Φοβάμαι…. και θυμώνω…. και εκπλήσσομαι…. αλλά αισιοδοξώ…και ελπίζω….

Written by

Φοβάμαι την πανδημία όχι για μένα…

Φοβάμαι για τα αδέλφια μου που είναι πάνω από 70 χρονών, για τη νύφη μου…

Φοβάμαι για τα ανίψια μου και τα παιδιά τους….

Φοβάμαι για τους βαφτισιμιούς μου…

Φοβάμαι για τους φίλους μου, που μερικοί είναι ασθματικοί και εξακολουθούν να καπνίζουν, που μερικοί είναι αλλεργικοί και είμαστε στην Άνοιξη που αυξάνει τις αλλεργίες, που μερικοί έχουν αυτοάνοσα και είναι στο εξωτερικό, που μερικοί εξακολουθούν και δουλεύουν στην τράπεζα και σε σουπερμάρκετ…

Φοβάμαι για τον θείο μου που πάτησε τα 90, για τους γονείς των φίλων μου που είναι κάπου εκεί ηλικιακά…

Φοβάμαι για τους καθηγητές και συμφοιτητές μου στο πανεπιστήμιο, που μερικοί έχουν υποκείμενα νοσήματα…

Φοβάμαι για το άγνωστο αύριο, για το πως θα είμαστε μετά, γιατί η πανδημία αλλάζει συμπεριφορές, συνήθειες, πολιτικές…

Και θυμώνω…

Με την αφροσύνη των περισσότερων που νομίζουν ότι είναι άτρωτοι και παραβαίνουν τις οδηγίες της πολιτείας και των γιατρών, παρά το τραγικό παράδειγμα της Κίνας, που μπορεί να θεωρούν ότι είναι πολύ μακρυά αλλά δεν τους πτοεί ούτε το τραγικό παράδειγμα της Ιταλίας, και των υπόλοιπων χωρών στις οποίες αρχίζει να κορυφώνεται η πανδημία…

Με την στενομυαλιά ορισμένων που θεωρούν ότι θα ξεγελάσουν το σύστημα και ανοίγουν κομμωτήρια, φροντιστήρια και καφετέριες για το κέρδος….

Με την στενομυαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι με την πίστη των ανθρώπων αλλά με την Εκκλησία ως θεσμό, που τον 21ο αιώνα ακόμα παλεύει να διατηρήσει την ισχύ της και την αυθεντία της υποβιβάζοντας την Επιστήμη στο βαθμό της θεραπενίδας, αμφισβητώντας την αυθεντίας της όπως στον Μεσαίωνα… στην Ιταλία οι εκκλησίες έκλεισαν και οι λειτουργίες μεταδίδονται από το διαδίκτυο, άργησαν αλλά έκλεισαν….

Με την κωλυσιεργία των Κυβερνήσεων και την αποτυχία λήψης των κατάλληλων μέτρων έγκαιρα, για τον ανταγωνισμό τους για το ποια χώρα θα εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα του επικείμενου εμβολίου….

Και εκπλήσσομαι…

Με τους ανθρώπους που δεν φοβούνται για τους αγαπημένους τους, και τον κίνδυνο που διατρέχουν, και εξακολουθούν να πηγαίνουν στις εκκλησίες και βόλτες στην παραλία γιατί έχει ήλιο, και αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στα πάρκα, ή μαζεύονται με ένα καφέ στο χέρι από τα take out στα παγκάκια, γιατί τα παγκάκια και τα πάρκα δεν είναι κλειστός περιορισμένος χώρος….

και εγώ φοβάμαι…

μη κολλήσω και μεταφέρω τον ιό στους αγαπημένους μου, και σταμάτησα να πηγαίνω στα μαθήματα στο πανεπιστήμιο 10 μέρες πριν το κλείσιμό τους, και ακύρωσα ραντεβού για καφέ ή ποτό, και δεν είδα τα ανίψια μου που ήρθαν γιατί θεώρησα ότι μπορεί ήδη να εκτέθηκα με κάποιον τρόπο στον ιό…

Και φοβάμαι αυτό το αίσθημα της πιθανής απώλειας που μου πνίγει τον λαιμό…

Την απώλειας και του πένθους….γιατί το γνωρίζω πολύ καλά, από τότε στα 12 που έχασα τον μπαμπά μου και από τα 43 μου που έχασα την μητέρα μου… από τότε που έχασα αγαπημένους φίλους και συγγενείς…

Και ο φόβος αυτός με κρατάει καθηλωμένη στο σπίτι…

Αλλά αν δεν παραδεχτείς ότι φοβάσαι, δεν αντιμετωπίσεις τον φόβο σου κατάματα δεν μπορείς και να πειθαρχήσεις στις οδηγίες προφύλαξης…

Και όσοι μου λένε «δεν φοβάμαι» ξέρω ότι μου λένε ψέμματα….

Όσο γενναίες και χιουμοριστικές κορώνες και να βγάζουμε όλοι μας, και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, κατά βάθος έχουμε φόβο….

Αντιμετωπίστε λοιπόν τον φόβο σας, την αγωνία σας για τους αγαπημένους σας και τηρείστε τις οδηγίες…

Η ατομική ευθύνη και υπευθυνότητα δεν είναι δείγμα αδυναμίας…

Γιατί εν τέλει αυτό που θα μας αγγίξει δεν είναι οι χιλιάδες νεκροί από τον Convid-19 σε όλο τον κόσμο αλλά ο ένας, ο κοντινός, ενός οικείου προσώπου…

Αλλά αισιοδοξώ….

Γιατί όπως έχει φανεί σε πολλά παρελθόντα μπορούμε, αργά ή γρήγορα, και προσαρμοζόμαστε και αλλάζουμε….

Και ελπίζω…

να αλλάξουμε προς το καλύτερο….