«Μην αρκείσαι στα μήλα που είναι στα χαμηλότερα κλαδιά, στα ψηλά μπορεί να είναι πιο νόστιμα»
Τα μιούζικαλ είναι must στη σημερινή θεατρική σκηνή. Λίγο η μουσική, λίγο, ο χορός, λίγο το παραμύθι και η λάμψη, στοιχεία που φαίνεται ότι τα χρειαζόμαστε όλο και περισσότερο, και να ένα ακόμα, θρυλικό μιούζικαλ και φέτος. Μετά την Αθήνα ανέβηκε και στη Θεσσαλονίκη σε μια λαμπερή πρεμιέρα με πλήθος κόσμου που έσπευσε να το απολαύσει.
To μιούζικαλ Cabaret βασίστηκε στο βιβλίο του Christofer Isherwood, με το πρωταρχικό του υλικό να είναι βασισμένο στο βιβλίο του Joe Masteroff, στο έργο του John van Druten “I am a camera”.Το 1966 ανεβαίνει στο Broadway αλλά απογειώνεται το 1972 ως κινηματογραφική ταινία. Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία και σαν θεατρική παραγωγή (8 βραβεία Τόνυ) και σαν κινηματογραφική ταινία (Λάιζα Μινέλι, Μάικλ Γιορκ και Τζόελ Γκρέι σε σκηνοθεσία Μπομ Φος και 8 Όσκαρ). Η μουσική του Τζον Κάντερ σε στίχους του Εμπ απογείωσε την παράσταση.
Η υπόθεσή του τοποθετείται στο προπολεμικό Βερολίνο του 1931, όταν το ναζιστικό κόμμα ανεβαίνει στην εξουσία, και η δράση του διαδραματίζεται στο Cit Cut club. Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη επιλογή του έργου νοηματοδοτεί και συγκεκριμένες ομοιότητες της κοινωνίας της ναζιστικής Γερμανίας με τη σημερινή κοινωνία, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και πολλών άλλων χωρών, στις οποίες τώρα με τον ίδιο τρόπο ζεσταίνουμε αυγά φιδιών.
Στο ζοφερό κλίμα της ανόδου του ναζιστικού κόμματος με αιτίες βέβαια τι άλλο τη βαθιά κρίση σε όλους τους τομείς, οι πρωταγωνιστές της παράστασης βιώνουν τις δικές τους μικρές, καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες.
Κεντρικά πρόσωπα η Σάλλυ Νπόουλς και η σχέση της με τον Αμερικάνο συγγραφέα Κλιφ Μπράντσο. Παράλληλα εξελίσσεται και μια άλλη ερωτική ιστορία, ίσως όχι τόσο εκρηκτική αλλά βαθιά ανθρώπινη, της Φροϊλάιν Σνάιντερ, τηςς πιτονοικοκυράς με τον μανάβη, τον Γερμανο- Εβραίο Χερ Σουλτς. Το όνειρο όμως της κοινής συμβίωσης διαλύεται όταν ο Σουλτς, ξαφνικά συνειδητοποιεί με τον γνωστό απάνθρωπο τρόπο ότι είναι μόνο ένα αστέρι, είναι μόνο Εβραίος πλέον.
Δύσκολο λοιπόν το έργο του Ρήγου που είναι υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία. Βέβαια γνωρίζουμε ότι δεν πτοείται από τέτοιες προκλήσεις και προσκλήσεις. Ο Ρήγος με μια εκπληκτική διανομή με τους Δ. Λιγνάδη, Μ. Ναυπλιώτου, Τ. Τσανακλίδου, Μ. Μητρούση, Π. Μπουγιούρη, Γ. Νανούρη, Ν. Μπουλέ, κατάφερε να μας δώσει μια, αν μη τι άλλο, αξιοσέβαστη παράσταση που το ανέβασμά της δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχες παραστάσεις του εξωτερικού.
Στην παράσταση έλαμψε η ομολογουμένως εκπληκτική ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου στον ρόλο της Φροϊλάιν Σνάιντερ. Συγκινητική και σκληρή, ορθολογίστρια, πρακτική και ψυχούλα ταυτόχρονα. Η φωνή της γνωστή για τις ικανότητές της, η ερμηνεία της μας κατέπληξε. Ο Δημήτρης Λιγνάδης στον ρόλο του κομπέρ ολοκληρωμένος, αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής, κράτησε σε πολύ σωστούς τόνους τον ρόλο. Εξάλλου ο ρόλος του είναι καταλυτικός σε όλη την παράσταση.
Πολύ καλή έκπληξη η Νάντια Μπουλέ που δεν την περιμέναμε να διαθέτει τέτοια φωνητικά προσόντα. Αξιόλογη η προσπάθειά της. Η Μαρία Ναυπλιώτου απέβη μάλλον λίγη μπροστά στη σύγκριση με την εκρηκτική Μινέλλι. Τα τραγούδια που ερμήνευσε η Λάιζα αντηχούσαν και σκέπαζαν τις πολύ καλές προσπάθειες της Ναυπλιώτου σε έναν ρόλο που μάλλον δεν της ταίριαζε και πολύ. Ο Μιχάλης Μητρούσης εξαιρετικός στον ρόλο του Σουλτς. Συγκινητικός και μεστός
Πολύ καλά τα κουστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη, ακολούθησαν το πνεύμα του καμπαρέ και ήταν όσο έπρεπε αποκαλυπτικά και προκλητικά.
Από τις πιο ωραίες στιγμές η σκηνή με τον Λιγνάδη και την αγαπημένη του ως γοριλίνα με το περίφημο τραγούδι “If you could see her from my eyes” ενώ η περίφημη σκηνή με τον νεαρό ναζιστή “Tomorrow belongs to me” δεν μπόρεσε να αποδοθεί και να μας μεταφέρει το κλίμα της εποχής. Εκεί ίσως θα περιμέναμε από τον Ρήγο περισσότερες ρηξικέλευθες λύσεις και όχι απλώς την παραδοσιακή μεταφορά.
Η πρεμιέρα στο Μέγαρο ήταν λαμπερή. Πλήθος κόσμου γέμισε την αίθουσα και το χειροκρότημα ήταν ζεστό και δυνατό.
Ακούστε και θυμηθείτε την περίφημη μουσική του έργου ΕΔΩ