Ασυναρτησίες και πάλι

Written by

Και που λες αγαπητέ/αγαπητή, καθόμουνα αμέριμνη χαλαρή και απολύτως κενή από σκέψεις και άκουγα την μουσική μου. Μέχρι που η playlist μου πέταξε έτσι απροειδοποίητα το Fast car της Tracy Chapman. Θα με πεις “ρε φιλενάδα τι προειδοποίηση ήθελες; πας καλά; δίκια σου είναι η playlist. Δεν ξέρεις τι έχεις βάλει μέσα;” Και δίκιο θα έχεις φίλτατε. θα συνεχίσεις και θα μου πεις, και δίκιο θα έχεις για ακόμη μια φορά, “σιγά ρε κοπελιά ένα τραγούδι είναι πως κάνεις έτσι;”


Όχι! Αυτό το τραγούδι δεν είναι απλά ένα τραγούδι. Είναι αδιαμφισβήτητα το πιο ταξιδιάρικο τραγούδι όλων των εποχών, κι αν μπορείς επιχειρηματολόγησε μου το αντίθετο. Σε πρρρροκαλώ (αναφορά στον Μουτσινά, να είμαστε και επίκαιροι).

Ασυναρτησίες και πάλι


Έτσι λοιπόν από εκεί που ήμουν ήρεμη, χαλαρή και με άδειο κεφάλι γέμισα σκέψεις. Πολλέεεες σκέψεις. Οφείλω να παραδεχτώ πως καμία δεν αφορούσε το μάθημα που έδινα την επόμενη μέρα, σε λιγότερο από 12 ώρες. Ενώ λοιπόν θα έπρεπε να κάνω επανάληψη ή έστω να αγχωθώ για τα μάτια του κόσμου για το επικείμενο Βατερλό μου, εμένα με χτύπησε η έμπνευση, που τόσο άδοξα και απότομα με είχε εγκαταλείψει, και είπα να βάλω δυο προτάσεις στην σειρά. Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι που μου προξένησε μια χιονοστιβάδα σκέψεων. (Δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ!)


Τελευταία φορά λοιπόν, το είχα ακούσει καθώς περπατούσα μια μέρα και θυμάμαι πως περνούσα από μια παιδική χαρά που περνάω συχνά. Συνήθως χαζεύω τα παιδιά και κάπως μου φτιάχνει η διάθεση, αντλώ μια μικρή δόση χαράς. Εκείνη την ημέρα όμως, αν και δεν είχε αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στο σκηνικό, γύρισα με απάθεια το κεφάλι μου από την άλλη μεριά και τίποτα δεν μου έκανε αίσθηση. Ούτε καν γέλασα με μια επική βούτα που έφαγε ένα πιτσιρίκι.


Με την Tracy να μου ταξιδεύει το μυαλό, αναρωτήθηκα για αυτή μου την στάση και κατέληξα ίσως στη πιο σοκαριστική συνειδητοποίηση της μέχρι τώρα ζωής μου. Ο κόσμος δεν αλλάζει, κι ό,τι και να προσπαθήσεις, κι εγώ κι εσύ, δεν θα αλλάξει ποτέ. Το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε. Τα πιτσιρίκια είναι εκεί κάθε μέρα, ανελλιπώς, για να προσφέρουν ένα χαμόγελο και μια τζούρα χαράς στον οποιοδήποτε περαστικό. Το θέμα είναι αν εσύ ψάχνεις αυτή την τζούρα ή αν έχεις χαθεί σε ένα προσωπικό λαβύρινθο. Το χειρότερο αίσθημα είναι αυτοί οι άτιμοι.


Νιώθεις ότι έχεις μια δίνη μέσα σου κι όσο προσπαθείς να βάλεις πράγματα σε μια τάξη τόσο πιο βαθιά σε ρουφά, τόσα περισσότερα πράγματα ανακαλύπτεις τα οποία δεν ήξερες ότι υπήρχαν καν και πόσο μάλλον σε πλήρη αταξία. Είναι ανθρώπινο και αναμενόμενο να κλείνεσαι καμία φορά και να σε καταπίνει όλο αυτό. Νομίζω όμως πως αν βγάλεις το ένα χέρι απ’ έξω, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε τραβήξει έστω και για λίγο, για μια ανάσα. Κι όχι μόνο κάποιος, μπορεί να σε τραβήξει και κάτι, όπως μια εικόνα ξεγνοιασιάς σαν αυτή με τα πιτσιρίκια να παίζουν χωρίς καμιά έγνοια στην παιδική χαρά.


Άκου με ρε συ. Αριάδνη με λένε, κάτι ξέρω για μίτους και λαβυρίνθους. Κοίτα να βρεις την “Αριάδνη” σου κι εσύ, να σου δώσει ένα χεράκι και βγες για λίγο από όλο αυτό και μετά ξανά βουτάς βρε αδερφέ. Η δίνη δεν θα φύγει ποτέ!

cityculture.gr/ Ασυναρτησίες και πάλι / Aριαδνη Γεμενετζιδου

Υγ Η ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΤΥΧΙΟΥ