Λίγες σκόρπιες σκέψεις…
Βαρέθηκα το τζάμπα. Τη φτηνή αίσθηση συμπόνιας. Τα μύρια βάουτσερ ανεργίας που κατακλύζουν τον τόπο κάνοντας μας να πιστεύομε πως, όντως, είναι αρκετό. Εν όψει κρίσης ο άνθρωπος ανασκουμπώνεται και πορεύεται με ό,τι έχει. Τότε είναι που αναγεννάται η όρεξη, η εφευρετικότητα και η… παγαποντιά. Αν δεν γίνει κάτι σύντομα ο εθελοντισμός θα γίνει ευχή και κατάρα. Δεν πάω να μειώσω την σημαντικότητα, μόνο να τονίσω το ξεδιάντροπο ευτελισμό που έχει υποστεί σαν έννοια.
Ο εθελοντισμός
Μια πράξη αγνή και αλληλέγγυα από τα γεννοφάσκια της.
Η ανιδιοτελής προσφορά χωρίς κανένα κέρδος, τουλάχιστο υλικό.
Η έννοια καθεαυτή έχει από μόνη της θετική χροιά. Το ηθελημένο αγνό θέλω, που γιατρεύει το θα ήθελα των άλλων. Προσομοιάζει με κάτι ηθικό και ιερό. Είναι μια αρετή που διαδίδεται στόμα με στόμα, πράξη με πράξη και πάει λέγοντας. Αλλά.
Έχει παραγίνει. Όχι μόνο έχει διαστρεβλωθεί σαν έννοια, αλλά πλέον αποτελεί ένα βολικό τρόπο επιβολής αγγαρειών σε καλοήθη άτομα χωρίς κάποια κύρια ασχολία. Ένας έμμεσος τρόπος κάλυψης θέσεων αμισθί. Ξεδιάντροπη εκμετάλλευση ορεξάτων νέων ανθρώπων, με την ατυχία να περνούν το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών τους χρόνων μη-παραγωγικά. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως πλέον με τόσο ανταγωνισμό στον… εθελοντισμό, χρειαζόμαστε και εθελοντική προϋπηρεσία… Τροφοδοτώντας έτσι μια αλυσιδωτή κατάσταση. Το κερασάκι στην τούρτα των αφεντικών.
Αγοραίος έρωτας η αναζήτηση μας για ένα καλυτερότερο αύριο. Με το μικροσκόπιο ψάχνοντας ψύλλους στα άχυρα, ώσπου και οι πιο αισιόδοξοι να ρίξουμε την πρώτη γκρίνια, το πρώτο δηλητήριο. Η αρχή μιας δολοφονίας. Ο θάνατος της ορεξάτης διάθεσης μας.
Ήμουν εθελόντρια και συνεχίζω να είμαι. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη ταυτότητα, ταγμένη να δώσω τη βοήθεια μου εκεί που είναι χρειαζούμενη. Τώρα πια το διπλο-τριπλο-σκέφτομαι. Με έχουν κοροϊδέψει κάποιες φορές, έχουν προσπαθήσει να με κοροϊδέψουν παραπάνω. Το αποτέλεσμα είναι ένα. Έκπτωση ακόμη και στις αγνές των αγνών προθέσεις και πράξεις.
Για όλα φταίει η καταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε (Ζιγκμουντ Μπάουμαν)
Κι ο απαισιόδοξος φταίει που σκέφτεται πως ίσως ο αισιόδοξος να έχει δίκιο όταν πιστεύει πως ο κόσμος ως έχει εδώ και τώρα, είναι ο καλύτερος δυνατός (πάλι Ζίγκμουντ Μπάουμαν)
*Η εικόνα του κειμένου δεν έχει καμία μα καμία σχέση. Απλώς μου άρεσε.