Δεν μετρώ τις ώρες εκτός αν έχουν ηλιο
Και ξαφνικά, ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και από τον Γιουσείν. Τι εννοείς ποιον Γιουσείν; Τον Μπολτ φυσικά. Ναι, κάποτε είχα χρόνο να παρακολουθώ και τα αθλητικά. Τώρα δεν ξέρω ποιος είναι πιο γρήγορος. Δεν προλαβαίνω καρδιά μου.
Τι να σου πω. Ότι σε στιγμές που σκέφτομαι το κείμενο που γράφω, τις υπέρλαμπρες ιδέες που κατεβάζω και την ώρα που έχουν μόλις κοιμηθεί τα μικρά και πάω να σηκωθώ για να τα καταγράψω, εκείνος ο Μορφέας μου κλείνει το μάτι και τελικά τα λέμε παρέα στο μαξιλάρι μου. Και μετά, με το που σηκώνεσαι το πρωί, πάλι ξανά από την αρχή το πρόγραμμα, που αναρωτιέσαι πως θα τα καταφέρεις να ξεκλέψεις μια ανάσα, μια στιγμή για να πιες εκείνο το δροσερό νερό.
Η πρώτη μας εκδρομή
Και να η στιγμή. Τετάρτη πρωί σήμερα, μετά του Αγίου Πνεύματος. Και η πρώτη μας απόπειρα για εκδρομή, μετά την περσινή του Αυγούστου με το λεχούδι που ήταν ήσυχο ακόμα. ΗΣΥΧΟ ΑΚΟΜΑ. Το διαβάζεις και εσύ; Ήσυχο ακόμα … αχ, φαντάζει τόσο μακρινό. Γιατί εκείνο το λεχούδι, που όταν αποφάσισαν οι γονείς του να φύγουν 10 ημέρες, προκειμένου να μη χάσει ο «μεγάλος», μόνο 20 μηνών τότε, τουτέστιν 1 ½ έτους, τα μπάνια του, ήταν δεν ήταν 4,5 κιλά. Θήλαζε και κοιμόταν, κοιμόταν και θήλαζε. Και ο απογευματινός, θαλασσινός αέρας τον κοίμιζε ακόμα καλύτερα ….
Και επανέρχομαι. Η πρώτη μας εκδρομή, με διανυκτέρευση. 2 βράδια. 3 ημέρες. Μια ώρα απόσταση από τη Θεσσαλονίκη. Με δυο παιδιά, 2 ½ ετών και 10 μηνών αντίστοιχα. Μη ξεγελιέσαι με το 10 μηνών. Μπουσουλάμε εδώ και κανένα 4μηνο και έχουμε μετρήσει ήδη πρώτα βήματα. Καταλαβαίνεις. Μάνα και πατέρα, ταυτίζεστε; Ταυτίζεστε. Ο μπαμπάς μας θα είναι έτοιμος για τον επόμενο μαραθώνιο. Ήδη βλέπω το μετάλλιο να γυαλίζει. Τόση προπόνηση, τόσο τρέξιμο.
Ο ασταμάτητος, φουλ στην περιέργεια, φουλ στον ενθουσιασμό ακόμα και με τη πεταλούδα που πετάει, με τις ακτίνες του ήλιου που περνούν μέσα από τα δαχτυλάκια του, με τα παπάκια που τον παίρνουν από πίσω γιατί νομίζουν ότι τα ταΐζει. Και από πίσω ο μπαμπάς. Αλλά όχι σε ομαλή διαδρομή. Γιατί να του το κάνουμε εύκολο του ανθρώπου; Όχι πατέρα. Σε ανώμαλο έδαφος. Σε καλντερίμι και σε πέτρα. Αν έχεις πάει ποτέ στο ρέμα, κάτω στο Λιτόχωρο, με καταλαβαίνεις. Οκ, φορούσε αθλητικά, αλλά έγραψε εργατοώρες.
Γιατί μπορεί το ΣΚ που μας πέρασε να μη δούλευε, αλλά το 8ωράκι στο σύνολο σε μια ημέρα μόνο, την έκανε την προπόνησή του.
Προσποιούμαι πως έχω λίγο χρόνο
Λιτόχωρο, δε το συζητώ. Καταπληκτικός προορισμός για παιδιά. Απίστευτη και η δροσιά. Μόνο μάνα, να προνοήσεις. 1-2 ζευγάρια παπουτσάκια σίγουρα. Γιατί αν το βλαστάρι σου φέρνει σε λίγο σε υπερκινητικότητα στο δικό μας, και φυσικά στην περιέργεια, η βουτιά στο ρέμα θα είναι θέμα απλά επιβεβαίωσης σου. Πάρε και 2 αλλαξιές, θα χρειαστούν. Και σε παπούτσια ,ε, μη ξεχάσεις.
