατί ακόμα και εκεί πρέπει εγώ να τα ξεπλύνω. Επομένως πρέπει να ασχοληθώ με τα πιάτα. Άρα τι γλιτώνω; την σαπουναδα; Ένα μικρό κομμάτι μέσα μου πιστεύει ακράδαντα ότι τα πλυντήρια πιάτων ήταν μια καλοστημένη συνωμοσία για να χτυπήσουν το Fairy. Άτιμε καπιταλισμέ, αποκαΐδια όλα στο πέρασμα σου. Ούφ. Να σκάσω είμαι.

Λοιπόν αγαπημενότατε/η, επειδή την βλέπω την δουλειά να στραβώνει, πρέπει να κλείνουμε σιγά σιγά. Θα με σύρει ο Γόλης (πατέρας) από το αυτί στο χωριό και τέρμα το φυσικό. Άσε που έχω θορυβηθεί πατόκορφα, για να μην το θέσω πιο χοντρά. Τις προάλλες τον άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο και έλεγε για κάτι κατσίκια και πόσο πάει το κεφάλι, και όλο για κάτι κοπάδια ρωτούσε και άλλα τέτοια. Εγώ, καθότι και κοιλιόδουλη, στην αρχή πέταξα από την χαρά μου, λέω “μάγκα μου θα ψήσουμε κατσικάκι, γίναμε πάλι.” Σε δεύτερο επίπεδο όμως το ξανά σκέφτηκα, είδα και ημερομηνία (κατακαλόκαιρο) και σκέφτηκα ότι το Πάσχα αργεί και μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά μου. Αν το δώρο μου τα Χριστούγεννα είναι φλογέρα, πάει με χάνετε. Για αυτό λοιπόν σε φιλώ γλυκά για να επιστρέψω στην κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα επιστήμη που σπουδάζω και στην μελέτη της. Εις το επανιδείν!

cityculture.gr/ Μια κάποια τεμπελιά / Aριαδνη Γεμενετζιδου

Υ.Γ. 1ο: το σπίτι το καθάρισα πριν γυρίσει ο φίλος μου από την δουλειά. Και στο λέω για να μην βλέπεις στα όνειρα σου εφιάλτες με χοιροστάσια!
Υ.Γ. 2ο: όλα αυτά γιατί βαριέμαι θανάσιμα το διάβασμα. Ακόμα μια ανεπάρκεια της τεχνολογίας. Βγάλτε ρε παιδιά χαπάκια να τα καταπίνουμε και να κατέχουμε κατευθείαν την επιστήμη. Έχουμε χαλάσει τα ματάκια μας.
Υ. Γ. 3ο: και το μόνο σοβαρό κομμάτι αυτού του κειμένου. Το γράψιμο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία, και για εμένα η καλύτερη μορφή διαχείρισης τους άγχους μου όταν πελαγώνω.
Μπορεί να δουλέψει. Πάρε χαρτί και στυλό και άσε τον Μπουκόφσκι να βγει από μέσα σου.
Υπο-υστερόγραφο: να διαβάζεις, να μελετάς, να εξελίσσεσαι, να ψηλώνεις…