Αργύρης Χιόνης (1943 -2011)- Εσωτικά Τοπία

Written by

Ο ΕΡΗΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝ’ ΕΡΗΜΗ ΑΚΤΗ, παραδομένη στα γυρίσματα των εποχών, στην αέναη του πελάγους παλινδρόμηση, έρημη ακόμα κι όταν τη διασχίζουν ρόδινα πέλματα ή ανάλαφρα κορμιά ξαπλώνουν πάνω της. τα κύματα, τα αλλεπάλληλα του χρόνου κύματα, σύντομα σβήνουνε τα ίχνη τους.

Ο έρημος άνθρωπος είν’ έρημη ακτή, χωρίς καμία πρόσχωση από τα μέσα, εκτεθειμένη στην ασίγαστη μανία του νερού που αδιάκοπα τη διαβρώνει, ώσπου να γίνει από επιφάνεια, βυθός.
Ο έρημος άνθρωπος, σαν έρημος βυθός, ακίνητος κοιτάζει την καρένα της ζωής που από πάνω του περνά και ταξιδεύει.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΡΙΖΕΣ ΤΑ ΝΗΣΙΑ σ’ αυτό το πέλαγος. Αδιάκοπα πλανιώνται και μακραίνουν, ιδίως, όταν βορεινοί φυσούν ανέμοι.

Νησιά ακυβέρνητα που, αργά αργά μα σταθερά, μετακινούνται προς το νότο κι όλο μπερδεύουν τους ψαράδες και τους ναυτικούς που τα ‘χουν για σημάδια. Βάρκες πολλές χαθήκαν έτσι και πολλά καράβια, σε λάθος μέρος ψάχνοντας να βρουν δίχτυα που έριξαν, λιμάνια που ποθήσαν.

Τρελά νησιά που περιπαίζουνε τους χάρτες και τις ανακοινώσεις των λιμεναρχείων γελοιοποιούν, νησιά που αν δεν τα δέσουμε με άγκυρες, κάποτε θα χαθούνε.

Εσωτικά τοπία
Ποιήματα
Αργύρης Χιόνης
Επιμέλεια σειράς: Χάρης Βλαβιανός
Εκδόσεις Νεφέλη, 1991
93 σελ.
ISBN 960-211-456-8, ISBN-13 978-960-211-456-8
Τιμή € 6,59

Χιόνης, Αργύρης, 1943-2011

Ο Αργύρης Χιόνης (1943-2011) γεννήθηκε στην Αθήνα. Έζησε είκοσι χρόνια σε πόλεις της βόρειας Ευρώπης (Άμστερνταμ, Βρυξέλλες), δουλεύοντας την περίοδο 1982-1992 ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι που τα εγκατέλειψε όλα για χάρη της ποίησης και της γεωργίας και εγκαταστάθηκε στο Θροφαρί Κορινθίας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1966, με την ποιητική συλλογή “Απόπειρες φωτός” (εκδ. “Δωδεκάτη Ώρα”). Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία: “Σχήματα απουσίας” (“Αρίων”, 1973, αγγλική και ολλανδική μετάφραση από τις εκδ. Tor/Amsterdam, 1971), “Μεταμορφώσεις” (“Μπουκουμάνης, 1974, ολλανδική μετάφραση από τις εκδ. De Beuk/Amsterdam, 1976, μαζί με ποιήματα από τη συλλογή “Τύποι ήλων”), “Τύποι ήλων” (“Εγνατία-Τραμ”, 1978), “Λεκτικά τοπία” (“Καστανιώτης”, 1983), “Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη” (“Υάκινθος”, 1986), “Εσωτικά τοπία” (“Νεφέλη”, 1991, 1η ανατύπωση: 1999), “Ο ακίνητος δρομέας” (“Νεφέλη”, 1996, 1η ανατύπωση: 2000), “Ιδεογράμματα” (“Τα τραμάκια”, 1997), “Τότε που η σιωπή τραγούδησε” (“Νεφέλη”, 2000), “Στο υπόγειο” (“Νεφέλη”, 2004), “Ό,τι περιγράφω με περιγράφει” (Γαβριηλίδης, 2010). Το 2006 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική έκδοση των δέκα πρώτων ποιητικών του συλλογών, με τίτλο “Η φωνή της σιωπής: ποιήματα 1966-2000” (“Νεφέλη”). Μετά το 1981 ασχολήθηκε παράλληλα, με την πεζογραφία, με αφηγήματα για μεγάλους, παιδιά και νέους, όπως “Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα” (“Αιγόκερως”, 1981), “Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς” (“Πατάκης”, 1995), “Τρία μαγικά παραμύθια” (“Πατάκης”, 1998), “Όντα και μη όντα” (“Γαβριηλίδης”, 2006) και “Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες” (“Κίχλη”, 2008, Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2009, εξ’ ημισείας με τον Τόλη Νικηφόρου). Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική μετάφραση, μεταφράζοντας έργα των Οκτάβιο Πας (“Ποιήματα”, 1981), Ράσελ Έντσον (“Όταν το ταβάνι κλαίει”, 1986), Τζέιν Όστεν (“Περηφάνια και προκατάληψη”, 1997), Ρομπέρτο Γιάρος (“Κατακόρυφη ποίηση”, 1997) και Ανρί Μισώ (“Με το αγκίστρι στην καρδιά: μια επιλογή από το έργο του”, 2003). Έφυγε από τη ζωή απροσδόκητα το απόγευμα των Χριστουγέννων του 2011, από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 68 ετών, στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου ζούσε επί είκοσι χρόνια.