Μικρὸς ἔτρωγα πολὺ λίγα φαγητά. Ἀπὸ κρέας μόνο κιμᾶ, γιουβαρλάκια ἢ κεφτέδες μὲ σάλτσα. Μία φορὰ ὁ πατέρας μὲ καπέλωσε μὲ ἕνα πιάτο γεμάτο φακές, ἐνῷ τὰ δύο μεγαλύτερα ἀδέλφια μου χασκογελοῦσαν. Ἡ μάνα μου, γιὰ νὰ φάω, συχνὰ μοῦ ἔδινε τρεῖς δραχμὲς -ἴσως γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀρνιέμαι ποτὲ στὰ παιδιά μου σάντουιτς μὲ σουτζουκάκια-, μὲ τὶς ὁποῖες ἔτρεχα στὴν ἀγορὰ Μοδιάνο, στὸ πρῶτο μαγαζὶ ἀριστερὰ ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ δρόμου ποὺ συνδέει τὴν Ἑρμοῦ μὲ τὰ Λουλουδάδικα, ὅπου ἔψηνε περίφημα καὶ εὐμεγέθη μπιφτέκια, ἀξίας 1,5 δρχ. ἕκαστο, ἕνας ξερακιανὸς ἡλικιωμένος κύριος, ἡρακλειδεύς· θαύμαζα ἀπεριόριστα τὸ κύρος του καὶ πιθανὸν ἔνιωθα κάποια ἀσφάλεια, γιατὶ παρ᾿ ὅτι παοκτσῆς, εἶχα πατέρα, ἀδέλφια, παπποῦ, θεῖο, ὅλους ἡρακλειδεῖς. Ἀγόραζα λοιπὸν ἕνα μπιφτέκι, πατάτες, τυρί, καὶ μοῦ περίσσευε καὶ κάτι. Τρώγοντας κοιτοῦσα συνήθως στὸ βάθος τῆς στοᾶς. Ψηλά, μία ζωγραφισμένη ἐπιγραφὴ ἡμικυκλικοῦ σχήματος ἔγραφε: Η ΜΥΡΟΒΟΛΟΣ ΣΜΥΡΝΗ, μὲ ἕνα χέρι στὴ μέση νὰ δείχνει πρὸς τὴν κατεύθυνση κάποιου παλαιότερου, ὑποθέτω, μαγαζιοῦ.
Ἡ εἰκόνα αὐτή, 25 χρόνια μετά, ἀποτέλεσε τὸ βασικὸ θέμα τοῦ ἐξωφύλλου τοῦ δεύτερου δίσκου μας, μὲ μία ἀναδιάταξη τῶν γραμμάτων τῆς ἐπιγραφῆς ποὺ σχημάτισαν τὸ ὄνομα τοῦ δίσκου ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΗ ΜΥΡΟΒΟΛΟ καὶ τὴν ἀπαραίτητη προσθήκη μίας φωτογραφίας τοῦ Τάκη Τλούπα ἀπὸ τὴ Λάρισα. Προσθέσαμε ἀκόμη τὸ κορμὶ τῆς Λάουρας Ἀντονέλλι σὲ μία μαγικὴ εἰκόνα καὶ ἕνα σκίτσο στὴ μέση της φωτογραφίας ποὺ παριστᾶ ἐμένα καὶ τὴν ἡρωίδα τῶν τραγουδιῶν μου ποὺ ἀναφέρονται στὴ Μυροβόλο, ὅπως μᾶς εἶδε ὁ φίλος μου Κύπριος γιατρὸς Κύριλλος Σαρρῆς, ἕνα βράδυ στὸ καφεζαχαροπλαστεῖο τῆς Καβάλας «Ἡ Μυροβόλος Ἄνοιξις», νὰ μετατρεπόμαστε σταδιακὰ σὲ τρωκτικά. Ἡ ἐπιγραφὴ ἀργότερα ἐπιζωγραφίστηκε ἀκολουθώντας τὴν αἰσθητικὴ τῶν διαφόρων «δῆθεν» οὐζάδικων ποὺ ξεφύτρωσαν στὴ Μοδιάνο, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νὰ λειτουργεῖ ὡς ἀγορὰ τροφίμων ἀποφεύγοντας γιὰ τὴν ὥρα τὴν κατάντια τῶν Λαδάδικων.
(Αργύρης Μπακιρτζής στο σημείωμα του δίσκου των Χειμερινών Κολυμβητών “Από το Πάρκο στη Μυροβόλο”)
cityculture.gr / γράφει ο Πέτρος Γραμμενίδης