Depeche Mode, Violator (1990)

Written by

Οι Depeche Mode στα τέλη της δεκαετίας του 80’

Στα τέλη της δεκαετίας του 80’ κανείς δεν θα μπορούσε να έχει απαίτηση από τους Depeche Mode να προσφέρουν κάτι περισσότερο από όσα είχαν ήδη επιτύχει. Έχοντας στο ενεργητικό τους έξι studio albums το ένα καλύτερο από το άλλο, με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία τους, το trade-mark τους (τουλάχιστον για τους πιστούς οπαδούς) Black Celebration (1986) και το σούπερ επιτυχημένο Music for the Masses (1987), έχοντας ολοκληρώσει μία παγκόσμια περιοδεία με την κατάκτηση και της άλλης άκρης του Ατλαντικού, με όλες τις συναυλίες sold out και κυκλοφορώντας σε διπλό δίσκο την 101η συναυλία τους στο γεμάτο Rose Bowl ως απλά ‘101’ και έχοντας καταφέρει ακόμη και να ρίξουν το τείχος του Βερολίνου και να παίξουν στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, είχαν πλέον δημιουργήσει μία ολόκληρη γενιά φανατικών οπαδών, κατά βάση μελαγχολικών και κατά κανόνα σκεπτόμενων, που είχαν ανακαλύψει τη δύναμη της ηλεκτρονικής μουσικής, αποκηρύσσοντας την παραδοσιακή κιθάρα και το μπάσο.

Η γνώμες των ‘ειδικών’

Αυτός ήταν και ο λόγος που διάφοροι ‘ειδικοί’ προέβλεπαν με κακεντρέχεια στερημένης γεροντοκόρης μετά από κάθε νέο δίσκο των Depeche Mode πως επρόκειτο απλά για μία περαστική μόδα, όπως ακριβώς και το όνομα του συγκροτήματος. Προφανώς δεν είχαν ποτέ αντιληφθεί από τους στίχους του Martin Lee Gore ότι το συγκρότημα ανέκαθεν αγαπούσε την ειρωνεία. Το επιχείρημα των ειδικών ήταν πως για κάθε ηλεκτρονική μπάντα των eighties, πόσο μάλλον για την κορυφαία, η επόμενη δεκαετία προμηνύονταν δύσκολη, γιατί έφερνε νέα ακούσματα.  Σωστό για τους άλλους, απλά οι DM δεν ήταν ποτέ αυτοί που ακολουθούσαν το ρεύμα, αλλά αυτοί που χάραζαν το δρόμο στον οποίο βάδιζαν μετά οι επόμενοι, γι’ αυτό ακόμη και σήμερα γεμίζουν στάδια σε όλο τον κόσμο.

Η ξηρασία πριν το Violator των Depeche Mode

Το καλοκαίρι του 1989 οι πολυπληθείς οπαδοί των Depeche Mode δοκίμαζαν τη μεγαλύτερη στέρηση της ζωής τους. Για πρώτη φορά από την ημέρα που κύλησε στον οργανισμό τους η ουσία των DM συμπληρώνονταν μία ολόκληρη διετία χωρίς καινούριο υλικό. Το live album 101 ήταν ένα απλό υποκατάστατο και το στερητικό σύνδρομο είχε φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα. Τότε το συγκρότημα αποφάσισε να κυκλοφορήσει μία πρώτη δόση, αν και το άλμπουμ δεν ήταν καθόλου έτοιμο και μάλιστα δεν θα κυκλοφορούσε πριν τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Προς τι λοιπόν η βιασύνη; Ένας λόγος ήταν η πίεση και η αδημονία των οπαδών. Ο βασικότερος λόγος ήταν πως το συγκρότημα είχε επίγνωση του πόσο ψηλά είχε φτάσει και πως βρισκόταν σε εκείνο ακριβώς το σημείο που όλος ο κόσμος περίμενε να κρίνει πόσο πραγματικά σημαντικοί είναι. Χιλιάδες καλλιτέχνες έχασαν τα μυαλά τους σε αυτή την καμπή και καταστράφηκαν γρήγορα. Δεν άντεξαν την τόσο μεγάλη έκθεση. Ή αν προτιμάτε, το πραγματικό τους επίπεδο δεν ήταν για τόσο ψηλά και μοιραία έπεφταν. Οι Depeche Mode δεν ανήκαν σε αυτή την κατηγορία και αυτό το έχει αποδείξει πλέον η ιστορία. Τότε όμως ήταν ακριβώς πριν αυτή την καμπή. Γιατί λοιπόν ένω είχαν τα περισσότερα demos γραμμένα από το 1987 ακόμη, δεν τα κυκλοφορούσαν αλλά τα επεξεργάζονταν ξανά και ξανά; Από ανασφάλεια; Η βαθύτερη αιτία της καθυστέρησης θα μπορούσε να ονομαστεί ανασφάλεια, δεν είχε όμως να κάνει με το πώς θα υποδεχόταν ο κόσμος το νέο άλμπουμ, αλλά κατά παράδοξο τρόπο οι ίδιοι οι οπαδοί τους. Αν αυτό το έλεγες σε κάποιον οπαδό τότε θα σε περνούσε για τρελό, γιατί απλά ήταν τόσο πιστοί οι οπαδοί που θα συγχωρούσαν και ένα άλμπουμ κατώτερου επιπέδου. Δεν ήταν όμως αυτό το ζητούμενο.

