«Αβελάρδος και Ελοΐζα» * η (2η) κριτική μας – Άγγελα Μάντζιου

Written by

Μια ιστορία αγάπης  στο βάθος των σκοτεινών  αιώνων ειπωμένη ως θεατρικός  λόγος   στη συμβολική αναπαράσταση,  με μιαν αποστασιοποίηση και έναν μετατοπισμό συγκινησιακής έκφρασης και  παράλληλα ως αφηγηματικός λόγος με μιαν αύρα φιλοσοφικής ποιητικότητας, διδαχής  προτροπή στην ολοκλήρωσή της.

Ιστορία ενός έρωτα, κείμενο, σκηνοθεσία -κ. Γ. Καλαβριανός , σε ένα σκηνικό περιβάλλον που θύμιζε εσωτερικό θρησκευτικού χώρου  με μιαν ψυχρότητα οριοθέτησης ,  ταυτόχρονα αρκετά αφαιρετικό  ώστε να φαντάζει και  ως εσωτερικό αστικού σπιτιού ακόμη και  ως χώρος περισυλλογής. Αφηγηματική αναπαράσταση  με κοστούμια μιας καθημερινότητας σύγχρονου τύπου, σε υπαινιγμό σχηματικού μοντερνισμού,  με τη χρήση διακριτικών θρησκευτικής- εξουσιαστικής  επιβολής και  αντικειμένων όπως τα  βιβλία, σε υπενθύμιση διαπάλης  στο πεδίο της  ελευθερίας έκφρασης  και της ηθικολογίας του  θρησκευτικού σκοταδισμού και  σε φυσικούς φωτισμούς στην  ρεαλιστική  υποδήλωση της θεατρικής σύμβασης. Μουσικά  στο  ύφος της δυτικής κοσμικής –κάπως άτονης στα τραγούδια –και εκκλησιαστικής  μουσικής, συντονισμός (χορού- κίνησης)  αφήγησης ενός αντισυμβατικού έρωτα ως το θάνατο και την αιωνιότητα.

Όταν ο έρωτας ανοίγει τις πύλες του παραδείσου στη συνάντηση των  ανήσυχων  πνευμάτων του Αβελάρδου και της Ελοΐζας,  των διψασμένων για γνώση, μελέτη και  στοχασμόελεύθερης φιλοσοφικής έκφρασης. Αφηγηματικό κυρίως κείμενο, με διακριτή  συγκίνηση  στην καταγραφή  της ιστορίας,   με μιαν αίσθηση ευαίσθητων και  βαθυστόχαστων σκέψεων που δεν αφέθηκαν να κυλήσουν σε ατμόσφαιρα  βραδύτητας  και  δραματικότητας  θεατρικής. Υποκριτικά όχι πολύ δυνατής έκφρασης, σκηνοθετικά, με έμφαση  σαφήνειας στην αφήγηση της ερωτικής  ιστορίας και όχι τόσο  στην προβολή της  φιλοσοφικής σκέψης,εγκλωβισμένης στο θρησκευτικό πλαίσιο. Αποστασιοποιημένη και χωρίς πάθος καταγραφή,  που άφηνε χώρο στη σκέψη του θεατή να δημιουργήσει αναφορικές εικόνες,  με μια αίσθηση χιούμορ, ιστορία μιας ετεροχρονισμένης,  για τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής, αγάπης  και έρωτα, εκτεθειμένης  στην  κοινωνική επιβουλή  και  παραδομένης στη θρησκευτική επιβολή του μοναχικού  σχήματος. Έρωτας με σαρκική και πνευματική έκφραση  δύο προσώπων στον αέρα  μιας εποχής άκαμπτης και σκοταδιστικής.

Θεατρική  αφήγηση  στο υπαινικτικό-διαλογικό ,  λιτό  σχήμα των πολλών ρόλων, των πολλαπλασιασμένων φωνών που περιβάλλουν ως κοινωνικός  αντίλαλος τα δύο αυτά  πρόσωπα που άγγιξαν,  μέσω του έρωτα και της φιλοσοφικής σκέψης,  τον χρόνο του μέλλοντος. Χρόνο ζωής  που δεν τους χαρίστηκε αλλά που δικαιωματικά τους  ανήκει, όπως και σ’ όλους αυτούς που υπερέβησαν,στην ηθικολογία  των περιορισμένων αντιλήψεων, το δικό τους παρόν στο ακατάληπτο  των καιρών πείσμα.

-Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

Οδυσσέας Ελύτης –Το Μονόγραμμα.

Ίκαρος

Αβελάρδος και Ελοΐζα  –  θέατρο Αυλαία

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου

Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη