Οι πρώτες λέξεις που πρέπει να μάθεις πηγαίνοντας σε άλλη χώρα, δεν είναι το καλημέρα, καλησπέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ…
Είναι το δεξιά, αριστερά, από εδώ, από εκεί…
Για να καταλαβαίνεις τις οδηγίες ανεύρεσης ενός δρόμου, ή αξιοθέατου….
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Παρίσι, οι συγκεκριμένες λέξεις ήταν σωτήριες…
Οι φίλοι με ρωτούν συχνά «τι είδες στο Παρίσι…», τους απαντώ 13 μουσεία και άπειρους καθεδρικούς. Η απάντησή μου δεν τους ικανοποιεί. Το βλέπω στο βλέμμα τους καθώς λένε «ναι, αλλά τι είδες..;»… δεν ξεκαθαρίζουν το τι ακριβώς θέλουν να τους περιγράψω… είδα τα αξιοθέατα, εξερεύνησα τα μουσεία…. Δεν μπορώ να περιγράψω, την αρχιτεκτονική, τα πάρκα, τις εκκλησίες, τα εκθέματα στα μουσεία… αυτά τα είδαν στις φωτογραφίες που έφερα… τι λοιπόν εννοούν με το «τι είδες στο Παρίσι..;»
Τι είδα, λοιπόν, στο Παρίσι…;
Βρωμιά δεν είδα… τουλάχιστον στον υπερβολικό βαθμό που με προειδοποιούσαν όλοι… η Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιο βρώμικη… εκεί, τα καλάθια σκουπιδιών στους δρόμους άδειαζαν δύο φορές την ημέρα, τουλάχιστον στο κέντρο… όμως περπάτησα και σε δρόμους που κυκλοφορούν ελάχιστοι τουρίστες, και ήταν πιο περιποιημένοι και καθαροί από ότι στην πόλη μου… ναι, το μετρό έχει ένα πρόβλημα, αλλά για μένα ήταν περισσότερο η μυρωδιά του καυσαερίου…. Και ναι, μερικές γωνιές μυρίζουν σαν δημόσια ουρητήρια… μα, είναι δημόσια ουρητήρια… είναι εκπληκτικό με το πόση άνεση ο ανδρικός πληθυσμός ουρεί δημόσια…
Είδα πολύ στρατό και αστυνομία… λογικό μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Είδα αστυνομικούς με αυτοκίνητα, με μοτοσυκλέτες, με άλογα, με ηλεκτρικά δίτροχα ισορροπίας, με πατίνια… ναι, ναι με πατίνια….
Είδα ζευγάρια στα καφέ… όχι παρέες αγοριών και κοριτσιών που ούτε κοιτάζονται μεταξύ τους, αλλά ζευγάρια, όλων των ηλικιών, όλων των φυλών… ερωτευμένα ζευγάρια… είδα μερικά πρώτα ραντεβού, με όλη την αμηχανία να αναμετρούν ο ένας τον άλλο, να σέβονται ο ένας τον άλλο, να υπάρχει ροή συζήτησης και όχι προσπάθεια επικράτησης… είδα νεαρό να περιμένει την κοπέλα του για μισή ώρα. Στο δεκάλεπτο της τηλεφώνησε. Η κοπέλα, από ότι φάνηκε, του έδωσε εξήγηση και αυτός για το επόμενο εικοσάλεπτο, περίμενε υπομονετικά, κοιτάζοντας πότε-πότε στην τζαμαρία ενός μαγαζιού και διορθώνοντας τον γιακά του, ή το φουλάρι του. Και όταν ήρθε η κοπέλα, δεν κράτησε μούτρα, δεν την τραβολόγησε να καθίσουν, δεν τις έβαλε τις φωνές. Την αγκάλιασε, την φίλησε και όση ώρα καθόταν στο διπλανό τραπέζι την κοιτούσε με λατρεία. Είδα άντρες να σε κοιτούν στα μάτια, να φλερτάρουν όμορφα, γλυκά, διακριτικά ή μη, να μην ντρέπονται να χαμογελάσουν και να πουν ένα bonjour. Στην Ελλάδα δεν κοιταζόμαστε καν στα μάτια, και αν τύχει να συναντηθούν τα βλέμματα, αμέσως αλλάζουν κατεύθυνση.
Οι Γάλλοι δεν μιλάνε αγγλικά… έτσι λέγεται τουλάχιστον… γεγονός που με άγχωνε, γιατί ενώ καταλαβαίνω μέσες άκρες, δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω… Ε, ναι λοιπόν, είδα, μάλλον, άκουσα Γάλλους να μου μιλούν αγγλικά. Παντού. Σε τρένα, στο δρόμο, σε μη τουριστικά μαγαζιά…. Το κορυφαίο μου το έκανε ένας φρουρός σε δημόσιο κτίριο. Με βλέπει να σταματώ να διαβάσω τι κτίριο είναι και μου λέει, στα γαλλικά φυσικά, «εδώ είναι δημόσιο κτίριο, απαγορεύεται να μπείτε.». Του χαμογελώ και ρωτάω, στα αγγλικά, «μήπως ξέρετε που είναι το μουσείο του Ντελακρουά..;», και του δίνω τον χάρτη. Με κοιτάει και με ρωτάει, στα γαλλικά, «από πού είσαι..;». «Grèce» του λέω… Και μου απαντάει σε πραγματικά άπταιστα αγγλικά «ε, αφού είσαι Ελληνίδα, θα σε βοηθήσω. Την αγαπάω την Ελλάδα…» και επιτέλους βρήκα το μουσείο. Τρεις μέρες το έψαχνα…
Τι άλλο είδα στο Παρίσι…;
Α, ναι… πολλούς Ιάπωνες… παντού… δεν ξέρω αν είδαν και πολλά, γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε είναι να βγάζουν selfie, με τα σελφοκόνταρα και duck face… Πλέον, σε όλα τα μουσεία μία από τις απαγορευτικές πινακίδες αφορά αυτά τα σελφοκόνταρα.
Είδα και την νέα μόδα των εφήβων να σκηνοθετούν τις φωτογραφίες τους, κυρίως πλάτη προς την φωτογραφική. Άμοιροι γονείς… η σωστή φωτογραφία έβγαινε με την τρίτη ή τέταρτη φορά…
Είδα πολύ happy hour… τα καφέ ήταν γεμάτα μόνο κατά την ώρα αυτή. Κάθε βράδυ έπινα και ένα mojito. Λένε, ότι το Παρίσι είναι ακριβό. Ναι, αν καθίσεις σε εστιατόριο θα πληρώσεις ακριβά. Είναι όμως και φθηνό, αν είσαι έξυπνος. Κοτόπουλο με πατάτες και καρότα στο φούρνο, δύο μερίδες 3.90€. Ένα σάντουιτς-τέρας με κοτόπουλο, δηλαδή, πρωινό ή βραδινό για δύο άτομα 2,85€. Από το διπλανό Franprix. Καπουτσίνο από 3,20-6€, συνήθως γύρω στα 3,5€. Η μπύρα, απλή δεν μιλάμε για ιδιαίτερες μάρκες, από 3,5-5€, και το mojito, στην happy hour, 6€. Και έμενα στο κέντρο του Παρισιού, 5 λεπτά με τα πόδια από το Λούβρο, 8 από την Παναγία των Παρισίων. Και όχι, δεν έφαγα macarons που έχουν 25-36€ το κιλό.
Οι Γάλλοι..; Γυναίκες άντρες λεπτοί, μικρόσωμοι, ακομπλεξάριστοι, ευγενικοί, περπατούν πολύ, τρέχουν πολύ, κυκλοφορούν με ποδήλατα, κομψά ντυμένοι, ευχάριστοι, γελούν πολύ, ζουν πολύ, μιλούν πολύ, και σε ρωτάνε «parlez vous français?», απαντάς «Νο» και σε βομβαρδίζουν στα γαλλικά. Ακάθεκτοι.
Τελικά, αν κατεβάσεις το κεφάλι από τα αξιοθέατα, βλέπεις τους ανθρώπους, την κουλτούρα τους, την ζωή τους. Βλέπεις στα πρόσωπά τους συναισθήματα ίδια με τα δικά σου. Χαρά, λύπη, άγχος, πόνο, εγκατάλειψη, απελπισία, προσμονή, αισιοδοξία. Τελικά αυτό είδα στο Παρίσι. Ανθρώπους σαν και μένα, σαν και εσάς. Ίδια όλα.
