Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…(Αλκυόνη Παπαδάκη)
Είναι πολύ σημαντικό να είσαι κύριος του εαυτού σου και να γίνεσαι δέκτης όλων των συνεπειών των επιλογών σου. Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι δυσκολοκατάκτητες έννοιες για μία εγωκεντρική προσωπικότητα, όπως αναπτύσσεται πλέον η δική μας.Όταν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις για σένα, όχι για να δείξεις ότι κάποιος είσαι, να ικανοποιήσεις τη δίψα των άλλων, να αποκτήσεις μια φήμη, να γίνεις αρεστός. Η ανάληψη των ευθυνών των λόγων και των πράξεών μας, είναι η συνειδησιακή αποκρυπτογράφηση της συναισθηματικής μας ωρίμανσης.
Ποιός είπε ότι η πορεία της ζωής είναι προδιαγεγραμμένη για σένα; Έχεις το δικαίωμα επιλογής και ετεροκατεύθυνσης. Γιατί να μοιάζουμε όλες και όλοι; Γιατί να μην είσαι κάτι ξεχωριστό και να υπερασπίζεσαι αυτή τη διαφορετικότητα; Γιατί να κάνεις μια τρέλα και να θέλεις να απολογηθείς; Γιατί να νιώθεις μειονεκτικά που δεν σε θέλουν; Γιατί να είσαι μουντρούχος που είσαι μόνος; Γιατί να κλαις τη μοίρα σου επειδή δεν έχεις δουλειά; Πάμε απ’ την αρχή… δεν κάνεις deleteσε τίποτα. Δεν είμαι αυτής της άποψης, «διέγραψέ το και προχώρα». Αντιθέτως, αν δεν υπήρχε το παρελθόν, δεν θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι σήμερα. Κάνε μια αυτοκριτική, δες τι μπορείς να αλλάξεις και συνέχισε. Ο δρόμος των υποχρεώσεων και των ευθυνών είναι δικός σου… και στο λέω με χαρά και ειρωνευόμενη, αλλά να ξέρεις ότι μέσα από την ευθύνη, γίνεσαι αξιόπιστος και μέσα από την αξιοπιστία, γίνεσαι άξιος του «επιλέγεσθαι».
Γουστάρω που έχω μια τρέλα… και δύο και τρεις μη σου πω. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από αυτά που η τρέλα με οδήγησε να κάνω. Έχω μετανιώσει για συμπεριφορές που δεν μπόρεσα να ελέγξω, αλλά όχι για αυτά που ακόμη θυμάμαι γελώντας!! Θα ξεχάσω τα γράμματα που έχω γράψει, τους στίχους που έχω στύψει το κεφάλι μου για να συνθέσω νομίζοντας πως είμαι η επόμενη Βραχάλη (lol), τις τάσεις φυγής και αλλαγής κατοικιών με φίλη μου, τα ταξίδια για συγκεκριμένο «λόγο», τα γλυκά που έφτιαξα με τόση αγάπη ή το χριστουγεννιάτικο στολισμό που ο δήμος Πυλαίας με χειροκροτεί που τον κουβάλησα, καθώς ήταν μεγαλύτερος από μένα; Αυτοσαρκασμός πάνω απ’ όλα!! Καλά τα κλασσικά, μηνύματα, κουδούνια, block- deleteδεν θα τα αναφέρω καν. Και μετά απ ‘όλα αυτά, θα κάνω κάτι σύνηθες και βαρετό; Βαριέμαι μόνο στην ιδέα.. Δεν σου αρέσω και ψάχνεις κάτι συνηθισμένο; Με γεια σου με χαρά σου, φίλε μου! Έτσι πρέπει να σκέφτεστε!!
Να χαίρεστε την τρέλα σας, εσείς οι ίδιοι, να γελάτε με τον εαυτό σας, να αποδέχεστε τα λάθη σας και να προχωράτε! Όποιος δεν έκανε τρέλες, δεν υπήρξε τρελά ερωτευμένος και να θυμάστε και το άλλο… αυτοί χάνουν ανθρώπους που τους αγαπάνε. Μακάρι όλοι να έβρισκαν κάποιον να κάνει τις τρέλες μας για έναν έρωτα και να πλήρωνε μετά τα «όχι» και τα δάκρυα. Θα βρεθεί κάποιος να εκτιμήσει τη μοναδικότητά σας, κάποιος το ίδιο μοναδικός, όπως εσείς και όχι μια κόπια.
Έκανες τις τρέλες σου και έρχεται η στιγμή να κάνεις και το λογαριασμό. Τι έδωσες, τι πήρες… τι έμεινε. Όταν κάνεις κάτι απόλυτα δικό σου και προερχόμενο απ’ την καρδιά σου, ακόμη και μείον να είναι το ταμείο της ψυχής σου, δεν σε νοιάζει. Ήθελες και έδωσες. Αισθάνεσαι γεμάτος, ολοκληρωμένος, ανθρώπινα δοτικός. Μπορεί να μην είσαι χαρούμενος, ούτε να άγγιξες τις δεσμίδες ευτυχίας που σου αναλογούσαν, αλλά πίστεψε στο αύριο και μην ακούς κανέναν πεσιμιστή. Πιστεύω στην έννοια του «καλού» και της θετικότητας. Δεν γίνεται τόσο όμορφα και δοτικά συναισθήματα να μην αξίζουν ένα μερτικό ευτυχίας. Και θα τη βρεις… στην επόμενη μέρα. Όποιος μπορεί και θέλει, θα σε ακολουθήσει, γιατί έχει γνωρίσει την αυθεντικότητα των συναισθημάτων σου.
Και κάπως έτσι, πίνοντας το καφεδάκι μου, σκέφτομαι…όσοι κοροϊδεύουν τους τρελούς, ζηλεύουν τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται… αυθόρμητα, ειλικρινά, ανιδιοτελώς, χωρίς να σκέφτονται το μετά. Τα κάνουν όλα στάχτη και μένουν σε μία γωνιά να βλέπουν τα αποκαΐδια.. δεν τους νοιάζει αν καούν, άλλωστε το μέσα τους βράζει, ούτε αν βραχούν απ’ τη βροχή, καθώς καλύπτει τα δάκρυα που δεν αφήνουν ποτέ να φανούν. Είναι πάντα χαμογελαστοί, ακόμη κι αν στα μάτια υπάρχει μια μελαγχολία και όταν ξυπνούν ανοίγουν τα παράθυρα να μπει το φως… κι ύστερα κλείνουν τις κουρτίνες ερμητικά, για να μείνουν αυτοί και η τρέλα τους.
Να τους αγαπάτε τους τρελούς… δεν θα ήταν έτσι, αν δεν σας είχαν ερωτευθεί.
γράφει η Αναστασία Νάννου