(Ατενίζοντας τον ήλιο της Αυτοκρατορίας στη θάλασσα των δεδομένων του κόσμου).
Συνάντηση ενός κοινωνιολόγου- φιλοσόφου και ενός σκηνοθέτη-ποιητή, στη φαντασία του θεάτρου. Αυτοκρατορία στη μυσταγωγία του θεάτρου και στον χώρο του Μεγάρου Mουσικής.
Αυτοκρατορία στο Μέγαρο, στη μαγεία του φυσικού φωτός που φθίνει ως το απαλό σκοτάδι και στο ευμετάβλητο τοπίο της ανήσυχης θάλασσας ως το κύμα βροχής. Στα κίτρινα φώτα της πόλης και των καραβιών στη γραμμή του ορίζοντα, στο δρόμο των περαστικών ανθρώπων και στα τεκταινόμενα στη συνθήκη του θεάτρου. Ταξίδι στον αεικίνητο, αλλοτινό χρόνοόταν οι θεατές ακολουθούν τους ηθοποιούς κι εκείνοι με τη σειρά τους, εξιστορούν τα οράματα των καιρών, σ’ αυτό που μας περιβάλλει ως αύρα παρελθόντος και προβολή μέλλοντος, στη δύση της Δύσης. Κι ύστερα όλα ησυχάζουν και οι μελαγχολικές νότες,καταλαμβάνοντας τον –για λίγο- θεατρικό χώρο, υποδηλώνουν τη σιωπή μιας σκέψης που διακλαδίζεται σε αναστοχασμό μπροστά στη θάλασσα. Όταν όλοι γίνονται ακροατές της μουσικής και θεατές του τοπίου. Όταν ηθοποιοί –θεατέςαποσύρονται σταδιακά, σχεδόν χωρίς το διακριτό αντίδωρο χειροκρότημα ως ήχο .
Αυτοκρατορία, μιας σκέψης που καλπάζει στους αρχαίους χάρτες και στους παλαιούς χρόνους των ονομάτων που αποκάλυψαν οι ιερές Γραφές, στη σύνδεση με το αίμα των πολέμων, των αγώνων του Δυτικού κόσμου, κατάκτηση και κυριαρχία στον αέρα της τεχνολογίας, ως τον σύγχρονο καταναγκασμό καταδυνάστευσης. Στο όνομα της έκφρασης και της ελεύθερης επιλογής του ατόμου. Στο όνομα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας διαχείρισης των προσωπικών δεδομένων, που οικειοθελώς παραδίδονται χωρίς ανησυχία σκέψης. Στο όνομα της σύγχρονης Αυτοκρατορίας που υπερβαίνει τα γεωγραφικά όρια των λαών και στον μανδύα της παρερμηνευμένης δημοκρατικής πραγματικότητας της εξουσίας.
Το κείμενο του καθηγητή κ. Γ. Βέλτσου,με έκδηλη ένταση, καταγράφει με μιαν φιλοσοφική έκφραση το πολιτικό-οικονομικό-αισθητικό-πνευματικό προσωπείο των αυτοκρατοριών, που συλλαμβάνεται διαχρονικά στη σχέση του εξουσιαστή με τη μάζα και το πλήθος και στο όριο των ουσιωδών διαφορών που καταδεικνύονται με ποιητική, αφαιρετική συμπύκνωση.
Ο χρόνος ως έννοια φιλοσοφική, υπερβαίνει τις ζωές των ανθρώπων και οδηγεί το όραμα αντίληψης, της συνέχειας των εξουσιαστικών αυτοκρατοριών, ως κατοχή γης, χρήματος, δεδομένων. Από την αρχαία Βαβυλώνα, τις θηριωδίες των παγκοσμίων πολέμων ως τη σύγχρονη λατρεία του χρήματος και των τεχνολογικών όπλων της Αμερικής, καταδυνάστευση των μαζών στο τρίπτυχο του χρόνου που συγκλίνει και αποκλίνει σε μετατοπισμό νοήματος. Στο όνομα των βασιλέων και της παγκοσμιοποίησης. Κενότητα.
