Δυό ζευγάρια παιδικά μάτια. Τρομαγμένα, φοβισμένα, εγκαταλειμμένα, πεινασμένα για ασφάλεια, αγάπη, στοργή, τροφή. Με κουρέλια για ρούχα, με παιχνίδια τα αγρίμια του βουνού, για τροφή τα σαλιγκάρια, τα άγρια χόρτα και τα μανιτάρια.
Μια οικογένεια ζει από σπηλιά σε σπηλιά. Με τον φόβο του στρατού, που εκκενώνει τα βουνήσια χωριά, να την κυνηγά. Με την λαχτάρα να βοηθήσουν τον αγώνα για δικαιοσύνη, ισοτιμία, συμφιλίωση, ειρήνη. Μια οικογένεια που δεν μπορεί να αποφύγει την τελική, έξυπνη παγίδα. Ο πατέρας εκτελείται, η μητέρα παίρνει τα παιδιά και φεύγει. Για επιβίωση. Αλλά πως, και με τι; Η μητέρα χάνεται και αυτή, λίγο μετά. Στον βομβαρδισμό. Το αγόρι, μεγαλύτερο, στον χαμό τρομοκρατείται και φεύγει. Αφήνει την σχεδόν δίχρονη αδελφή μόνη, να την μαζέψουν με τα άλλα παιδιά, για το παιδοκομείο.
Η γιαγιά αναλαμβάνει, αφού βρίσκουν και την μικρή, να τα μεγαλώσει. Αλλά πως. Μέσα σε μία κοινωνία που τους θεωρεί μιαρούς, απόκληρους, στιγματισμένους. Σαν παιδιά περιθωριοποιούνται, σαν μεγάλοι επίσης. Ψάχνουν ένα στήριγμα για να επιβιώσουν. Παντρεύονται για να τακτοποιηθούν, να μοιάξουν με τους άλλους. Αλλά δεν μοιάζουν. Οι ψυχές τους είναι πάντα εκεί, στο βουνό, στον τρόμο και στον χαμό των γονιών. Στα μαύρα αυγά που έβαφε η γιαγιά για την Λαμπρή, λόγω πένθους. Σε αυτά τα μαύρα αυγά που τους περιθωριοποιούσαν ακόμα πιο πολύ. Οι άλλοι τους θεωρούσαν και γρουσούζηδες.
Η ιστορία θα μπορούσε να είναι από οποιονδήποτε πόλεμο. Αλλά είναι από τον τρομερότερο πόλεμο, τον εμφύλιο. Θα μπορούσε να είναι από οποιονδήποτε εμφύλιο του κόσμου. Οι εικόνες της Συρίας, είναι οι πιο πρόσφατες. Οι εικόνες του εμφυλίου στο Νότιο Σουδάν είναι τρομακτικές, οδηγούν στην γενοκτονία. Όπως στην Ρουάντα παλιότερα. Αλλά τα δυό παιδιά είναι από τον δικό μας τον εμφύλιο. Εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’40, σε ένα χωριό της Ρούμελης. Θα μπορούσε να αφορά και την σημερινή Ελλάδα, με τον στιγματισμό ανθρώπων και παιδιών, που δεν ανήκουν στην mainstream εθνότητα.
Το έργο «Αυγά Μαύρα» είναι μία πραγματική ιστορία. Την αφηγήθηκε η Μαρία, η αδελφή, στον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Ο Σπύρος και η Μαρία, τα αδέλφια, ενσαρκώνονται από τον Κώστα Αβραμίδη και την Μαρία Ανθίδου σε έναν συγκλονιστικό και καθηλωτικό διάλογο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βουρκώσεις. Το θέατρο είναι μικρό και βάζει τον θεατή μέσα στην πλοκή του έργου. Είναι σαν να κάθεσαι μέσα στο σαλόνι. Εκεί μαζί τους. Αισθάνεσαι την ανάγκη να σηκωθείς, να αγκαλιάσεις αυτά τα παιδιά. Να τα κάνεις να νιώσουν ασφάλεια, αγάπη, προστασία, στοργή. Να αισθανθούν άνθρωποι.
Το συγκλονιστικό έργο έχει πρεμιέρα σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, και ανεβαίνει μόνο για οκτώ παραστάσεις. Αξίζει να το δείτε γιατί, δυστυχώς, είναι διαχρονικό. Είναι μία προσωπική αφήγηση, που δεν περιλαμβάνεται σε κανένα βιβλίο ιστορίας. Και χρειάζεται να ειπωθεί το πώς βίωσαν, και βιώνουν αυτά τα παιδιά των εμφυλίων, την πραγματικότητα των μεγάλων. Και τι κάνει αυτή, στην ψυχή τους.
Στοιχεία παράστασης.
«Αυγά Μαύρα»
του Διονύση Χαριτόπουλου
Σκηνοθεσία: Κώστας Αβραμίδης
Παίζουν: Κώστας Αβραμίδης, Μαρία Ανθίδου
κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 μόνο για 8 παραστάσεις
Θέατρο Άρατος
Μοσκώφ 12 και Φράγκων (Τηλ. 2315 312 487)
Κόστος εισιτηρίου: 8 ευρώ, 5 ευρώ ανέργων.
Τηλέφωνα κρατήσεων: 6944204564 – 6977542143
cityculture.gr/ γράφει η Έλσα Παπαγιαννοπούλου
Αυγά Μαύρα: κριτική Πέτρος Γραμμενίδης
Αυγά Μαύρα: κριτική Έλσα Παπαγιαννοπούλου
Αυγά Μαύρα: κριτική Βαγγέλης Ραφτόπουλος