Κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε γοητευτικά κείμενα που είναι γραμμένα από νέους κι ικανούς Έλληνες καλλιτέχνες η ευχαρίστηση είναι πραγματικά μεγάλη. Αυτή ακριβώς την ευχαρίστηση νιώσαμε βλέποντας να παρασταίνεται επί σκηνής το έργο του Γιάννη Καλαβριανού «Αβελάρδος και Ελοϊζα». Πρόκειται για ένα κείμενο-ύμνο στον Έρωτα και την Αγάπη. Ένα όμορφο, ποιητικό κείμενο που σε ταξιδεύει σε χρόνους παλιούς. Στους χρόνους εκείνους που ο Έρωτας μπορούσε να γίνει απόλυτος.
Το κείμενο βέβαια δεν είναι αμιγώς θεατρικό. Είναι μία εξιστόρηση της γνωριμίας και του έρωτα του ζευγαριού ειπωμένο κάπως σαν παραμύθι. Ένα παραμύθι καλογραμμένο και καλοειπωμένο. Ο Καλαβριανός έχοντας και τη σκηνοθετική ευθύνη της παράστασης έβαλε τους τρεις ηθοποιούς του να παίζουν όλους τους ρόλους. Αυτό, ως εύρημα, το συναντάμε συχνά στη δραματοποίηση παραμυθιών. Το θετικό μ’ αυτήν την τεχνική είναι ότι αφήνει τη φαντασία των θεατών να συμπληρώσει τα στοιχεία της εικόνας που λείπουν. Και όταν οι παραμυθάδες είναι ικανοί το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές δυνατότερο από να έχεις μια ρεαλιστική αναπαράσταση.
Με πολύ λιτά σκηνικά λοιπόν, δύο στασίδια καθολικής εκκλησίας, μερικά χαλιά στο πάτωμα και περιορισμένα σκηνικά αντικείμενα κατάφερε να ταξιδέψει τους θεατές στο χώρο και στο χρόνο. Σ’ αυτό βέβαια τον βοήθησαν οι ηθοποιοί του που υποστήριξαν άψογα το όλο εγχείρημα.
Η Ελένη Κοκκίδου είναι απλά συναρπαστική. Το υποκριτικό της εκτόπισμα στη σκηνή είναι τεράστιο. Διαθέτει βάθος, πάθος και αμεσότητα και καταφέρνει από το πρώτο λεπτό να σε συνεπάρει και να σε «παραμυθιάσει» δίχως επιστροφή.
Ο Γιώργος Γλάστρας και η Χριστίνα Μαξούρη υποστήριξαν με συνέπεια τους ρόλους τους, ήταν συγκινητικοί και σωστοί, αλλά ήταν μερικούς τόνους χαμηλότερα.
Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου είναι επίσης πολύ ατμοσφαιρική κι απόλυτα ταιριαστή με το ύφος της παράστασης, όπως και οι επιλογές των υπόλοιπων τραγουδιών.
Στο σύνολό της μια πολύ συγκινητική παράσταση. Αν δεν είστε αρκούντως κυνικοί ή σκληροί φροντίστε να έχετε μαζί σας κάτι ή κάποιον να σας σκουπίζει τα μάτια.
γράφει η Σωτηρία Ζάνταλη