Με όχημα τη γλώσσα, καταγράφεται στο βάθος του χρόνου, το ατομικό παράδειγμα και η ομαδική περιπέτεια, ως τον αφανισμό. Ψυχανάλυση, θεωρίες, επιστημονική προσέγγιση, μαζική κουλτούρα, αισθητική, μυστικισμός, ποιητικότητα της ζωγραφικής, αναλύσεις, ιδεολογία του ισχυρού, βασανιστήρια, χειραγώγηση, ντοκουμέντα και πληροφόρηση, υπαινιγμός του θεάτρου και χρησιμότητα της τέχνης, καταγράφονται πάνω στο σώμα ως παρελθόν ξοδεμένου χρόνου, που αφανίζει το μέλλον στην καταδυνάστευση του εκάστοτε παρόντος.Σύνθετο κείμενο που εμπεριέχει αναφορικές αναγνώσεις, σε μιαν απόπειρα ερμηνείας των δεδομένων των καιρών που θα μας αφανίσουν. Στην αιχμή της Ύβρεως.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης κ. Μ. Μαρμαρινός, διάβασε στον πυρήνα αυτού του κειμένου το ποιητικό απαισιόδοξο, που το ανέδειξε, με ευφάνταστη αίσθηση επίγνωσης του νοήματος. Ανέδειξε τη θεατρικότητα αυτού του καταιγιστικού κειμένου, αφήνοντας χώρο στον στοχασμό, στις παύσεις, στις σιωπές, στις μαρτυρίες και τις διαπιστώσεις, στο ατομικό βήμα-με τη μεταφορική έννοια- και στον συλλογικό απόηχο της έντασης των σκέψεων που εκφράζουν οι διφορούμενες λέξεις. Αξιοποίησε τον χώρο του Μεγάρου για το θεατρικό αποτέλεσμα της δράσης, που υπαινίχθηκε το διανοητικό όραμα του κειμένου και παράλληλα έδωσε, ορμώμενος από τον χώρο δράσης, το υπόβαθρο έκφρασης της επιστημονικής μελέτης στο θέατρο.
Ο χώρος των πολλών επιπέδων, ολοκλήρωσε τη σταδιακή επιτάχυνση της ιστορίας και την τελική επιβράδυνση σε ωραίες αυξομειώσεις έντασης, λειτούργησε ως καθρέφτης τοπίου που εισέρχεται στην αντισυμβατική θεατρική σκηνή, αλλάζοντας τα συναισθηματικά-διανοητικά δεδομένα. Από τη συμπαντική σκηνή των παραμυθιών όταν κανείς ακούει τις ιστορίες ως την αποκάλυψη του γυμνού χώρου με συμβολικά σκηνικά-κ. Γ. Σαπουντζής, από το επιστημονικό τραπέζι και το βήμα εισηγήσεων του ομιλητή ως τις προβολές- χωρίς ήχο. Όταν η θεατρική σκηνή με την ευρεία έννοια, εισέρχεται ως κήπος στη θάλασσα. Όταν στον υπαινιγμό του τέλους,το ετερόφωτο σώμα, λάμπει στον ουρανό ως δορυφορική βάση δεδομένων και ως τοπίο παραμυθιών, της σελήνης που αντανακλάται στη θάλασσα. Στο μυσταγωγικό τέλος- σκοπό του θεάτρου.
