To Pikap Community – Art in Thessaloniki 2018-2019 – Casa Bianca και performance Roza Winkel 175, στην Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης.

Written by

Ο πολυχώρος Το Πικάπ διοργάνωσε την έκθεση «To Pikap Community – Art In Thessaloniki – 2018-2019 – Casa Bianca» στην Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν χθες 11 Φεβρουαρίου. Σαράντα επτά νέοι αλλά και γνωστοί καλλιτέχνες παρουσιάζουν μια πολύ αξιόλογη συλλογή έργων που αξίζει την προσοχή σας. Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 25 Φεβρουαρίου 2020 και η είσοδος είναι δωρεάν.

Παραθέτω ορισμένα έργα για να κεντρίσω το ενδιαφέρον σας και να παρατρύνω μία επίσκεψη.

Άννα Κοντακτσίου, «Ώρα για μεσημεριανό», 70×100 cm, μολύβι σε χαρτί, 2018
Μάρκελλος Κολοφωτιάς, Άτιτλο, 2019 Ακρυλικό μελάνι σε χαρτί
Νικόλαος Μπλιάτκας, Unexpected gardens, 2019, φύλλο ασημιού και ακρυλικά σε καμβά
Σοφία Μακρίδου, Άτιτλο, 2017, Μικτή τεχνική, χαρτοπολτός
Ιωάννα Καζάκη, Ενδοχώροι, 2019, Χρωματιστά μολύβια σε χαρτόμαζα
Ολυμπία Λέτσιου, Νήμα της ζωής, 2019, πηλός, ξύλο

Η έκθεση είναι η δεύτερη από μία σειρά τριών συνολικά εκθέσεων. Η τρίτη και τελευταία θα ξεκινήσει στις 3 Μαρτίου στον ίδιο χώρο και θα διαρκέσει μέχρι τις 17 του ίδιου μήνα.

Σύμφωνα με την δήλωση του Δημήτρη Αγγέλη, καλλιτεχνικού διευθυντή του πολυχώρου «Το Πικάπ»: «To Pikap Community – Art In Thessaloniki είναι μια προσπάθεια συγκέντρωσης και παρουσίασης της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην πόλη της Θεσσαλονίκης…Το συγκεκριμένο εγχείρημα ξεκίνησε από μία ανάγκη. Θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη. Θεωρούμε ότι το επίπεδο αυτής της δημιουργίας είναι πολύ υψηλό και επιθυμούμε την επαφή μαζί της, με σκοπό να κάνουμε τη ζωή μας πληρέστερη. Ευελπιστούμε το εγχείρημα μας να αποδειχθεί χρήσιμο εργαλείο τόσο για τους ίδιους τους καλλιτέχνες όσο και για τον ευρύτερο καλλιτεχνικό κόσμο, προωθώντας συνεργασίες και εισάγοντας οδούς διαλόγου. Βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχεδιάζουμε δράσεις αυτής της κοινότητας έξω από τα πλαίσια της πλατφόρμας και σε συνεργασία με φορείς των ίδιων ή παραπλήσιων ενδιαφερόντων».

Περισσότερα στοιχεία για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση μπορείτε να βρείτε εδώ, ενώ στην ιστοσελίδα To Pikap μπορείτε να βρείτε όλους του καλλιτέχνες που απαρτίζουν την καλλιτεχνική κοινότητα του πολυχώρου.

Το έργο του εξώφυλλου του παρόντος άρθρου είναι βιντεοπροβολή της Νατάσσας Κότσαλα με τίτλο “The adventure of rotten tangerine”, 2019.

Performance “Roza Winkel 175”

Κατά την είσοδο στην Casa Bianca μία σφραγίδα σε ανοιχτό κόκκινο χρώμα έμπαινε στο χέρι του κάθε επισκέπτη. Ένα τρίγωνο αντεστραμμένο, δύο λέξεις, Roza Winkel, πάνω και κάτω από το τρίγωνο αποτελούσαν το σημάδι που όλοι φέραμε σε εμφανές σημείο του σώματός μας. Σηματοδοτούσαν την performance Roza Winkel 175 της ομάδας AlmaKalma, η οποία πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των εγκαινίων.