Το σοκ του Personal Jesus

Τα μέλη των DM είναι μουσικοί με ανεπτυγμένη ευφυΐα. Καθώς ετοίμαζαν το Violator αντιλήφθηκαν πως από τη μια έπρεπε όντως να αλλάξουν για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να μην καταντήσουν μία μπάντα που θα ξυπνούσε απλά νοσταλγίες της δεκαετίας που έφευγε.

περσοναλ τζισους

personal jesus

Πώς όμως θα γινόταν αυτό χωρίς να προδώσουν τα εκατομμύρια των πιστών οπαδών τους; Το σημείο προβληματισμού ήταν η είσοδος της κιθάρας στον ήχο τους και μάλιστα όταν είχαν γράψει ένα τραγούδι όπως το ‘Personal Jesus’. Η λύση που προτιμήθηκε ήταν να βγάλουν νωρίς το νέο single και να κόψουν αντιδράσεις. Κυκλοφόρησαν λοιπόν από τον Αύγουστο το Personal Jesus, ώστε να δώσουν την ευκαιρία στους οπαδούς να ξεπεράσουν το σοκ της κιθάρας και να ξεσπάσουν πιθανόν. Παράλληλα το συνόδεψαν με ένα b-side κυμματοθραύστη, το ‘Dangerous’, που ήταν ακριβώς αυτό που θα περιμένε ο κάθε οπαδός. Σήμερα που το ‘Personal Jesus’ έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις φίλων και εχθρών αυτό ακούγεται περίεργο. Το καλοκαίρι του 1989 όμως έπρεπε όντως να κυκλοφορήσει με μία δήλωση πίστης του στυλ ‘έχω σκοπό να προσαρμοστώ στο μέλλον, χωρίς να προδώσω τις αξίες μας’. Επικίνδυνο, αλλά έπιασε. Βεβαίως τεράστιο ρόλο στο να καταλάβουν όλοι το τι έρχεται με το άλμπουμ έπαιξε και η κυκλοφορία του σημαντικότερου, ίσως, τραγουδιού τους, του ‘Enjoy the Silence’ τον Γενάρη του 1990, που κάλυψε τα γούστα όλων και δημιούργησε και νέες στρατιές πιστών. Η αλήθεια είναι όμως πως το Personal Jesus αποτέλεσε τον προάγγελο για το μέλλον των DM με τις κιθάρες και τα ντραμς επί σκηνής. Απλά το μέλλον έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμη. Έπρεπε πρώτα να κλείσει η πρώτη θριαμβευτική δεκαετία ζωής τους με ένα άλμπουμ μέσα από την καρδιά και τη ψυχή των DM. Άλλωστε τι διάολο; Αν ήταν να πέσουν από εκεί ψηλά ας γινόταν με το δικό τους τρόπο.

Το album Violator

Το Violator λοιπόν, που περίμενε όλος ο κόσμος και κυρίως οι οπαδοί, δεν πρόδωσε κανέναν. Αποτελεί το αναμφισβήτητο magnum opus τους και εμπεριέχει όλα όσα είναι αυτό το σπουδαίο συγκρότημα. Ξεκινά με το ‘περισσότερο Depeche Mode’ (επιτρέψτε μου την έκφραση) τραγούδι του δίσκου, το εκπληκτικό και άκρως αισθησιακό ‘World in my Eyes’ και συνεχίζει με τα απαραίτητα φωνητικά του Martin να φέρνουν τις πρώτες δόσεις της αναμενόμενης μελαγχολίας στο ‘Sweetest Perfection’.

