Ποιες είναι άραγε οι χαμένες μέρες; Μήπως εκείνες που δεν τηρούμε το πρόγραμμα μας ; Και όταν λέμε πρόγραμμα τι ακριβώς εννοούμε; Αυτό που επιβάλλεται για το καλό μας ή αυτό που λαχταρά το μυαλό μας; Προγραμματίζουμε από φόβο μήπως δε προλάβουμε όσα θέλουμε και στο τέλος χάνουμε τον εαυτό μας. Καταλήγουμε να κινούμαστε μηχανικά με συνέπεια να κουραζόμαστε πιο εύκολα..Βαριόμαστε πιο εύκολα, δε συγκεντρωνόμαστε επαρκώς..
Πρόγραμμα φορτωμένο με πολλά πρέπει ενάντια στα ουσιαστικά θέλω, στοιβαγμένες επίπλαστες επιθυμίες, απομονώνοντας τις πιο βαθιές.
Χαμένες μέρες. Και ποιος ορίζει τι είναι χαμένο και τι κερδισμένο; Μόνο ο εαυτός μας που γνωρίζει τις ανάγκες μας και πάλι όμως θέτοντας τι ως κριτήριο;
Η προσωπική μας ηρεμία είναι το μόνο ζητούμενο. Το να κάνουμε πράγματα που μας δίνουν ευχαρίστηση και αυτή η ικανοποίηση να μας ανατροφοδοτεί για τα επόμενα.
Κι όμως 
οι μέρες μας είναι γεμάτες με κουβέντες τυπικές, τηλεφωνήματα χωρίς περιεχόμενο, συναντήσεις για καφέ που συμμετέχει μόνο το εξωτερικό περίβλημα της καρδιάς μας, πλάνα από τα οποία απουσιάζουμε «εμείς»… Χαμένες μέρες είναι εκείνες που τα χαμόγελα βγαίνουν με το ζόρι, που βραδιάζει χωρίς να αντιληφθείς τι έγινε όλη μέρα. Που οι φόβοι δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή, που οι σκέψεις δεν σκόνταψαν σε κανένα εμπόδιο και που βαραίνουν, βαραίνουν… σε βαραίνουν.
Χαμένες μέρες είναι όσες έχουν συσσωρευμένες στιγμές …χαμένες ευκαιρίες για να πεις και να κάνεις όσα πραγματικά επιθυμείς. Χαμένες είναι οι μέρες που υπολόγισες τον χρόνο παραπάνω από όσο του αναλογούσε, που έδωσες περισσότερη σημασία σε ανθρώπους που ισοδυναμούν με το τίποτα, που ζήλεψες την γοητεία των υποκειμένων…την δόξα του εφήμερου και απάτησες την ζεστή σου γωνιά. Που δεν κοιμήθηκες όσο το επιθυμούσε η καρδιά σου για να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου απέναντι στους άλλους. Προδίδοντας την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να είσαι καλά!
Κερδισμένη είν
αι η μέρα που αφιέρωσες στον εαυτό σου και στους ανθρώπους που αγαπάς, που την αφιέρωσες στην ανάγκη σου να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Είναι η μέρα που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη, αγκάλιασες τους μαύρους κύκλους και τους έδιωξε με εκείνο το χαμόγελο που ξεκινά μέσα από την καρδιά. Που δε κοίταξες κανένα ρολόι και άφησες τις ανάγκες σου να καθορίσουν την κατάλληλη ώρα…
Το πρόγραμμα είναι σωστό μόνο όταν επιτρέπει και λίγες στιγμές, όσο χρειάζεται δηλαδή για να γίνουν οι χαμένες μέρες, ευτυχισμένες, δημιουργικά αξιοποιημένες.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Ντίνα Γιαννουπλάκη [email protected]