Γιατί κορίτσι μου άλλαξες έτσι;

Written by

Εσύ που ήσουν η χαρά της ζωής, γιατί έχασες το κέφι και την ζωντάνια σου; Εσύ πού ήσουν χαμογελαστή, αισιόδοξη, γεμάτη ενέργεια γιατί άφησες να σε εγκαταλείψουν όλα αυτά; Εσύ πού ήσουν λαμπερή όπου βρισκόσουν και στεκόσουν γέμιζε ο χώρος με τόσο φως, που ζέσταινε και γλύκαινε τούς ανθρώπους που σε έβλεπαν, γιατί σκοτείνιασες, γιατί στερείς και στερείσαι αυτή σου την μοναδικότητα;

Εσύ που είχες έναν καλό λόγο, μία όμορφη κουβέντα για όλους, από καρδιάς και όχι από συμφέρον ή επειδή σκόπευες κάπου, γιατί έγινες αμίλητη και σκεφτική; Εσύ που είχες μάτια γεμάτα καλοσύνη και εντόπιζαν πάντα την ομορφιά, την θετική πλευρά των καταστάσεων, γιατί το βλέμμα σου είναι θλιμμένο και μελαγχολικό;

Εσύ που έβρισκες χίλιους λόγους καθημερινά για να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή πιστεύοντας πως είναι μοναδική, γιατί όλα αυτά τα βρίσκεις ανούσια και χωρίς νόημα; Εσύ που οραματιζόσουν με τα μάτια ανοιχτά, γιατί έπαψες ακόμα και να ονειρεύεσαι;

Εσύ που ήσουν με το κεφάλι ψηλά, την κορμοστασιά σου αγέρωχη, γιατί είσαι σκυθρωπή και σκυφτή, λες και στους ώμους σου προστέθηκε ένα τεράστιο και ασήκωτο βάρος; Εσύ που φώναζες και πάσχιζες να πείσεις τούς ανθρώπους σου πως το βλέμμα πρέπει να είναι στραμμένο προς στον ουρανό και μπροστά στα καλύτερα πού έρχονται και το έκανες πράξη και προσπαθούσες να μεταδόσεις αυτή σου την άποψη, γιατί κοιτάς χαμηλά και δεν έχεις κουράγιο να σηκώσεις ψηλά ούτε το κεφάλι σου;

Εσύ που ήσουν η ψυχή της παρέας του και το γούσταρες χωρίς να παρεξήγησε, επειδή ήταν αληθινό, γνήσιο, ανεπιτήδευτο και όχι προκλητικό, γιατί επέλεξες την μοναξιά και κλείστηκες σε ένα καβούκι τόσο σκληρό, τόσο τραχύ, και δύσκολο να ανοιχτεί;

Εσύ που δε φοβόσουν να έρχεσαι αντιμέτωπη με τα σκοτάδια και τους δαίμονες σου, να τα αποδέχεσαι, να μην σε τρομάζουν, να μάχεσαι, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για το κόστος και τις απώλειες σού γιατί πείσμωνες και διψούσες να τους αφανίσεις και τα κατάφερνες, γιατί τους άφησες να επιστρέψουν, γιατί αντιστέκεσαι σε αυτή την μάχη, που γνώριζες πολύς καλά πως αργά ή γρήγορα θα δώσεις;

Εσύ που ξυπνούσες και κοιμόσουν ευτυχισμένη για την μέρα πού έφυγε και την μέρα που έρχεται, γιατί αισθάνεσαι απέραντο και μεγάλο κενό σκεπτόμενη πως οι μέρες, οι νύχτες, οι ώρες δεν έχουν καμία διαφορά;

Εσύ που ήσουν χαρισματική, δημιουργική, που δεν έμπαινες σε καλούπια γιατί τώρα τιμωρείσαι με την αβάσταχτη για τον χαρακτήρα σου ρουτίνα που επέλεξες να μπεις; Εσύ που δεν ανεχόσουν την πίεση, τις κακεντρεχείς υποδείξεις, το να προσπαθούν να στερήσουν την ελευθερία στο λόγο και την σκέψη, να επέμβουν στην ιδιοσυγκρασία σου, γιατί και πως γαμώτο έγινες αδύναμη χωρίς να αντιδράς;

Εσύ που ανά ζητούσες την ένταση, που παθιαζόσουν με αυτά που λαχταρούσες και τα διεκδικούσες τόσο έντονα πού τα κατακτούσες, γιατί έγινες παγερά αδιάφορη; Εσύ που δεν περίμενες την έγκριση , που δεν ζητούσες την γνώμη κανενός, που δεν σε αφορούσε κιόλας, γιατί μπαίνεις σε αυτή την διαδικασία; Εσύ που φαινόσουν και ήσουν ακούραστη ανταποκρινόσουν σε οποιαδήποτε προσ(κ)ληση, χωρίς δεύτερη σκέψη, θεωρούσες πως θα βιώσεις μία ακόμα εμπειρία, γιατί φαίνεσαι φοβισμένη και ταλαιπωρημένη;

Εσύ που δεν δίσταζες να τσαλακωθείς, να φας τα μούτρα σου, να αυτοσαρκαστείς, ακόμα και την αξιοπρέπειά σού να βάλεις σε δεύτερη μοίρα, χωρίς όμως να χάσεις ποτέ την υπερηφάνεια ,το ανάστημα και το μεγαλείο της ψυχής σου, γιατί απλά αυτό ήθελες, γιατί έγινες ταπεινή και μικροκαμωμένη;

Εσύ που γεννήθηκες για να πετάς και όχι να σέρνεσαι, γιατί έκρυψες τα φτερά σου, γιατί έκανες ελεύθερη πτώση γιατί θέλησε να προσγειωθείς βίαια και απότομα και είσαι γεμάτη λαβωματιές; Εσύ πού ήσουν καλοπροαίρετη, γεμάτη κατανόηση και με τα χέρια σου απλωμένα για να πιαστούν και να στηριχτούν ακόμα και εκείνοι πού ίσως σε έβλεπαν, γιατί έγινες καχύποπτη, κλείδωσες την αγκαλιά και την καρδιά σου; Εσύ που μιλούσες αδιάκοπα ,που υπερασπιζόσουν με πάθος χωρίς να ενοχλείς, να προσβάλεις, να κουράζεις, γιατί σιωπάς;

Την γνωρίζω κορίτσι μου την απάντηση.

Για τον έρωτα εκείνον πού επένδυσες, που πίστεψες, που αφέθηκες, που σε παρέσυρε στην μαγεία του, που τα έδωσες όλα γιατί ένιωσες πως είναι Αυτός, ο Ένας που περίμενες σε όλη και για όλη σου την ζωή. Μα τελικά σε μάτωσε, σε διέλυσε, σε στιγμάτισε βαθιά και ανεξίτηλα, σου γκρέμισε αυτό που επιθυμούσες. Όχι δεν θα σε συμβουλέψω, όχι δεν θα σε κρίνω, όχι δεν θα σού πω πως έκανες λάθος. Όχι φυσικά μην μετανιώσεις για αυτό που πίστεψες πως σε γαλήνεψε και σε έκανε να νιώθεις ανεπανάληπτα και ότι απλόχερα προσέφερες. Μα μόνο θα σε ρωτήσω κορίτσι μου, αξίζει να θυσιάσεις ολόκληρο τον Εαυτό σού, το Είναι σου, την Ύπαρξη σου;

Σε παρακαλώ δηλαδή, με όλη μου την δύναμη, μην το αφήσεις να σε καταστρέψει, ναι δώσε όσο χρόνο χρειάζεται, σε όλο αυτόν τον πόνο να κάνει τον κύκλο του. Πίστεψε με, θα περάσει και αυτό άλλωστε τι κρατάει για πάντα; Μπορείς όλο αυτό να το κόψεις από την ρίζα τού και θα το κάνεις, για να επιστρέψεις όχι σε εκείνο που ήσουν αλλά σε κάτι ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο ώριμο και πιο σοφό.

Σου δίνω το λόγο της τιμής μου, στο υπόσχομαι πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξυπνήσεις από αυτόν το λήθαργο, που ναι σε τράβηξε προς τα πίσω απλά και μόνο να πάρεις μεγαλύτερη φορά και ώθηση για να τρέξεις μπροστά πολύ μπροστά, να κερδίσεις το χαμένο έδαφος από αυτή την περίοδο που για κάποιο λόγο είναι αναγκαίο να βιώσεις. Και να αποκτήσεις ακριβώς ότι σου πρέπει και αξίζεις και πίστεψε με είναι απερίγραπτα μεγάλα και σπουδαία

cityculture.gr/γράφει η Ευφροσύνη Γ. Αναστασοπούλου