Καλοκαίρι στην πόλη.
Πυκνοκατοικημένα δρομάκια και ακανόνιστες παλαιικές οικοδομές, που μοιάζουν με ένα κακοστημένο patchwork. Στενά προχειροκτισμένα μπαλκόνια με μια εσάνς παλαιομοδίτικη, απάλιωτη και οικεία. Σκόρπιες γλάστρες με εμφανώς αποτυχημένες απόπειρες φύτευσης. Ημιξεραμένα λουλούδια, το μόνο χρώμα που τους έμελλε να λάβουν ήταν οι αποχρώσεις του αχυρί. Μοναδικοί επιζώντες οι δυόσμοι και οι μέντες, ίσα –ίσα να φτιάξουνε καμιά ντουζίνα σπιτικών μοχίτο.
Επίσημο soundtrack του αστικού καλοκαιριού ένας δυσδιάκριτος βόμβος. Ένα επιμελώς-ατημέλητο ηχητικό κολάζ -ομιλιών από το δρόμο, περαστικών αμαξιών, δυνατών ραδιοφώνων, ξεχασμένων ανοιχτών τηλεοράσεων, μεταμεσονύχτιων ποτισμάτων, προσωπικών και σέξι ήχων κάθε είδους.
Μια γλυκιά κάψα, συνοδευόμενη από την απαραίτητη ποσότητα υγρασίας κολλημένη πάνω στα λευκά ακόμη δέρματα. Ένα δροσερό αεράκι λίγο μετά τα μεσάνυχτα που ξαφνιάζει ευχάριστα. Ο ανεμιστήρας μόνιμα συνδεδεμένος, με τον σχεδόν ενοχλητικό ήχο του να μοιάζει αρμονικός, συνώνυμο της δροσιάς.
Το κουνούπι φίλος κι εχθρός. Το πρώτο άκουσμα σου θυμίζει καλοκαίρι, από το δεύτερο και μετά ξεκινά να σε εκνευρίζει. Σιτρονέλα σε κερί, σπρέυ, σε όλες τις μορφές ο απαραίτητος συνοδός σου.
Πρωταγωνιστής των αστικών καλοκαιρινών βραδιών: το μπαλκόνι. Μεγάλο, ταρατσάτο, μικρό, ισόγειο, βρώμικο ή καθαρό, στενό, γεμάτο γλάστρες ίσως και άδειο, με καρέκλες και αυτοσχέδια σκαμπό, με φωταψίες ή σκοτεινό, με θέα ή χωρίς . Πόλος έλξης για απογευματινό καφεδάκι με τάβλι, βραδινές συγκεντρώσεις με παγωμένη μπυρίτσα. Η μοναδική ευκαιρία για μια κουβέντα με το γείτονα, τυχαία και αυτή. Απόπειρες για ηλιοθεραπεία με τα αδιάκριτα και παραξενεμένα βλέμματα των απέναντι να περνάν και να μην ακουμπάνε. Ενωμένες δυο καρέκλες ίσον, περίπου, μια ξαπλώστρα. Και πάει λέγοντας…
Γιατί το καλοκαίρι έρχεται, δε σταματάει. Και φέτος, αν και καθυστερημένα, είναι εδώ. Έτοιμο να σου χαρίσει καλοκαιρινές εμπειρίες και αναμνήσεις για άλλη μια φορά.
Καλό μας καλοκαίρι.