Σκηνοθεσία-Σενάριο: Άλεξ Ρος Πέρι
Παίζουν: Τζέισον Σβαρτζμαν, Ελίζαμπεθ Μος, Τζόναθαν Πρις
Υπόθεση: (από το πρόγραμμα του ΦΚΘ) Θυμός μαίνεται στην ψυχή του Φίλιπ καθώς περιμένει την έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματός του, που θεωρείται εγγυημένη επιτυχία. Νιώθει περιθωριοποιημένος στην ανάδοχη γενέτειρά του από τον τόσο κόσμο και το θόρυβο, από τη σχέση του με τη φιλενάδα του, τη φωτογράφο Άσλι, που έχει πάρει την κατιούσα, αλλά κι από τη δική του αδιαφορία να προωθήσει το βιβλίο του. Όταν το ίνδαλμά του, ο Άικ Ζίμερμαν, του προσφέρει το απομονωμένο εξοχικό του για καταφύγιο, ο Φίλιπ βρίσκει επιτέλους τη γαλήνη και την ησυχία για να συγκεντρωθεί στο αγαπημένο του θέμα – τον εαυτό του. Ο Φίλιπ αντιμετωπίζει όλα τα λάθη και τις δυστυχίες που ταλαιπωρούν τους γύρω του, συμπεριλαμβανομένων της φιλενάδας του, της αδελφής της, του ινδάλματός του, της κόρης του ινδάλματός του, και όλων των πρώην του και εχθρών του που καραδοκούν στους ανοιχτούς δρόμους της Νέας Υόρκης.
Γιατί να την δω;: Είναι μεγάλο ευτύχημα για έναν idie σκηνοθέτη να έχει στην διάθεση του καλούς ηθοποιούς. Η πρωταγωνιστική τριάδα αποτελείται από έμπειρους και φτασμένους ηθοποιούς που βοηθούν πολύ στο να πάρει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα η ταινία. Ο Πέρι κινείται γύρω από το αλλενικό σύμπαν και γοητεύεται από παρόμοια υπαρξιακά προβλήματα. Φτιάχνει λοιπόν έναν χαρακτήρα, συγγραφέα στο επάγγελμα, αλαζόνα, κακιασμένο, μισάνθρωπο, γεμάτο ειρωνεία, τον οποίο αν δεν γνωρίζαμε από την αρχή την επαγγελματική του ταυτότητα θα τον περνούσαμε για ψυχοπαθή το λιγότερο. Γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα λοιπόν, τον Φίλιπ, τον οποίο ενσαρκώνει λιτά και επαρκώς ο υπέροχος Σβαρτζμαν (οι φανς του Ουές Άντερσον θα τον έχουν αφίσα στον δωμάτιο τους) αναπτύσσονται όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Ο Φίλιπ επηρεάζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με όσους εμπλέκεται, συνήθως σε ακραία μορφή. Από την φίλη του,Άσλευ (Ελίζαμπεθ Μος, γνωστή κυρίως από την σειρά Mad Men) την οποία παρατά στα κρύα του λουτρού για να ζήσει για λίγο καιρό με τον συγγραφέα-είδωλο Άικ Ζίμμερμαν (Τζόναθαν Πρις, ναι ναι είναι ο πρωταγωνιστής του Μπραζίλ!) αλλά γυρνά όποτε νιώθει κενός και ανασφαλής. Η Άσλευ ωριμάζει και αρχίζει να μαθαίνει να ζει μακρυά από τον Φίλιπ. Αρχικά οι απρόσκλητες επισκέψεις του την ταράζουν. Σιγά σιγά όμως και με την βοήθεια του γάτου της (ξεχνώ το όνομα του!) μπαίνει σε μία σειρά και βρίσκει τα όρια της και τα ξεπερνά. Ο Άικ, το γερασμένο άλτερ ίγκο του Φίλιπ, επωφελείται από την παρουσία του νεαρού συγγραφέα καθώς αποξενωμένος ο ίδιος από τους οικείους του ψάχνει ένα φάρμακο για την μοναξιά του. Σε όλη αυτή την κατάσταση ο Φίλιπ απομονώνεται μη μπορώντας τελικά να αντέξει ο ίδιος τον δύστροπο και κακό χαρακτήρα του που απωθεί τους γύρω του και τον κάνει κάτι παραπάνω από αντιπαθή.
Ο Άλεξ Ρος Πέρυ καταφέρνει με ελάχιστα μέσα, με κάμερα συγκεκριμένων δυνατοτήτων (κάνει μπαμ από μακρυά ακόμα και στην επεξεργασία του χρώματος τα λίγα χρήματα που είχε στην διάθεση του) να φτιάξει μία ιστορία που θα στηρίζεται στις προσωπικές σχέσεις, στον διάλογο και θα έχει ως βοηθητική καθοδήγηση τον αφηγητή, μία αντρική φωνή που μας λέει στοιχεία για το μεσοδιάστημα των σκηνών, για την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων αλλά και το παρελθόν του. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το πως η χρήση της κάμερας αντιβαίνει όλους του κανόνες (χάνει συνέχεια το νετ, κινείται σχεδόν υστερικά, ώρες ώρες δεν καταλαβαίνουμε καλά καλά τι βλέπουμε) αλλά επειδή ο κινηματογράφος δεν είναι απλά και μόνο εικόνα και ήχος αλλά κυρίως η ιστορία που μπορείς να πεις αν χρησιμοποιήσεις σωστά αυτά τα δύο μέσα, ελάχιστα μας ξενίζει αφού καταφέρνει να πει την ιστορία του και να μας κάνει να αντιπαθήσουμε ή να συμπονέσουμε τον Φίλιπ. Το θλιμμένο βλέμμα του Φίλιπ στο τέλος της ταινίας σε συνδυασμό με την φωνή του αφηγητή που αναφέρεται στην μετέπειτα επαγγελματική καταξίωση του είναι όλα τα λεφτά και φτιάχνει το κατάλληλο επίλογο που συνοψίζει τελικά την πηγή της δυστυχίας του Φίλιπ.