ντεπες μοντ βιολατορ

depeche-mode-violator

Το ‘Personal Jesus’ ανεβάζει τους τόνους και αποδεικνύει ότι ταιριάζει απόλυτα σε έναν καθαρόαιμο δίσκο των Depeche Mode. Όπως συνέβη και στο single όμως, έτσι και εδώ ακολουθεί ένα κομμάτι βγαλμένο από τα όνειρα κάθε οπαδού. Το ‘Halo’ είναι βγαλμένο μέσα από τη ψυχή κάθε οπαδού των DM και τοποθετημένο βαθιά μέσα στην καρδιά του για πάντα. Η πρώτη πλευρά του δίσκου (πάλι οι πιτσιρικάδες θα γελάνε) ολοκληρώνεται με το καθηλωτικό ‘Waiting for the night’ με τη φωνή του Dave Gahan να υπνωτίζει. Η Η πίσω πλευρά ξεκινά με το κεντρικό κομμάτι του δίσκου, το ένα και μοναδικό ‘Enjoy the Silence’ που δίνει τη σκυτάλη, μετά από το τρομαχτικό ιντερλούδιο ‘Crucified’ σε μία pop στιγμή του δίσκου, που φέρνει μία πρόσκαιρη δροσιά στο γενικότερο κλίμα του δίσκου, το ‘Policy of Truth’, που δικαίωσε την επιλογή του συγκροτήματος με την τεράστια επιτυχία του στις Η.Π.Α.. Το δεύτερο τραγούδι με τη φωνή του Martin είναι το γλυκό ‘Blue Dress’ πάνω στα χνάρια πολλών αγαπημένων παρόμοιων στιγμών του συγκροτήματος από τα προηγούμενα άλμπουμς. Μετά από ένα σύντομο ιντερλούδιο, το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το μεγαλοπρεπές ‘Clean’, όπου τα φωνητικά του Dave βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από το τέλος της άλλης πλευράς του δίσκου και με την ένταση και το βάθος τους σκορπούν ρίγη συγκίνησης. Πόσο σπουδαίος τραγουδιστής!

cityculture.gr/ γράφει ο Νίκος Κυριακού

 

Depeche Mode – Enjoy the silence   Απόλαυσε την ησυχία

 

Words like violence   Λέξεις σαν βία
Break the silence  Σπάζουν τη σιωπή
Come crashing in  Έρχονται και συνθλίβουν
Into my little world  Μέσα στον μικρόκοσμό μου
Painful to me   Είναι οδυνηρές για μένα
Pierce right through me   Σαν κάτι να με διαπερνά
Can’t you understand    Δεν μπορείς να το καταλάβεις
Oh my little girl   Ω, μικρό μου κορίτσι;

All I ever wanted    Το μόνο που πάντα ήθελα
All I ever needed    Το μόνο που πάντα χρειαζόμουν
Is here in my arms    Βρίσκεται εδώ, μέσα στην αγκαλιά μου
Words are very unnecessary   Οι λέξεις είναι πολύ περιττές
They can only do harm   Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πληγώσουν

Vows are spoken   Οι όρκοι λέγονται
To be broken   Απλά και μόνο για να σπάσουν
Feelings are intense   Τα συναισθήματα είναι έντονα
Words are trivial   Οι λέξεις είναι ασήμαντες
Pleasures remain    Οι απολαύσεις παραμένουν
So does the pain   Όπως ακριβώς και ο πόνος
Words are meaningless   Οι λέξεις είναι χωρίς νόημα
And forgettable    Και ξεχνιούνται εύκολα

All I ever wanted    Το μόνο που πάντα ήθελα
All I ever needed    Το μόνο που πάντα χρειαζόμουν
Is here in my arms    Βρίσκεται εδώ, μέσα στην αγγαλιά μου
Words are very unnecessary   Οι λέξεις είναι πολύ περιττές
They can only do harm   Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πληγώσουν

Enjoy the silence    Απόλαυσε την ησυχία