To 1965 o Bob Dylan αποφάσισε να κάνει ακόμα μία από τις πάμπολλες μεγάλες στροφές στην καριέρα του και όπως συνέβη με κάθε προηγούμενη και πολύ περισσότερο όπως επρόκειτο να συμβεί σε όλες τις επόμενες, αυτή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Συνήθως πάντως χρειαζόταν να περάσει ένα ικανό χρονικό διάστημα μέχρι να κατανοήσουν οι ειδικοί και το κοινό αυτό που έκανε και να το αποδεχτούν. Το άλμπουμ του Highway 61 Revisited είναι λοιπόν η στροφή του Bob Dylan στο ροκ και μόνο το υποβλητικό Desolation Row στο τέλος δίνει μία τζούρα από αυτό που θα περίμενε φυσιολογικά να ακούσει ένας πιστός οπαδός που θα έσπευδε να αγοράσει το νέο δίσκο, πριν ακούσει τη γνώμη κάποιου άλλου. Μάλλον αποτελεί ειρωνεία ή ένα ακόμη έξυπνα κωδικοποιημένο μήνυμα του δημιουργού, το γεγονός ότι ο αυτοκινητόδρομος 61 είναι ο δρόμος των αγροτικών μπλουζ και συνδέει τη γενέτειρα του Dylan, το Ντουλούθ της Μινεσότα, με την αυτοκρατορία των μπλουζ του αμερικανικού νότου. Ίσως να ήθελε να υπονοήσει ότι μέσα από το ροκ περίβλημα η καρδιά του άλμπουμ παραμένει μπλουζ, αυτό που πάντα ήταν ο ίδιος στη ψυχή του.
Θα ήθελα πολύ να ζω την κυκλοφορία κάθε άλμπουμ του Dylan και να δοκιμάζω όλες αυτές τις εκπλήξεις που επεφύλασσε ο νομπελίστας πλέον Bob στο κοινό του, μπλέκοντας στις διάφορες συζητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι κάθε φορά να αλλάξει το ένα ή το άλλο. Λόγω ηλικίας έχω ακολουθήσει την αντίθετη διαδρομή, που πήραν οι περισσότεροι, έχοντας πρώτα ακούσει τον αφρό της μουσικής του και μετά να σκάβω για να ανακαλύψω τους σπάνιους θησαυρούς του. Με παρηγορεί κάπως το γεγονός πως έστω κι έτσι ένιωσα πολλές εκπλήξεις γνωρίζοντας τον κόσμο αυτού του μοναδικού τύπου.
Πίσω στο 1965, ο Dylan ήταν αηδιασμένος από δύο πράγματα. Το πολιτικό χάος που επικρατούσε στις Η.Π.Α. και κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό του, σε σημείο να θέλει να τα παρατήσει. Επειδή ήθελε πρωτίστως να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό πως μπορεί να ζήσει χωρίς να δημιουργεί, αποφάσισε να κάτσει και να γράψει ένα ποίημα 20 χαζών στίχων, που ο ίδιος χαρακτήρισε ως ‘εμετό’. Από αυτή την περίεργη πρώτη ύλη άρχισε να γεννιέται σιγά σιγά και με τη βοήθεια της πολύτιμης αφαιρετικής μεθόδου το «σημαντικότερο τραγούδι όλων των εποχών», κατά το περιοδικό Rolling Stone (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…), το μνημειώδες Like A Rolling Stone, που αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο όλου του άλμπουμ. Ήταν τόσο εντυπωσιακό αυτό που αναδυόταν σταδιακά και για τον ίδιο τον Dylan που ξαναβρήκε το χαμένο του πάθος να γράφει μουσική. Όπως είπε ο ίδιος αργότερα «Κάτι τέτοια τραγούδια είναι σαν να τα γράφει ένα πνεύμα και απλά μετά σε διαλέγει να τα πεις». Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε παρά να ευγνωμονούμε αυτό το πνεύμα για το εξαίσιο τραγούδι που έδωσε τόση δύναμη στον Dylan, ώστε να συνεχίσει να γράφει μουσική και στίχους μισό αιώνα μετά.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στην πρώτη του εκτέλεση οι οπαδοί γιούχαραν άγρια τον Dylan που τόλμησε να εμφανιστεί μπροστά τους με ηλεκτρική μπάντα και να ροκάρει. Είπαμε, αυτή η πρώτη έκπληξη ήταν πάντα έντονη σε ό,τι είχε σχέση με τη μουσική του Bob Dylan.
