Το αρτιότερο έργο του Σοφοκλή παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ολύμπου 2016, στην πρώτη συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Η Αντιγόνη, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, ήταν μία εξαιρετική παράσταση που κράτησε το κοινό άκοπα και χωρίς ανάσα για δύο ώρες. Για μένα η μεγαλύτερη επιτυχία μιας παράστασης αρχαίας τραγωδίας είναι να σε κρατά με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Παρόλο, που φυσικά ξέρεις το τέλος.
Η Αντιγόνη της Αναστασίας-Ραφαέλας Κονίδη μεταμορφώνεται από μία έφηβη που φορά σχολική ποδιά, σε μία δυνατή γυναίκα που αψηφά τους νόμους της πολιτείας για να τιμήσει του νόμους της ηθικής. Η Κονίδη κρατά άξια τον ρόλο, αν και σε μερικές στιγμές χάνει τον ρυθμό του λόγου με λάθος τονισμούς λέξεων. Αυτές είναι και οι μόνες στιγμές που σαν να ξυπνάς από την μαγεία του έργου.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης στον ρόλο του Κρέοντα σκιαγραφεί έναν ανθρώπινο βασιλιά. Κατά την διάρκεια της τραγωδίας μεταμορφώνεται από έναν τύραννο που προσπαθεί να επιβάλει την γνώμη του, σε έναν άνθρωπο που πονά για τον χαμό του γιού του και της γυναίκας του. Εκφραστικός, πληθωρικός, τρυφερός, πολυδιάστατος ως Κρέοντας, ο Λιγνάδης είναι συγκλονιστικός.
Ο ρόλος του Αίμονα γιού του Κρέοντα και αρραβωνιαστικού της Αντιγόνης είναι μικρός, αλλά ο Βασίλης Μαγουλιώτης τον κάνει αξιομνημόνευτο. Στέκεται επάξια στο πλευρό του Δημήτρη Λιγνάδη. Αποκαλυπτική και η ερμηνεία της Μπέτυς Αρβανίτη στον ρόλο του μάντη Τειρεσία. Καθάρια επιβλητική φωνή, υπέροχη σκηνική παρουσία.
Εξαιρετικός και ο χορός. Τέσσερις άντρες, μία γυναίκα και τέσσερα κορίτσια. Η απόδοση του γνωστότερου χορικού από όλες τις αρχαίες τραγωδίες που αποτελεί έναν ύμνο στον έρωτα, αποδίδεται από τον χορό υπέροχα. Πέντε μεστές φωνές απαγγέλουν το χορικό ενώ τα κορίτσια κρατούν τον ρυθμό με μελωδικές φωνές. Η υποστήριξη από τους μουσικούς, που συνοδεύουν με διάφορα πνευστά όλη την παράσταση, μετατρέπει τον ύμνο προς τον έρωτα σε μία γλυκιά αναπόληση, για παλιούς και νέους έρωτες αλλά και τραγικούς όπως της Αντιγόνης και του Αίμονα.
Η σκηνοθεσία απλή. Ξύλινα παγκάκια γύρω-γύρω στην ορχήστρα και μια ξύλινη εξέδρα με μία αιώρα που κρέμεται από δύο χοντρά σχοινιά. Στην αιώρα βρίσκουμε την έφηβη ονειροπόλα Αντιγόνη στην αρχή του έργου, πριν μάθει τα τραγικά νέα για τον αδελφό της Πολυνίκη. Τα σχοινιά της όμως μετατρέπονται σε αγχόνες για τους δύο ερωτευμένους νέους. Τα κουστούμια δεν παραπέμπουν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή, είναι όμως σίγουρα από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Κατά ένα παράξενο λόγο δένουν αρμονικά με το σκηνικό και την ιστορία.
Την ιστορία της Αντιγόνης λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι. Δεν θα την παραθέσω εδώ. Ωστόσο κλείνοντας θα παραθέσω μόνο τον ύμνο στον έρωτα. Για να ονειροπολήσετε….
Έρωτα ανίκητε στη μάχη
Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν” από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από “σε, μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.
Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς στ” άδικο και στο χαμό,
συ π” ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα,
νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους.
Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη.
Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα,
βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο
που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε….