Και θα με ρωτήσεις. Τι έκανες εσύ όσο έκανε προπόνηση ο πατέρας; Τι να κάνω; Προσποιήθηκα ότι είχα λίγο χρόνο, για να απολαύσω σε 4 ρουφηξιές τον διπλό (εδώ γελάμε με το θράσος μου να παραγγείλω διπλό) καπουτσίνο μου. Διότι, που πας με το ποτιστηράκι για παιδί; Που εκεί που κάθεται, ξαφνικά δίνει μια και με κίνηση-πιρουέτα αλά Νουρέγιεφ, βρίσκεται κάτω, γελώντας φυσικά για το κατόρθωμά του. Κυνηγάς. Τρέχεις από πίσω, και σου κάνει και κινήσεις για αντιπερισπασμό…
Περνούν οι ώρες, οι μέρες
Και έρχεται η ώρα να μαζέψεις τη φαμίλια και τα πράγματα, για να γυρίσεις πίσω. Ώπα, κάτσε. Μισό. Πότε πέρασαν οι 3 ημέρες;;;
Αλλά από αλλού ξεκίνησα, αλλού κατέληξα. Για το χρόνο ξεκίνησα να μιλάω. Πως περνάει. Πως τρέχει μέσα από τα χέρια σου, σα νερό. Τι είναι αυτό πάλι; Το ζεις και εσύ; Γυρνάς από τη δουλειά, και μέχρι να τα δεις, να ασχοληθείς, να μιλήσεις, να παίξεις, να φύγει λίγο η ζέστη για να βγείτε έξω στην παιδική χαρά, είναι μια ανάσα δρόμος!
Και έρχεται η ώρα που πέφτουν για βραδινό ύπνο, τα βλέπεις να χαμογελούν στον ύπνο τους, γιατί προφανώς χόρτασαν την ημέρα, και αναρωτιέσαι, πως πέρασαν οι ώρες. Και νιώθεις και τύψεις. Καλά, τις τύψεις τις νιώθεις γενικά. Και περισσότερο εκείνη την ώρα που μπαίνεις στο σπίτι, και έρχεται τρέχοντας – μπουσουλώντας ο μικρός, ενώ ταυτόχρονα γκρινιάζει, σου γκρινιάζει, σε φάση, που ήσουν μάνα.
Και έχει φτάσει ήδη Τετάρτη, και δεν θα το καταλάβω πότε πήγε Παρασκευή, και θα πρέπει να σκεφτούμε πως θα βουτήξουμε και θα κάνουμε μακροβούτι στο Σαββατοκύριακο μας, για να ρουφήξουμε κάθε στιγμή, να ζήσουμε στο έπακρο κάθε τους χαμόγελο, γκρίνια –μη ξεχνιόμαστε, ματιά και κάθε αγκαλιά, κάθε ανάσα τους στο λαιμό σου, όταν χώνονται στην αγκαλιά.
Αχ, αυτή η αγκαλιά. Εκείνη, η διαρκείας, που γαντζώνεται επάνω σου και δεν θέλει να φύγει. Που θα φύγει δηλαδή. Αλλά αυτές οι αγκαλιές, που από την ώρα που άρχισε να κάθεται μόνος του, άρχισαν να μειώνονται. Που τον κυνηγάς για να τον τζουτζουκέψεις λίγο. Που όλοι σου λένε, πως περνάνε τα χρόνια, πως δεν θα καταλάβεις πως μεγάλωσαν, που πόσο μάλλον είναι αγοράκια και θα ξεφύγουν λίγο νωρίτερα.
Τρέχουν οι ώρες
Τρέχουν οι ώρες, και τρέχει τόσο γρήγορα, που κοιτάω το νεότερο μέλος μας, το οποίο χρονίζει σε λιγότερο από ένα δίμηνο, και μου έρχεται ακόμα στο μυαλό ο μεγάλος μας, το πώς ήταν σε αυτή την ηλικία, και πως έχει γίνει το θηριάκι που όλοι αγαπάμε και λατρεύουμε να αγαπάμε. Και το πόσο γρήγορα έχει περάσει και ο καιρός, και το μικρό μας έχει γίνει ολόκληρο ανθρωπάκι.
Τρέχουν οι ώρες, και τα ρολόγια δε λένε να σταματήσουν. Να κάνουν μια παύση. Να απολαύσουμε. Να γευτούμε. Να γελάσουμε. Να αγκαλιάσουμε. Να δακρύσουμε από χαρά. Να σταθούμε και να κοιτάξουμε πίσω, και να χαιρετήσουμε το χρόνο που πέρασε, που μας χάρισε τη ζωή που ζήσαμε. Με τα καλά της, και με τα στενάχωρα της. Με όλες τις εμπειρίες. Μια μικρή παύση. Να χορτάσω λίγο αυτό που ζω. Που με γεμίζει. Που μου δίνει ανάσες ζωής.
Και υπόσχομαι, να μη σε ξανά αποκαλέσω γέρε χρόνε, στις αλλαγές του χρόνου.
Το στρέχουμε;
cityculture.gr/ γράφει η Κατερίνα Μπιτλόγλου