cityculture.gr/ γράφει ο Νίκος Κυριακού
“Like A Rolling Stone”
Once upon a time you dressed so fine / Μια φορά κι έναν καιρό ντυνόσουν τόσο φίνα
You threw the bums a dime in your prime, didn’t you ? / Και πετούσες καμιά ελεημοσύνη στους επαίτες, έτσι;
People’d call, say, “Beware doll, you’re bound to fall.” / Ο κόσμος φώναζε ‘Πρόσεχε κούκλα, είσαι έτοιμη να πέσεις’
You thought they were all kiddin’ you / Εσύ νόμιζες πως σπάνε πλάκα
You used to laugh about / και γελούσες μαζί τους
Everybody that was hangin’ out / με όλους αυτούς που κρεμόταν πίσω σου
Now you don’t talk so loud / Αλλά τώρα δεν μιλάς πια τόσο δυνατά
Now you don’t seem so proud / Τώρα δεν δείχνεις και πολύ περήφανη
About having to be scrounging for your next meal. / Που πρέπει εσύ να βρεις να αρπάξεις το επόμενο σου γεύμα
How does it feel? / Πώς νιώθεις λοιπόν;
How does it feel / Πως είναι λοιπόν
To be without a home / το να βρίσκεσαι χωρίς κανένα σπίτι
Like a complete unknown / σαν μία τελείως άγνωστη μεταξύ αγνώστων
Like a rolling stone ? / σαν μια κυλιόμενη πέτρα;
You’ve gone to the finest school all right, Miss Lonely / Σύμφωνοι, πήγες στα καλύτερα σχολεία, Κυρία Μοναξιά
But you know you only used to get juiced in it / αλλά το μόνο που έκαναν εκεί είναι να σε απομυζούν
And nobody’s ever taught you how to live out on the street / και κανείς δεν σου δίδαξε πώς να τα βγάλεις πέρα στο δρόμο
And now you’re gonna have to get used to it / Και τώρα θα πρέπει να το συνηθίσεις αυτό
You said you’d never compromise / Θυμάσαι που έλεγες πως δεν συμβιβάζεσαι
With the mystery tramp, but now you realize / με τον μυστηριώδη αλήτη; Αλλά τώρα αντιλαμβάνεσαι
He’s not selling any alibis / πως δεν σου πουλάει κανένα άλλοθι
As you stare into the vacuum of his eyes / και κοιτάζεις χαζά μέσα στο κενό των ματιών του
And say do you want to make a deal? / και του λες πως θέλεις να κάνεις μία συμφωνία;
How does it feel? / Πώς νιώθεις λοιπόν;
How does it feel / Πως είναι λοιπόν
To be on your own / να είσαι τελειώς μόνη
With no direction home / χωρίς κάποιο σπίτι για να πας
A complete unknown / μία τελείως άγνωστη
Like a rolling stone ? / σαν κυλιόμενη πέτρα;
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns / Δεν γύρισες ποτέ να δεις τις γκριμάτσες των ζογκλέρ και των κλόουν
When they all come down and did tricks for you / όταν ερχόταν όλοι και κάνανε κόλπα για σένα
You never understood that it ain’t no good / Δεν κατάλαβες ποτέ ότι δεν θα έβγαινε τίποτα καλό από όλα αυτά
You shouldn’t let other people get your kicks for you / Δεν θα έπρεπε να αφήνεις τους άλλους να κάνουν όσα θα έπρεπε εσύ να έχεις κάνει
You used to ride on the chrome horse with your diplomat / Συνήθιζες να γυρνάς με τον διπλωμάτη σου
Who carried on his shoulder a Siamese cat / που κουβαλούσε στον ώμο του μία σιαμαία γάτα
Ain’t it hard when you discover that / Δεν είναι σκληρό να ανακαλύπτεις
He really wasn’t where it’s at / ότι δεν νοιάστηκε ποτέ για σένα
After he took from you everything he could steal. / αφού πρώτα πήρε από σένα ό,τι μπορούσε να σου κλέψει;
How does it feel? / Πώς νιώθεις λοιπόν;
How does it feel / Πως είναι λοιπόν
To be on your own / να είσαι τελειώς μόνη
With no direction home / χωρίς κάποιο σπίτι για να πας
A complete unknown / μία τελείως άγνωστη
Like a rolling stone ? / σαν κυλιόμενη πέτρα;
Princess on the steeple and all the pretty people / Πριγκίπισσα πάνω στο θρόνο και όλοι οι όμορφοι άνθρωποι
They’re all drinkin’, thinkin’ that they got it made / πίνουν και σκέφτονται πως τα έχουν καταφέρει
Exchanging all precious gifts / και μετά ανταλλάσσουν πολύτιμα δώρα
But you’d better take your diamond ring, you’d better pawn it babe / εσύ όμως καλύτερα βγάλε το διαμαντένιο σου δαχτυλίδι και κρύψ’το μωρό μου
You used to be so amused / Ήσουν τόσο των διασκεδάσεων πάντα
At Napoleon in rags and the language that he used / με τον κουρελή σου Ναπολέοντα και τη γλώσσα του που μιλούσες
Go to him now, he calls you, you can’t refuse / πήγαινε σε αυτόν τώρα, σε φωνάζει, δεν μπορείς να αρνηθείς
When you ain’t got nothing, you got nothing to lose / όταν δεν σου ανήκει τίποτε, δεν έχεις και να χάσεις κάτι
You’re invisible now, you got no secrets to conceal. / τώρα είσαι αόρατη, δεν έχεις μυστικά να κρύψεις πια.
How does it feel? / Πώς νιώθεις λοιπόν;
How does it feel / Πως είναι λοιπόν
To be on your own / να είσαι τελειώς μόνη
With no direction home / χωρίς κάποιο σπίτι για να πας
A complete unknown / μία τελείως άγνωστη
Like a rolling stone ? / σαν κυλιόμενη πέτρα;