«Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ, αλλά εκείνα από τα οποία πήρες μόνο μια μικρή γεύση…»
Τι θα ‘ταν η ζωή μας χωρίς εκείνες τις δυσκολίες και τις αναποδιές, χωρίς το αλατοπίπερο του έρωτα, χωρίς τον πόνο της απογοήτευσης, χωρίς την καψούρα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα; Μια πεζότητα θα ήταν, κάτι που βαριέμαι οικτρά. Ναι, φτιάχνομαι με τις προκλήσεις, είναι μία τάση μαζοχισμού, το παραδέχομαι. Σιχαίνομαι τα εύκολα, τα επιφανειακά, τα άνευρα, τα εκτός συναισθηματισμού, τα καθημερινά. Μου αρέσουν τα δύσκολα, τα απλησίαστα, τα σκοτεινά, τα βαθιά συναισθηματικά, τα ακραία, τα ιδεαλιστικώς ερωτικά τερτίπια.. Βασανίζομαι στη δίνη των πολλών που δίνω και περιμένω να ακούσω και ευχαριστώ!! Όχι φυσικά, ζεις για τον εαυτό σου και μόνο και πρέπει να αδράξεις στιγμές, εμπειρίες, λάθη και πάθη! Μια ζωή χωρίς πάθη, είναι μπακλαβαδάκι χωρίς φιστίκι αιγίνης(!)
Ο άνθρωπος έχει ένα προορισμό σ’ αυτή τη ζωή και δεν είναι άλλος, από το να βρει τον εαυτό του, μέσα από την ολότητα και τη συμπλήρωσή του από ένα έτερον ήμισυ. Πολλές φορές, ερωτευόμαστε χωρίς αμοιβαία συναισθήματα. Μπορεί στην αρχή να είναι ίδια, στη διαδρομή να ξεφτίζουν, να αλλάζουν ακόμη και να ντύνονται με το πέπλο της αντιπάθειας, της σιωπής, της απόστασης. Όλα πονάνε, τίποτα δεν θα συγκρίνω. Ωστόσο πάντα ο πόνος, οδηγεί στη λύτρωση και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε επώδυνη κατάσταση που περνάμε. Φύσει αισιόδοξη, θεωρώ ότι κάθε σχέση στη ζωή μας που θέλουμε και δεν μπορούμε να την έχουμε, μας διδάσκει κάτι πολύ σημαντικό. Την αξία του εαυτού μας και την αγάπη. Η αξία του εαυτού μας κρίνεται στην αξιοπρέπεια της διεκδίκησης, στο μέτρο του «θέλω» κι όχι επιβάλλω, στην κατανόηση της ελευθερίας του άλλου, στη διακριτικότητα, στην υπομονή και επιμονή. Η αγάπη φαίνεται στο χρόνο. Αν όντως αγαπάς κάτι, θα το αγαπάς πάντα, είτε είναι κοντά, είτε μακριά σου, είναι σου μιλά, είτε όχι. Αν ο εγωισμός σου σε ωθεί στο να μην πας παρακάτω και να αυτοτιμωρείσαι που δεν ήσουν επιλογή κάποιου, τότε είναι καιρός να επαναπροσδιορίσεις το στόχο σου, που σίγουρα είναι η ευτυχία, γιατί ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που αγαπά, αλλά αυτός που αγαπιέται. Και στον καθένα μας αξίζει να αγαπηθεί πολύ.
Η φιλοσοφία του απωθημένου είναι σύνθετη, καθώς εδράζει στην παθολογικά εγωπαθή αντιμετώπιση των εσώτερων αναγκών της συναισθηματικής ολοκλήρωσης, που μανιωδώς αναζητάμε. Αν δεν μπορείς να απεμπλακείς απ’ ότι σε πληγώνει, σκέψου ότι πληγώνεις εκατό φορές περισσότερο τον εαυτό σου, γιατί δεν του δίνεις την ευκαιρία να ζήσει. Η αγκίστρωση σε κάτι ανέφικτο ή ανεκπλήρωτο σου στερεί ευκαιρίες να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Κι αν… το καλύτερο ήταν αυτό που δεν έζησες; Κι αν… το καλύτερο σε περιμένει στη γωνία; Τόσες ανηφόρες ανέβηκες, τόσα βράχια σκαρφάλωσες, τόσες θάλασσες γέμισες με τα δάκρυά σου, τόσες νύχτες αχρήστευσες στη σκέψη του «αν»… αν άξιζε, «αν» αξίζει θα έρθει. Όλα μας τα απωθημένα χωράνε μέσα σε δύο γράμματα «ΑΝ». Μην περιμένεις για πολύ… ζήσε εσύ και θα έρθει… Κι αν όταν έρθει, δεν είναι το ίδιο.. συνέχισε να ζεις, μόνο σε παρακαλώ να ζεις για σένα, να χαμογελάς για σένα και να σκέφτεσαι πως η ζωή είναι τόσο μικρή, που αξίζει να την περνάς με ανθρώπους που γουστάρουν να σε έχουν δίπλα τους, γιατί απλά είσαι μοναδική!!
Η ευτυχία για τον καθένα είναι ιδιωτική υπόθεση. Όπως μου αρέσει να λέω είναι ατομικά ορισμένη. Για μένα η ευτυχία, είναι να κατακτήσω αυτό που με αίμα πάλεψα να έχω. Είναι μία ολοκλήρωση ουτοπική, πραγματική δεν με αφορά, είναι για μένα μια δικαίωση. Είναι συγκινητικός ο αγώνας, αρκεί να αξίζει το έπαθλο… και σ’ αυτή την περίπτωση το έπαθλο είναι η σωτηρία της ψυχής μας.
γράφει η Αναστασία Νάννου