Εκεί που η Ανατολή συναντά τη Δύση

Written by

Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχαν διαμάχες, αν έλειπαν οι πόλεμοι, αν τα κράτη δεν είχαν επεκτατικές πολιτικές; Πόσο πόνο, υλικές καταστροφές και θάνατο θα είχε αποφύγει η χώρα μας και οι κάτοικοί της, αν τα γειτονικά κράτη κατάφερναν να συμβιώσουν αρμονικά μεταξύ τους έχοντας σεβασμό τόσο για τον πολιτισμό και τη θρησκεία όσο και για την ιστορία του κάθε λαού; Δυστυχώς όμως αυτά τα ερωτήματα παραμένουν ρητορικά για πολλούς αιώνες τώρα.

Όλοι μας περνώντας από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση διδαχτήκαμε τους αγώνες των αρχαίων ελλήνων, τις νίκες αλλά και τις ήττες τους. Ονόματα με μεγάλο κύρος, όπως <<Σωκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης, Θουκυδίδης, Περικλής>> και άλλα πολλά, κοσμούν την ιστορία του έθνους μας δίνοντας πάντα ένα προβάδισμα στον πολιτισμό της χώρας μας. Περνώντας μέσα από τους αιώνες, μέσα από πολλές μάχες και αγώνες φτάνουμε στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ακούγοντας πολλοί Έλληνες τις λέξεις: <<Ιουστινιανός, Αγιά Σοφιά, Θεοδώρα, Παλαιολόγος, Κομνηνοί>> τους έρχεται στο μυαλό ένα χαμένο μεγαλείο, τους δημιουργούνται συναισθήματα ανάμεικτα, περηφάνια αλλά και πικρία, πλούτος αλλά και καταστροφή. Από εδώ και πέρα έρχονται τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς για το ελληνικό έθνος. Υπήρξε όμως και πραγματική σκλαβιά για τους πολίτες ή κατάφεραν οι δύο πολιτισμοί να βρουν μία μέση λύση; Τέλος, μετά την απελευθέρωση του ελληνικού λαού τελευταίος σταθμός διαμάχης με τους Τούρκους αποτελεί η Μικρασιατική καταστροφή και η ανταλλαγή των πληθυσμών. Εκτός από τις μελανές σελίδες της ιστορίας, όλοι μας έχουμε ακούσει πως Μουσουλμάνοι έκλαψαν όταν αναγκάστηκαν να αποχωριστούν τους Έλληνες φίλους τους, πως Έλληνες έφυγαν κρατώντας στη χούφτα τους χώμα όπου πάνω του πατούσαν δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, δυο διαφορετικές κουλτούρες που όμως κατάφεραν να συμβιώσουν αρμονικά για χρόνια, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουν και βασικά στοιχεία απ’ τους πολιτισμούς τους χωρίς να αλλοιωθούν από τη μεταξύ τους καθημερινή επαφή.

Πίστευα πως όλα αυτά ανήκαν σε μία εποχή ξεπερασμένη, ξεχασμένη, πως πλέον είναι δύσκολη η συμβίωση ανθρώπων με διαφορετικά <<πιστεύω>>, πως δεν υπάρχει <<αλισβερίσι>> μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Ώσπου μαθαίνω πως για να ακολουθήσω το όνειρό μου και να λάβω την ανάλογη πανεπιστημιακή παιδεία έπρεπε να μεταβώ στην Κομοτηνή. Καταγόμενη η ίδια από νησί του βορειανατολικού αιγαίου δεν γνώριζα καν τη γεωγραφική θέση της πόλης και φυσικά αγνοούσα τη συμβίωση Ελλήνων και Μουσουλμάνων σε αυτή. Ξεκινώντας λοιπόν  τη ζωή μου στην Κομοτηνή, κατάλαβα από πολύ νωρίς πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό, λες και ήταν ένας ξεχασμένος τόπος που δεν είχε επηρεαστεί από τα προαναφερθέντα ιστορικά γεγονότα.

Κάνοντας μία βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια της πόλης ακούς μουσουλμάνους να μιλούν την εθνική τους γλώσσα αλλά και Έλληνες να συζητούν στα ελληνικά, μπορείς να ακούσεις ένα κυριακάτικο πρωινό τους βυζαντινούς ψαλμούς από μία χριστιανική εκκλησία αλλά και τον ιμάμη να καλεί τους μουσουλμάνους για προσευχή. Έχεις τη δυνατότητα να γευτείς ένα παραδοσιακό ελληνικό φαγητό αλλά ταυτόχρονα να οσμιστείς τη μυρωδιά από τον παστουρμά. Πόσες αντιθέσεις μπορεί να είναι μαζεμένες σε έναν τόπο; Κι’ όμως αυτές οι αντιθέσεις δεν στάθηκαν εμπόδιο στη συμβίωση Ελλήνων και Τούρκων.

Όσο παράξενο και να ακούγεται σε κάποιους, τόσο οι χριστιανοί όσο και οι μουσουλμάνοι έχουν κοινή αφετηρία όσον αφορά το θέμα της θρησκείας. Και οι χριστιανοί αλλά και οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να αντλήσουν δύναμη από μία θεότητα, από ένα υπερφυσικό στοιχείο, είτε αυτό λέγεται Θεός είτε αυτό λέγεται Αλλάχ. Οι δύο λαοί όμως δεν διακρίνουν αυτή την ομοιότητα, φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις καταπατώντας τα μεταξύ τους διαφορετικά στοιχεία. anatoliΕίναι αναγκαίο λοιπόν να αντιληφθούμε πως η φύση και τα πλάσματά της δημιουργήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να ζήσουν μονοιασμένα έχοντας ως βασικά γνωρίσματά τους την ισορροπία και τον αλληλοσεβασμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα προσκύνημα στη πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη, ο Ταξιάρχης ο Μανταμαδιώτης όπου καθημερινά προσκυνούν δεκάδες μουσουλμάνοι δίχως όμως να δημιουργείται κάποιο επεισόδιο καθώς υπάρχει σεβασμός στη χριστιανική θρησκεία και παράδοση.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας μεταφέρω τα συναισθήματα μίας εικόνας που έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Κλείστε τα μάτια και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη. Περπατάτε σε ένα πλακόστρωτο σοκάκι κατά τη δύση του ηλίου, όπου τα χρώματα της ημέρας αύτη την ώρα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να σας εντυπωσιάσουν, αλλά και η ηρεμία που είναι διασκορπισμένη στην ατμόσφαιρα σας δημιουργούν συναισθήματα πρωτόγνωρα, στο τέλος του δρόμου συναντάται μια χριστιανική εκκλησία όπου στη κορυφή της δεσπόζει το επιβλητικό σύμβολο του χριστιανισμού, ο σταυρός, και κατά μήκος της εκκλησίας παρατηρείται μια ανθρώπινη μορφή να προχωράει φορώντας μακριά ρούχα και τη καθιερωμένη μουσουλμανική μαντίλα. Σε μία αντιθετική εικόνα πόση νηνεμία και ισορροπία μπορεί να χωρέσει…;

Για σας είναι δυνατόν η Ανατολή να συναντήσει τη Δύση;

 γράφει η Μ.Π.