Την πρεμιέρα της παράστασης “Crave” (” Λαχταρώ “) παρακολουθήσαμε την περασμένη Δευτέρα σε ένα κατάμεστο θέατρο Αυλαία. Το κοινό έσπευσε να παρακολουθήσει το αριστουργηματικό έργο της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέως Sarah Kane, η οποία στην ολιγόχρονη ζωή της κατάφερε όχι μόνο να ξεχωρίσει, αλλά να θεωρείται πια κλασική και ηγέτης του κινήματος “in yer face theatre”. Το παιγνιώδες και ειλικρινές γράψιμό της, άμεσο και ρηξικέλευθο, την έχει αναγάγει ήδη σε μια από τις “ηρωίδες” του σύγχρονου θεάτρου κι ίσως στο μεγαλύτερο τοτέμ ολων των δημιουργών, και δη των νέων.
Το συγκεκριμένο έργο είναι πέρα για πέρα βερμπαλιστικό, με έναν λόγο αδιάκοπο που ραπίζει άλλοτε παίρνοντας ποιητική μορφή κι άλλοτε επενδύοντας στον ωμό ρεαλισμό. Η σκηνοθεσία του Διονύση Καραθανάση έδωσε έμφαση ακριβώς σ’ αυτήν την απόλυτη κυριαρχία του λόγου αλλά και στην επικοινωνία των τεσσάρων ηρώων ( A. M. B. C.) – μερών ( ίσως) ενός και μόνο εαυτού. Με τις αδρές σκηνοθετικές του πινελιές φάνηκε να φέρνει το έργο της Kane σε πιο ρεαλιστικά μονοπάτια. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι ( ιδιαίτερα μ’ ένα τόσο δύσκολο στις ισορροπίες του έργο) κατά πόσο περνούσαν όλες οι ατάκες στο κοινό, ακόμη και σ’ αυτούς που δεν γνώριζαν το κείμενο.
Το σκηνικό της Μαρίας – Δήμητρας Βέττα λειτουργικό και συμβολικό συνάμα, με τα τετράγωνα να προσπαθούν να περιορίσουν τους θεατές, ενώ ταυτόχρονα σε παρέπεμπαν και σε σκακιέρα, όπου οι τέσσερις ήρωες δεν είναι παρά τα πιόνια πάνω σ’ αυτήν. Μικρό ατόπημα θεωρώ τις μουσικές επιλογές που προσωπικά με “πετούσαν” από το κλίμα που δημιουργούνταν επί σκηνής, εκτός κι αν αυτός ήταν ο σκοπός τους. Τους φωτισμούς επιμελήθηκε η Κέλλυ Εφραιμίδου, δημιουργώντας κατά περιπτώσεις ενδιαφέροντες σκιώδεις σχηματισμούς. Εκτός από τον Διονύση Καραθανάση που κρατάει έναν από τους τέσσερις ρόλους, το καστ συμπληρώνουν υπηρετώντας πιστά την σκηνοθετική ματιά οι Αλέξανδρος Αντωνίου, Δήμητρα Σιάχου και Μελίνα Τριανταφυλλίδου.
Εν κατακλείδι, αν και προσωπικά έχω κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό μου για την προσέγγιση του συγκεκριμένου έργου, ωστόσο ήταν μια παράσταση αξιοπρεπέστατη, με μια καθαρή σκηνοθετική ματιά/ερμηνεία, και με καλό ρυθμό ειδικά προς το τέλος. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι από τα πιο δύσκολα θεατρικά εγχειρήματα. Το κοινό φάνηκε ενθουσιασμένο, το μέλλον θα δείξει. Αυτή είναι μόνο η αρχή για το ταξίδι του Crave δια μέσου των Oberon Art Group.