Οι ηθοποιοί της τόσο διαφορετικής αυτής παράστασης, έδωσαν οπτική απήχηση και ακουστική όψη στα πρόσωπα της ιστορίας, αφηγούμενοι την Ιστορία των φύλων, των ομάδων, των εθνών, των νομάδων ανθρώπων. Στο κενό σχήμα των Αυτοκρατοριών και της μαζικής κουλτούρας, μιας παγκοσμιοποίησης, που εκφράζει με αδιάλλακτη θρησκευτικότητα, το άρρητο των προφητειών όραμακαι με επιστημονική υπεροψία, το καταιγιστικό των πληροφοριών, στον φρενήρη ρυθμό της πραγματικότητας του χρόνου που δεν υφίσταται. Οι ερμηνείες, δουλεμένες με απαιτητική ακρίβεια, αποτύπωσαν στον ρευστό χρόνο, το νόημα της διάρκειας, στον μεγάλο κύκλο και το προφητικό της πτώσης, στον μικρό κύκλο της Αυτοκρατορίας. Στο όνομα της αλληγορίας. Με τα σύγχρονα ρούχα- κοστούμια κ.Μ. Τρικεριώτη, υποδύθηκαν την ατομική και συλλογική έξαψη που ανέδειξαν οι πρωτότυποι φωτισμοί- κ. Ε. Ντεκώ, συμπληρώνοντας το φυσικό φως ως σχήμα ανθρώπων- αντικειμένων στο τοπίο .Η μουσική της παράστασης-κ.Δ. Γρίβας, αρχικά μοντέρνα και διαπεραστική, οδηγήθηκε στη μελαγχολική ηρεμία της στοχαστικής κορύφωσης, όταν όλοι κοιτάζουν το τοπίο , στο μετέωρο γης, ουρανού και θάλασσας…Από το γεωμετρικό κέλυφος μιας διάφανης χρονοκάψουλας-κάλπης αισθημάτων.
Αυτοκρατορία, κείμενο φλύαρο σε κάποια σημεία, που επιχειρεί να διαπεράσει τον χρόνο δια των εικόνων και των λέξεων. Κείμενο που αφορμάται από το σώμα ως αρχή και τέλος της ζωής και της ιστορίας των ανθρώπων, στο πολυεπίπεδο αισθητικό όραμα του θεάτρου. Στο αντισυμβατικό όριο της συνάντησης, σε έκλαμψη συνειδητότητας,των δεδομένων που μας περιβάλλουν και μας εμπεριέχουν ως πληροφορία, στην ποιητική ουτοπία του θεάτρου.
Αυτοκρατορία
Συγγραφέας: Βέλτσος, Γιώργος
Σκηνοθεσία: Μαρμαρινός, Μιχαήλ
Δραματουργική επεξεργασία: Μαρμαρινός, Μιχαήλ – Καλαδάμη, Ηλιάνα – Κατρανίδου, Μαριλένα
Σκηνικά: Σαπουντζής, Γιώργος
Κοστούμια: Τρικεριώτη, Μαγιού
Μουσική: Γρίβας, Δημοσθένης
Φωτισμοί: Ντεκώ, Ελευθερία
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλαδάμη, Ηλιάνα – Κατρανίδου, Μαριλένα
Βοηθός ενδυματολόγου: Πανά, Δανάη
Βοηθός φωτιστή: Μπανάβα, Αθηνά
Οργάνωση παραγωγής: Ελευθεριάδου, Φιλοθέη
Ηθοποιοί :
Αραμπατζόγλου, Σταυρούλα (Εισηγητής, Παρθένα 8, 43)
Κιλινκαρίδου, Ελένη (Εισηγητής, Παρθένα 2, 75, 61)
Κολοβός, Γιώργος (Εισηγητής, Δανιήλ, Σύμβουλοι)
Λούρα, Κατερίνα (Εισηγητής, Βαβυλώνα, Παρθένα 6, 29)
Νταρακτσής, Χρίστος (Εισηγητής, Βαλτάσαρ, Σύμβουλοι)
Παπαδημητρίου, Χρήστος (Εισηγητής, Βαλτάσαρ, Σύμβουλοι)
Σιμάτου, Εύα (Βαβυλώνα)
Σιώνας, Μιχάλης (Εισηγητής, Σύμβουλοι)
Τσαουσέλης, Φίλιππος (Εισηγητής, Ναβουχοδονόσωρ, Σύμβουλοι)
Φουντουλίδου, Ανδρομάχη (Εισηγητής, Παρθένα 2, 4, 33, 50)
Χαλκιάς, Ορέστης (Εισηγητής, Βαλτάσαρ, Σύμβουλοι)
Χατζηιωάννου, Μαρίνα (Εισηγητής, Παρθένα 9, 52, 78, 85)