“Παλίντονος αρμονίη όκωσπερ τόξου και λύρης”
Ηράκλειτος
Διάβασε ο διαβάτης στην πέτρα
Τον ρώτησαν τα αγάλματα
Κι αυτός είπε:
Από τη θάλασσα ζητώ τη νεότητα
Από τον άνεμο τα ταξίδια των πουλιών
Στο τόξο των ήχων ζητώ την ηχώ των ονομάτων
Από τα εκκλησάκια των δρόμων ζητώ το μητρικό βλέμμα
Από τα άσπρα μικρά ‘ξωκκλήσια, τη μοναξιά ζητώ
Την προσμονή, στην πίκρα της αγάπης
Από τη νύχτα, τη σιωπή των ερώτων
Από το φεγγάρι ζητώ ένα νανούρισμα
Από τον κόσμο ζητώ να φορέσει τα καλά του στο φως μιας ευχής.
Στα παλιά πανηγύρια ζητώ τα χωριά της παιδικής ηλικίας
Στους φθαρμένους χάρτες το αποτύπωμα των χωρών
Στις ιστορίες των μύθων το αρχέγονο δάκρυ που γέννησε τα λουλούδια
Στους αστερισμούς ζητώ το μυστήριο του κόσμου.
Από τις φωτιές ζητώ τα τσιγγάνικα τραγούδια
Από το χώμα ζητώ να παρηγορήσει την καρδιά μου στο όνειρο
Από το θυμίαμα μιας προσευχής ζητώ
Των χρησμών την απάντηση.
Μειδίασαν τα αγάλματα
Της θάλασσας η αλισάχνη
Έδειξε στο φως τα χρώματα της Ίριδας.
Νοσταλγία (Αγγέλα Μάντζιου)