Ένα από τα πιο δυνατά θεατρικά χαρτιά της σεζόν, την παράσταση “Αυτοκρατορία (I Have your data)” παρακολουθήσαμε, λίγο πριν κατεβάσει αυλαία, στο Φουαγιέ του Κτιρίου 2 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για ένα κείμενο του Γιώργου Βέλτσου, που παρουσιάστηκε υπό τη σκηνοθετική ματιά του Μιχαήλ Μαρμαρινού, αφού πρώτα δέχθηκε την δραματουργική επεξεργασία του ιδίου καθώς και των Ηλιάνα Καλαδάμη και Μαριλένας Κατρανίδου (οι οποίες ήταν και βοηθοί σκηνοθέτη). Πρόκειται για ένα κείμενο με εξαιρετικό ενδιαφέρον, το οποίο μέσα από θραύσματα πολλών και παράλληλων ιστοριών ανασυνθέτει την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν και για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα δυσκολευόμουν ιδιαιτέρως στην κατανόηση και την παρακολούθηση του κειμένου, Βέλτσος γαρ, ωστόσο το μόνο που απαιτούσε το κείμενο από τον θεατή ήταν μια συνεχής στάση εγρήγορσης. Δεν σε άφηνε ποτέ ούτε να βαρεθείς, ούτε να αφεθείς και να πάψει να λειτουργεί το μυαλό σου.
Αυτό, βέβαια, κατάφερε να γίνει χάρη στις σκηνοθετικές επιλογές του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ο οποίος κατάφερε να εμπλέξει το υλικό του έργου, το ανθρώπινο δυναμικό της παράστασης και όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος σ’ έναν αρμονικό συνδυασμό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρ’ολη την εγκεφαλική στόχευση της παράστασης, ένιωσα έντονα συγκινημένη, ή δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω το αίσθημα εκείνο που σου προκαλεί ταχυπαλμία και κάτι που μοιάζει με δυνατό σοκ. Υπέροχη, αν και όχι καινούρια, η ιδέα με το κέρασμα αλλά και τα λαϊκοπόπ άσματα. Στα πλην: άσκοπα τρεξίματα δώθε κείθε που μάλλον προσπαθούσαν να κρατήσουν τον ρυθμό της παράστασης σ’ ένα επίπεδο, αλλά δεν είχαν κάποια εμφανή σκηνική χρησιμότητα. Το καλύτερο όλων όταν η δράση μεταφερόταν έξω από το κτίριο του μεγάρου, στην παραλία, όπου απλοί περαστικοί γίνονταν κι εκείνοι – εν αγνοία τους – μέρος της παράστασης.
Αν και η σκηνοθεσία ευνοεί το ensemble, ωστόσο θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στους ηθοποιούς τον πάντα εξαιρετικό Χρήστο Παπαδημητρίου, που λες ότι ακόμη κι ο αέρας που αναπνέει είναι θεατρικός και την Μαρίνα Χατζηιωάννου γιατί η ατάκα της για την φίλη της από την Σερβία μάλλον θα ηχεί πολύ καιρό στ’ αυτιά μας. Αξίζει όμως να αναφερθούμε και στους υπόλοιπους ηθοποιούς της παράστασης: Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Ελένη Κιλινκαρίδου, Γιώργος Κολοβός, Κατερίνα Λουρα, Χρίστος Νταρακτσής, Εύα Σιμάτου, Μιχάλης Σιώνας, Φίλιππος Τσαουσέλης, Ανδρομάχη Φουντουλίδου και Ορέστης Χαλκιάς.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σκηνογραφική προσέγγιση του Γιώργου Σαπουντζή, ιδιαίτερα με τα πολύχρωμα πανιά. Λειτουργικά τα κοστούμια της Μαγιού Τρικεριώτη, παρέπεμπαν σε χαρακτήρες μες στην απλότητά τους. Η μουσική του Δημοσθένη Γρίβα από τα καλύτερα στοιχεία της παράστασης, ειδικά το κομμάτι της αρχής.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που μόνο αδιάφορη δεν μπορεί να περάσει. Προσωπικά, ένιωθα τόσο κατά τη διάρκεια της παράστασης, όσο και μετά το τέλος της, πως οι συντελεστές της παράστασης είχαν στα χέρια τους ένα μικρό εργαλειάκι και μου “σκάλιζαν” τον εγκέφαλο. Το μόνο που απομένει για να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία η παράσταση είναι το “μετά”, το κατά πόσο δηλαδή όταν κατακαθίσει μέσα μας, θα συνεχίσει να μας ενεργοποιεί και να μας δίνει τροφή για σκέψη.