…ή αλλιώς «Άλλη μία μουσική ιστορία;»
Αδερφοί Κοέν. Μεγάλο κεφάλαιο στον σύγχρονο κινηματογράφο. Έχουν πιστούς θαυμαστές και ως εκ τούτου κάθε νέα τους ταινία είναι αφορμή για αναμονή και ανυπομονησία. Όταν έμαθα ότι θα κάνουν μία μουσικοκεντρική ταινία, αγχώθηκα. Θα βγάζε την ειρωνεία των προηγούμενων ταινιών των Κοέν; Θα επισκίαζε την αφήγηση το μουσικό μέρος; Ας πάρουμε τα πράματα με την σειρά:
Το στορυ είναι πολύ πολύ απλό. Ένας νέος μουσικός της country(Όσκαρ Ίσαακ), κυνηγά το όνειρο της μουσικής του καταξίωσης. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Και μεις βλέπουμε πως αντιμετωπίζει την εχθρότητα των άλλων για τις επαγγελματικές του επιλογές, πως ψάχνει να κοιμηθεί από σπίτι σε σπίτι, τις κακές σχέσεις με τους συγγενείς του, την έλλειψη φίλων, την γάτα που φορτώθηκε. Και η ζωή κύκλους κάνει!
Αν η ταινία σταματούσε πέντε λεπτά πριν το τέλος, θα μιλούσαμε για μία άκρως αδιάφορη ταινία (έχουμε δει πολλές φορές κάποιον να κυνηγά το όνειρο του αλλά τελικά ναμην τα καταφέρνει κτλ). Αλλά το τέλος της, γίνεται θαυμάσιο και σου βγάζει ένα συμπέρασμα το οποίο το έχω κατά νου τα τελευταία χρόνια: δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό που αγαπάς. Τέλος!
Τα μποέμικα στοιχεία της ταινίας, η ευδιάκριτη ειρωνεία των αδερφών Κοέν, το road movie και η θεματολογία γύρω από την απαρχή της κάντρυ μουσικής στις ΗΠΑ κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Η φανταστική μεταφορά της ατμόσφαιρας της εποχής (βούτυρο στο ψωμί των Κοεν) είναι από τα αξιοσημείωτα της ταινίας όπως επίσης και το ότι καταφέρνουν να σου δημιουργήσουν μία συμπάθεια όχι μόνο για τον χαρακτήρα της ταινίας αλλά και για όλους εκείνους του καλλιτέχνες που η βιομηχανία της τέχνης δεν τους ενέκρινε και που δεν βρήκαν θέση στο βάθρο της αθανασίας.
Δεν μπορώ να πω ότι έχει κάποιο τρανταχτό αρνητικό στοιχείο η ταινία αλλά μάλλον απέχει πολύ από την δικό μου τρόπο αντίληψης της διήγησης μιας ιστορίας και επιπρόσθετα έχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να βλέπω ταινίες για μουσικούς που τους έφαγε (καλλιτεχνικά) η μαρμάγκα!
Όμορφη φωτογραφία (Bruno Delbonnel), υπέροχη σκηνοθεσία, έξυπνες παράλληλες ιστορίες (με την γάτα και με την εγκυμοσύνη της φίλης του LIewyn), εξαιρετικό σενάριο, πολύ μεστή υποκριτική από τον Oscar Isaac αλλά μέχρι εκεί!
Εν κατακλείδι: Αν αυτή η ταινία έβγαινε δέκα χρόνια πριν και δεν είχα δει το Ray και το Walk the line (οι οποίες είναι υποδεέστερες κινηματογραφικά) τότε θα μιλούσαμε για μία από της όμορφες μουσικές περιπέτειες που είδαμε στην μεγάλη οθόνη. Τώρα μιλάμε για μία ακόμα ιστορία ενός μουσικού.
Πόσο της βάζεις; : 6/10
Να την δω;: Ναι, γιατί όχι. Σου είπα ότι δεν θα τρελαθείς αλλά θα περάσει ωραία η ώρα σου. Βέβαια θα κοιλιάσει κάποια στιγμή το στόρυ και μπορεί να με καταραστείς, αλλά κάνε υπομονή για να φτάσεις στην τελευταία σκηνή της ταινίας!