Roza Winkel στα γερμανικά σημαίνει Ροζ Τρίγωνο. Αποτελεί ένα από τα αναγνωριστικά σήματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί, τα οποία ήταν συνήθως αντεστραμμένα τρίγωνα εμπνευσμένα από τα τρίγωνα οδικά σήματα κινδύνου, στους δρόμους της Γερμανίας. Αν και το πιο γνωστό είναι το διπλό κίτρινο τρίγωνο που φορούσαν οι Εβραίοι, εν τούτοις πολλές ομάδες υποχρεώθηκαν να γνωστοποιούν με αυτό τον τρόπο την φυλετική καταγωγή τους, την πολιτική ιδεολογία τους και τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Όλες οι ομάδες βρήκαν σκληρή μεταχείριση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με χείριστη περίπτωση αυτή των ομοφυλόφιλων, καθώς αυτοί αποτελούσαν την κατώτερη βαθμίδα κρατουμένων.

Η performance Roza Winkel 175 άρχισε με αναφορές στοιχείων σχετικών με το Ολοκαύτωμα των Ομοφυλόφιλων κάτω από τους ήχους δυσοίωνης μουσικής υπόκρουσης. Οι καλλιτέχνες της ομάδας ήταν μοιρασμένοι ανάμεσα στους θεατές και στους πέντε χώρους του ισογείου της Casa Bianca. Ορισμένοι παρέμεναν σε προκαθορισμένα σημεία και εκτελούσαν πραγματικά δύσκολες σωματικές κινήσεις, εξωτερικεύοντας πολύ βαθιά και έντονα συναισθήματα. Με ελάχιστη προσπάθεια αναγνώριζες σε κάθε έναν από αυτούς τα σκληρά βασανιστήρια που υπέστησαν οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι των ναζιστικών στρατοπέδων και την επίδραση αυτών στον ψυχισμό τους. Δύο τρία μέλη της ομάδας περιδιάβαιναν ανάμεσα στους θεατές απαγγέλοντας ή εξωτερικεύοντας με κραυγές την αγωνία τους. Μεγάλο μέρος της performance, που διήρκησε περίπου μισή ώρα, συνοδευόταν από τραγούδι.

Η αίσθηση που δημιουργήθηκε ήταν πραγματικά καθηλωτική. Οι ομιλίες, το τραγούδι, οι κραυγές, οι ανάσες, οι θόρυβοι των performers αναμιγνύονταν με τους θορύβους των θεατών που πηγαινοέρχονταν μέσα στους χώρους, τα συρσίματα των ποδιών τους, τους ψιθύρους τους, τις βαθιές αναπνοές τους, τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών. Σε κάποια στιγμή αισθάνθηκα πραγματικά ασφυκτικά, δεν άντεχα άλλο τον ψυχικό και σωματικό πόνο που εκφραζόταν, δεν τολμούσα καν να φανταστώ πια ήταν η τραγική καθημερινότητα των ανθρώπων που βίωσαν αληθινά αυτούς τους βασανισμούς. Ευτυχώς γρήγορα ήρθε η κορύφωση της performance όπου όλοι οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες μαζεύτηκαν στην κεντρική αίθουσα και πραγματικά στοιβάχτηκαν ο ένας πάνω στον άλλο αντανακλώντας τις εικόνες που έχουμε δει από ομαδικούς τάφους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, και όχι μόνο. Το χειροκρότημα με ξάφνιασε, με ξύπνησε, μου έμοιασε αταίριαστο για τα Ροζ Τρίγωνα αλλά τόσο ταιριαστό για τους performers.

Συντελεστές της performance Roza Winkel 175:

Καλλιτέχνες: Γιάννης Μήτρου, Μαρία Χαρέλα, Μάρω Θεοδοσίου, Σεμπάστιαν Τσίφης, Ιωάννα Σκαντζέλη, Γεωργία Βελιβασάκη
Υποστήριξη: Αγγελική Χατζησιαμάτη, Σία Κουτλή, Κατερίνα Καβουρίδου, Παρασκευάς Μαυρωτάς, Σοφία Μπέη, Κώστας Δουλματζής
Μουσικοί: Βασίλης Βασιλόπουλος, Νικόλας Ψαθάς
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιάννης Μήτρου