«Εγώ ήθελα να σ’ ερωτεύομαικαι να αρρωσταίνω για πάρτη σου, μιας και μ’ άφηνες πάντα χωρίς καμία προστασία. Και να σου αλλάζω με κάθε κόστος, τον χρόνο και την εποχήστο μυαλό σου, ήθελα. Και βασικά εγώ τα πάντα ήθελα…Εσένα ήθελα, εμάς μαζί…Με ή χωρίς ήλιο. Κι εσύ… Κι εσύ φίλε μου, φοβόσουν μην αργήσεις.» (Ρενέ Στυλιαρά)
Το «μαζί» μια έννοια τόσο ουτοπική για κάποιους, τόσο όμορφη για κάποιους άλλους, τόσο δύσκολη για μερικούς, τόσο απροσδιόριστα ακαθόριστη για άλλους. Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος, άλλο αν η ζωή πολλές φορές τον οδηγεί σε μοναχικά μονοπάτια. Όλοι έχουμε ανάγκη τη συντροφικότητα, την αγάπη, τη στοργή, έναν ώμο να ακουμπήσουμε, μια αγκαλιά να αδειάσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, έναν άνθρωπο να συζητήσουμε το βράδυ τα της ημέρας μας. Πόσο ακατόρθωτο είναι αυτό το αρμονικό μαζί, πόσο κουραστικό είναι, τι δικαιολογίες βρίσκουμε για να το αποζητήσουμε ή για να το αποφύγουμε και τι κερδίζουμε με το «μαζί»;
Ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε για να ζει μόνος, είναι ένα κοινωνικό και συντροφικό ον. Θέλει να μοιράζεται στιγμές, σκέψεις, αισθήματα. Έχει ανάγκη να περιβάλλεται από ανθρώπους που τον εκτιμούν και τον αγαπούν. Πέρα όμως απ’ τους φίλους, ο καθένας μας αναζητά ένα σύντροφο, μια αδελφή ψυχή, ένα κομμάτι που θα συμπληρώσει ένα κενό του και μαζί θα δημιουργήσουν ένα ολόκληρο. Το μαζί απαιτεί θέληση, αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμό και θαυμασμό, υπομονή, υποχωρήσεις, κατανόηση, πάθος, μια άσβεστη φλόγα, αγάπη και την ανάγκη της συντροφικότητας. Το σημαντικό με το «μαζί» είναι να μην νιώθεις δέσμιος, αλλά ελεύθερος μέσα από τη δέσμευσή σου, να συμπορεύεσαι με έναν άλλο άνθρωπο που σε αγαπά και θέλει να συμπορεύεται δίπλα σου. Γιατί το «μαζί», έχει ανάγκη το «δίπλα» και κυρίως το «μου» ή καλύτερα το «μας».
Η ένωση δύο διαφορετικών προσωπικοτήτων δημιουργεί ένα κράμα διαλεκτικών και μη συμπεριφορών και ένα συνονθύλευμα συναισθηματικών αντιδράσεων. Αυτή η συνδιαλλαγή και η ανταλλαγή στοιχείων των δύο προσωπικοτήτων, αποδοχής αντιδράσεων και μιμητικής συμπεριφοράς άλλων, δημιουργεί έναν ιδιαίτερο κώδικα στο «μαζί». Είναι η γλώσσα του ζευγαριού!!! Αχ κουρκουμπινομελομακαρονάκι μου!! Όταν οι προσωπικότητες όμως δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, έχουν άλλο υπόβαθρο, άλλα πιστεύω, άλλα όνειρα, άλλες προτεραιότητες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δημιουργούνται εντάσεις και προστριβές. Όταν η ζήλεια κυριαρχεί, όπως και η εγωιστική αυτοπροβολή μέσω της σχέσης, δεν αγαπάς το μαζί, αλλά τον εαυτό σου που είναι σε σχέση. Μόνο η αγάπη, λειτουργεί ως τροχοπέδη στον εγωισμό και εφαλτήριο του «εμείς» αντί του «εγώ».
Το «μαζί» κουράζει όταν γίνεται καταναγκαστικό, όταν περιορίζει, όταν φθείρεται με το χρόνο, όταν γίνεται απλά για να γίνει. Το «μαζί» πρέπει να είναι αποτέλεσμα λογικής επιλογής και ώριμης ενδοσκόπησης. Το ότι είμαστε ερωτευμένοι δεν σημαίνει πάντα, ότι πρέπει να είμαστε και «μαζί» με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Μου άρεσε κάτι που άκουσα τελευταία και το βρήκα εξαιρετική απάντηση, απάντηση όμως που κανείς δεν την πολυσκέφτεται όταν θέλει κάτι πολύ! Το να είμαι μαζί με κάποιον, σημαίνει ότι αυτό που έχουμε για μένα είναι σοβαρό, όχι με την έννοια της δέσμευσης μόνο, αλλά ότι αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι σημαντικός και βλέπω και το μετά με τον συγκεκριμένο. Οι περισσότεροι βλέπουμε μόνο το τώρα, γι’ αυτό και τα πολλά «μαζί» δεν είναι όλα ουσιαστικά. Ο χρόνος δείχνει τι αξίζει, τι μένει, τι επιμένει, τι κρατά.
Σε ποιόν δεν αρέσει η ανεξαρτησία, η ελευθερία, η απαγκίστρωση από σχεσιακές τακτικές, το να κάνεις ότι γουστάρεις και να μην δίνεις λογαριασμό σε κανέναν; Όλοι λίγο ή πολύ, αν δεν έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά, έχουμε περάσει αυτή τη φάση. Αν όλη σου η ζωή όμως είναι μια τέτοια φάση, πρέπει να αναρωτηθείς, ποιός είναι ο βαθύτερος λόγος που δεν θέλεις να αφήσεις το εγώ σου; Κάποιος φόβος σίγουρα, κάποια στεγανά που έχεις θέσει, κάποιες απογοητεύσεις που σε σημάδεψαν, κάποιες ανασφάλειες…
Το «μαζί» με το σωστό άνθρωπο είναι συμπόρευση, είναι ισορροπία, αρμονία, γαλήνη, χαμόγελο, αγάπη, στοργή, φροντίδα, υπερηφάνεια, αγκαλιά. Είναι δύο και είναι ένα. Τι πιο μεγάλη δύναμη από αυτή;
Ρούφα δυο τζούρες μοναξιάς ακόμη.. και τρέξε να αναζητήσεις τη μαγεία του μαζί. Ν’ αδειάσεις.. και να γεμίσεις εκ νέου, ν’ αγκαλιάσεις και να νιώσεις πως αυτές οι καρδιές έχουν ένα κοινό δρόμο… το «μαζί».
γράφει η Αναστασία Νάννου