Ο έλληνας. Με την περηφάνια του, το κέφι του, την ανεμελιά του, την ξεροκεφαλιά του, το δεν βαριέσαι, την αγωνία του για το μέλλον, την ανεξαρτησία του, την καλοσύνη του, την προσαρμοστικότητά του. Είναι αδύνατον να βάλεις όλα τα χαρακτηριστικά ενός έλληνα σε μια σελίδα. Τρεις άνθρωποι όμως μέσα σε δύο ώρες, με το πολύ καλό κείμενο του Γιάννη Τσίρου μας δείχνουν ποιός είναι ο έλληνας. Με τα καλά και τα άσχημά του. Δεν υπήρχε θεατής που να μην ταυτίστηκε με κάτι.
Απέναντί τους οι ξένοι. Γερμανοί, Ολλανδοί, Γάλλοι, Σουηδοί, Αυστριακοί, που αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί το σπίτι του ενός, την βάρκα του άλλου, τα χωράφια του τρίτου. Η αδιαφορία τους, η ψυχρή στεγνή λογική τους, η περιφρόνησή τους για έναν τρόπο ζωής που δεν ξέρουν αλλά κατά βάθος ζηλεύουν, οι προκαταλήψεις τους.
Τους ξένους δεν τους βλέπεις, τους μαθαίνεις μέσα από τους διαλόγους των τριών ηθοποιών. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης έχει μια καντίνα σε μια παραλία κάπου στην Ελλάδα. Χωρίς άδεια. Προσπαθεί χρόνια να πάρει άδεια, έχει δώσει πολλά σε πολλούς που του υποσχέθηκαν ότι θα τακτοποιήσουν το θέμα του, αλλά ακόμα άδεια δεν έχει δει. Μαζί του η κόρη του Χαρά (Μυρσίνη Χρυσοχοΐδου), που προτίμησε να μείνει με τον πατέρα της και να τον βοηθήσει στην καντίνα, από το να ακολουθήσει την μητέρα της στην Αθήνα και να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι, χωρίς δουλειά. Ο τρίτος της παρέας, ο αστυνομικός (Κίμωνας Κουρής). Ο “μεσάζοντας” μεταξύ πατέρα και ξένων αστυνομικών. Ηλικιακά κοντά στην κόρη, αλλά πολύ φίλος με τον πατέρα.
Η υπόθεση αφορά την εξαφάνιση ενός γερμανού 20χρονου, που πέρασε 6 μέρες στην παραλία. Τον είχαν όλοι για φτωχό τουρίστα που δεν είχε χρήματα να πάει σε ξενοδοχείο. Οι γονείς του, και όλοι οι ξένοι του χωριού, πιστεύουν ότι τον σκότωσε ο ιδιοκτήτης της καντίνας. Έρχεται ειδική ομάδα από την Γερμανία να ψάξει όλη την παραλία για το πτώμα του νεαρού. Είναι τόσο σίγουροι για τον φόνο.
Με την εξέλιξη του έργου παρακολουθούμε και την μεταστροφή των πρωταγωνιστών . Η ματαιοδοξία του αστυνομικού και η έπαρσή του μετά την συναναστροφή του με τους ξένους, τον οδηγεί να χαλάσει δια παντός την σχέση του με πατέρα και κόρη. Ίσως η συμπεριφορά του καθοδηγείται από την ερωτική απόρριψη από την Χαρά. Οι συγχωριανοί απορρίπτουν και αυτοί με την σειρά τους τον πατέρα. Ζούσε την ζωή του όπως ήθελε, και αυτό δεν είναι πάντα αρεστό. Ο πατέρας αγωνιώντας για το μέλλον της κόρης του, υπό την απειλή της κατεδάφισης της καντίνας, προσπαθεί να συμβιβαστεί και να προσαρμοστεί στα θέλω των ξένων.
Το τέλος φυσικά δεν θα σας το πω. Είναι μια πολύ καλή παράσταση. Αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, την καθημερινότητά μας, τα πιστεύω μας και τις προκαταλήψεις μας.
Ο Άγριος Σπόρος είναι μία λυρική κωμωδία. Ο λυρισμός είναι η ποιητική χροιά στον πεζό λόγο. Με μια λυρική κωμωδία δεν γελάς, εκτός αν τα έχεις τόσο καλά με τον εαυτό σου οπότε γελάς αυτοσαρκαζόμενος. Είναι μία γλυκόπικρη κωμωδία, που με αριστοτεχνικό τρόπο μας δείχνει την ίδια την ζωή μας. Όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τώρα, μέσα στα χρόνια της κρίσης. Αλλά και όπως ήταν μέχρι τώρα, ως ένα σημείο. Ίσως και να μας δείχνει, σε ένα δεύτερο επίπεδο, τα στοιχεία του “έλληνα” που θα έπρεπε ίσως να διορθώσουμε. Σίγουρα είναι όμως μία παράσταση που την θυμάσαι, και θα την θυμάσαι για πολύ καιρό. Σου κολλάει ένα μικρό σκουληκάκι, αυτό της αμφιβολίας. Μήπως κάπου κάνω και εγώ κάτι λάθος. Μήπως?
