Το να είσαι άνεργος δηλώνει μια κατάσταση έλλειψης από το στερητικό «αν», έλλειψη έργου και παραγωγικότητας. Έλλειψη που σου στερεί τη χαρά της δημιουργικότητάς σου μια και ως άνθρωπος μόνο δημιουργικός μπορεί να είσαι όντας το κατεξοχήν δημιούργημα του Δημιουργού. Η σημερινή εποχή είναι άγονη σε οτιδήποτε το δημιουργικό, δεν αφήνει περιθώρια εξέλιξης όχι μόνο στους νέους αλλά και στους μεγαλύτερους. Γίνεται λόγος κυρίως για την ανεργία που επηρεάζει τους νέους αλλά γιατί οι μεγαλύτεροι πρέπει να νιώθουν λιγότερο παραγωγικοί, λιγότεροι χρήσιμοι σε μια κοινωνία ή μη δημιουργικοί; Μήπως τελικά αυτό που από καιρό καλλιεργείται συνειδητά ή ασυνείδητα είναι η παθητικότητα, η αδράνεια;
Παρατηρεί κανείς πως από μικρή ηλικία τα παιδιά ακολουθούν τον τρόπο ζωής των γονιών τους, οι ίδιοι γίνονται γι’ αυτά πρότυπα προς μίμηση. Στην ελληνική κοινωνία οι γονείς προσέχουν τόσο πολύ να φροντίσουν το παιδί τους, να μην το αφήνουν «να κουράζεται», να το προστατέψουν. Και όταν φτάνει η στιγμή που το παιδί πρέπει να σπουδάσει, αυτό το «πρέπει» θα το οδηγήσει σε ένα Πανεπιστήμιο το οποίο θα αποτελέσει ένα σταθμό για εκείνο κι όχι το μέσο. Για τους γονείς η επιτυχία της εισαγωγής του παιδιού τους στο Πανεπιστήμιο συνεπάγεται και την έμμεση δική τους επιτυχία. Αυτό που αγνοούν όμως είναι αν το ίδιο το παιδί έχει επίγνωση της σημασίας αυτής της σπουδαίας δυνατότητας των σπουδών.
Τα πρώτα χρόνια των σπουδών οι νέοι φοιτητές τα περνούν έξω από τα αμφιθέατρα της γνώσης διασκεδάζοντας ασταμάτητα αφού το «καθήκον» τους τελείωσε από τη στιγμή που εισήλθαν στον πανεπιστημιακό χώρο. Εκεί αρχίζει η ανέμελη ζωή με μόνη υποχρέωση του φοιτητή να «δώσει κανένα μάθημα» κατά την περίοδο της εξεταστικής και στην περίπτωση που «κοπεί» να ξαναδώσει όσες φορές θέλει (αφού το επιτρέπει η ελληνική νομοθεσία), τόσες που τα χρόνια να κυλήσουν ανώδυνα αρκεί να αισθανθεί πως αυτό που κέρδισε είναι η πολυπόθητη «φοιτητική ζωή». Φτάνει ο καιρός που τα φοιτητικά χρόνια τελειώνουν κι εκεί ο νέος πτυχιούχος «πρέπει» να βγει στην αγορά εργασίας και ξαφνικά νιώθει εκτεθειμένος αφού πλέον δεν έχει τη δικαιολογία της φοιτητικής του ιδιότητας. Σε αυτό το σημείο η επικαιρότητα φωνάζει για το φαινόμενο της ανεργίας.
Έρχονται και πάλι οι γονείς που προσπαθούν μέσω κάποιου «γνωστού» να ψάξουν κάτι «καλό» για το παιδί τους που σπούδασε «τόσα χρόνια» για να μην το «εκμεταλλευτούν». Ο «γνωστός» δυσεύρετος λόγω των συνθηκών και της οικονομίας στην Ελλάδα και τότε ο νέος μένει άπραγος περιμένοντας να προκύψει κάποια δουλειά από το πουθενά. Αυτή η νωθρότητα, αυτή η αδράνεια, η ακινησία, η μη παραγωγικότητα είναι δείγμα αμεθεξίας της ζωής και της κίνησής της, κίνηση στην οποία πλέον απαρνούνται να προβούν οι νέοι γιατί φοβούνται να ρισκάρουν την αποτυχία, την απόρριψη. Δεν γίνεται λόγος πλέον για «ανεργία» αλλά για «αεργία», «μη έργον» που οδηγεί στην απάθεια και τον μαρασμό της νεότητας εντός των χώρων διασκέδασης εν αναμονή της δια μαγείας παρούσας κατάστασης από κάποιους- ίσως- «από μηχανής θεούς»…
cityculture.gr / γράφει η Βασιλική Ρούσκα