…ή αλλιώς «Στην Σομαλία πυρπόλησαν το ρύζι»
Πάει ο πόλεμος στο Ιράκ. Μας τελείωσε και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, ξεθύμανε και η φάση με το Βιετνάμ (έχουν περάσει και τόσα χρόνια άλλωστε) δεν μας κάθεται και το Ιράν να το βομβαρδίσουμε… Και μεις πως θα πάρουμε ωμό αμερικάνικο πατριωτισμό ρε φίλε; Ευτυχώς προνοούν οι Σομαλοί πειρατές γι αυτό και «God bless America» εγκέν! Γκέγκε;
Και πάμε να δούμε το στόρυ: εμπορικό πλοίο με καπετάνιο τον Φίλιπ (Τομ Χανκς) πλέει σε διεθνή χωρικά ύδατα ώσπου σκάνε μύτη Σομαλοί πειρατές οπλισμένοι και ορεξάτοι για πολύ χρήμα. Βέβαια όπως ο Τομ Χανκς έτσι και αυτοί απλοί υπάλληλοι είναι. Μπουκάρουν στο καράβι αλλά από μία βλακεία του αρχηγού τους (Μπαρχαντ Αμπντι) αναγκάζονται να την κάνουν απ’ το πλοίο με την σωσίβια λέμβο και με μόνο τριάντα χιλιάδες ευρώ! Και άντε να γυρίσεις στο αφεντικό με τόσο λίγα χρήματα. Την έκατσες. Για καλή τους τύχη, στην αναμπουμπούλα της ανταλλαγής καπετάνιου και Σομαλού αρχηγού λίγο πριν μπουν στην λέμβο, παίρνουν όμηρο μαζί τους τον Φίλιπ και εκεί ξεκινάει η ταινία. Καπετάν Αντρέα Ζέπο χαίρομαι όταν σε βλέπω! Αμ δε! Καμία χαρά! Εγκλωβισμένος σε μία κλειστοφοβική λέμβο (αλήθεια, αν είναι να βουλιάξει το πλοίο και να μπω σε κείνο το πράμα μέσα, προτιμώ να κολυμπήσω και ας με φάει σκυλόψαρο) τραβάει ανοιχτά μέχρι την Σομαλία.
Αλλά επειδή παντού υπάρχει το αμερικάνικο ναυτικό, βατραχάνθρωποι, αεροπορία και δεν ξέρω και γω τι, όλα λύνονται. Το θέμα όμως είναι ότι το Χόλυγουντ καταφέρνει για μία ακόμα φορά να παρουσιάσει τις ΗΠΑ ως αναγκασμένους να εφαρμόσουν βία, να γίνουν κακοί γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν τους κακούς τους τρομοκράτες, αυτοί την φορά με την μορφή πειρατών. Θα μου πεις, δεν είναι κακοί οι τρομοκράτες; Ε είναι! Αλλά δεν μπορώ να βλέπω πάλι τους σωτήρες τους αμερικάνους να σώζουν μεσοωκεάνια τον δυστυχή τον κάπτεν τον Φίλιπ. Η μαγκιά της ταινίας βέβαια, είναι ότι σε κάνει να συμπονέσεις τον κάπτεν και να μισήσεις θανάσιμα τους πειρατές. Δεν μας νοιάζουν σαν θεατές οι συνθήκες που μεγάλωσαν, αν πήγαν σχολείο, αν είχαν ευκαιρίες, ποιοι υποστηρίζουν την κυβέρνηση τους χρόνια τώρα κτλ. Μας νοιάζει να σωθεί ο Τομ Χανκς! Μαγκιά! Μεγάλη! Και η αμερικανική ΜακΝτονίλα κορυφώνεται με την θεϊκή ερώτηση του ψύχραιμου Τομ Χανκς προς τον Σομαλό πειρατή «γιατί δεν κάνεις κάτι άλλο;» για να λάβει την απάντηση «εδώ δεν είναι Αμερική»! Ώπα ρε μεγάλε!
Και πάμε να κάνουμε την σούμα: κάμερα στο χέρι, αυξημένη αγωνία, 2 ώρες να σκας, ανάπτυξη χαρακτήρων με ορθότητα, απίθανα δομημένο σενάριο, ωραίος ο Τομ Χανκς, ωραία τα γραφικά και οι μονταζιακές πουτανιές, αλλά ρε φίλε, δεν μπορώ άλλο με τα θέματα της τρομοκρατίας! Βαρέθηκα!
Εν κατακλείδι: αν είχε άλλο θέμα, ή μάλλον αν το θέμα στην βάση του δεν ήταν τόσο αμερικανικοκεντρικό, αν δεν μας έπρηζαν με την τόσο μεγάλη διαφορά αντίληψης της ζωής από τους καλούς αμερικάνους και τους κακούς τρομοκράτες και αν…αν…αν… θα μιλούσαμε για την ταινία της χρονιάς. Τώρα μιλάμε για μία καλογυρισμένη ταινία, με όμορφη εικόνα, ωραίες ερμηνείες, καλοδομημένο σενάριο αλλά μέχρι εκεί…
Να τηνδω; Αν δεν έχεις δει ποτέ σου ταινία για τους κακούς τους τρομοκράτες, δες την. Έχει τουλάχιστον σασπένς!Και μαθαίνεις και 5-6 πράματα για τα πλοία (παρεπιπτόντως, ενημερώθηκα ότι είναι πολύ σωστά όλα τα τρικ που χρησιμοποιεί ο Τομ Χανκς για να μην πέσει το πλοίο στους πειρατές).
Πόσο της βάζεις: 5/10 και με το ζόρι! Ας όψεται που παίζει ωραία ο Τομ ο Χανκς και που έχει σασπένς!
Λοιπά στοιχεία: υποψηφιότητα για 4 Χρυσές Σφαίρες μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτης ο Πολ Γκρινγκρας που τον γουστάρω πολύ (έκανε τα Μπουρν και το Ματωμένη Κυριακή), σεναριογράφος ο Μπίλλυ Ρέι (Αγώνες Πείνας) και εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα. Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τον νότο και αν πάρει όσκαρ καλύτερης ταινίας θα πάω να χτυπήσω τατουάζ την φάτσα του Μπεν Αλφεκ!